Í skugga kalda stríðsins: Svallið, smyglið og leyndarlífið á Miðnesheiði Steinar Björgvinsson skrifar 13. apríl 2025 19:00 Á eyðilegri hraunbreiðu þar sem íslenskur vindur leikur lausum hala yfir eldfjallaleifar og sandstrók, reis um miðja 20. öld bandarísk herstöð – útsýnislaus og kaldranaleg að utan. En innan vírgirðinganna á Miðnesheiði tók við annar heimur. Þar var tilveran mótuð af reglu og agaðri hernaðarstjórn – en undir yfirborðinu kraumaði líf sem íslenskir ráðamenn vissu um, en völdu að horfa fram hjá. Þessi heimur var bæði spennandi og spilltur: glitrandi partí, flöskur sem hurfu úr birgðageymslum, sígarettur seldar í skúmaskotum og umgangur sem samræmdist hvorki heraga né íslenskum lögum. Herstöðin varð leiksvið tveggja veruleika – formlegs samstarfs og óformlegra glæra. Stöðin sem óx og breyttist í borg innan borgar Keflavíkurflugvöllur, sem síðar varð sameinaður undir heitinu Naval Air Station Keflavík, var ekki bara herstöð. Hún varð að sjálfstæðu samfélagi með sínu eigin hagkerfi, menningarlífi og regluverki. Þar voru kvikmyndahús, barir, íþróttahús, verslanir og jafnvel kirkjur. Hver einasta flugvél sem lenti þar flutti með sér hluta af amerískum lífsstíl sem ekki var að finna annars staðar á landinu. Verslunarkerfi stöðvarinnar, sem var eingöngu ætlað hermönnum og starfsmönnum, innihélt vörur sem voru ófáanlegar fyrir almenning – allt frá snyrtivörum til áfengis og raftækja. Þessar vörur voru fluttar inn tollfrjálst – og það var þar sem hugmyndin um „tækifærið“ kviknaði. Svartamarkaðurinn – ósýnilega hringrásin Hermenn áttu að njóta forréttindanna einir, en margir sáu sér leik á borði. Þeir seldu vörur úr herstöðinni í gegnum milliliði – oft íslenska starfsmenn sem höfðu aðgang að búðunum innan girðingarinnar. Sumir starfsmenn seldu einnig varning sjálfir, annað hvort meðvitað eða að beiðni vina og ættingja. Flaskan af Jim Beam, sem kostaði þrjá dollara innan girðingar, var verðmætur gripur á frjálsum markaði. Tæplega mátti stíga fæti í Keflavík án þess að heyra einhvern hvísla um „góðan díl“. Orð á borð við „ég þekki mann sem þekkir mann“ urðu hluti af daglegu tungumáli þeirra sem vildu nálgast tollfrjálsan varning án þess að spyrja of margra spurninga. Þó engin formleg glæpagengi störfuðu í kringum herstöðina, þá má með sanni segja að til hafi verið óformleg net, byggð á trausti og þögn – sambönd sem náðu yfir þjóðerni og starfsstéttir. Svallið: Skuggapartar Ameríku á íslandi Þegar sól var sest og dimmt tók við yfir Reykjanesi, breyttist andrúmsloft stöðvarinnar. Þá opnuðust dyrnar að herklúbbunum. Þar réðu margir hermenn yfir eigin drykkjum, tónlistarval og umgengni. Djass, rokk og síðar diskó ómuðu um herklúbba þar sem öryggisreglur voru oft sveigðar til hliðar. Íslenskar konur sem sóttu klúbbana lýstu síðar tilverunni sem „bæði töfrandi og ógnandi“. Ein kona sem starfaði á stöðinni í kringum 1980 lýsti svallinu þannig: „Þetta var annar heimur. Ég kom úr íslenskri veröld þar sem kaffibolli og pönnukaka var hápunktur dagsins. Innan stöðvarinnar fengum við bjór í fötu og dönsuðum til morguns.“ Slík lýsing endurspeglar þann menningarárekstur sem átti sér stað innan og utan girðingarinnar. En það var ekki aðeins gleðin sem ómaði – heldur einnig spenna og ójafnvægi sem myndast þegar reglur og raunveruleiki fara ekki saman. Smygl með tækni og tónlist Þótt drykkir og sígarettur væru vinsælir smyglmolar, þá var eftirspurnin eftir bandarískri tækni ekki síður mikil. Hljómflutningstæki, spilatæki, segulbandstæki og jafnvel myndbandstæki (sem voru nýjung á Íslandi) fóru um hendur einstaklinga á gráu svæði. Plötur með Michael Jackson, Prince og Pink Floyd voru í hillu áður en þær birtust í íslenskum verslunum. Í sumum tilfellum voru menn dregnir fyrir dómstóla, en í flestum tilfellum fóru slík viðskipti undir yfirborðinu – að hluta með þöglu samþykki þeirra sem vissu, en vildu ekki óreiðu. Löggæsla í krosspressu Lögreglan á Suðurnesjum og tollgæslan voru oft í óþægilegri stöðu. Þeir vissu af brotum, en höfðu takmarkaða heimild til að rannsaka innan herstöðvarinnar sjálfrar. Þegar mál komu upp voru þau oft afgreidd innan hersins – með innri agaviðurlögum sem ekki voru gerð opinber. Þetta skapaði tilfinningu um tvískinnung og ójafnræði. Það voru ekki fáir sem upplifðu þetta sem óréttlæti – íslenskir ríkisborgarar sem brutu lög voru dregnir fyrir dóm, en hermenn fengu oft flugmiða heim og „non-judicial punishment“ sem enginn utan stöðvarinnar fékk að vita af. Menningarárekstrar og rómantísk tengsl Það væri rangt að segja að allt innan herstöðvarinnar hafi verið siðferðislega vafasamt. Margir mynduðu vinasambönd og jafnvel ástir sem stóðu árum saman. Tugir hjónabanda urðu til innan veggja stöðvarinnar – og mörg börn fæddust úr slíkum samböndum. Þessi tengsl sköpuðu menningarbrú milli þjóðanna, og á sama tíma urðu mörg íslensk heimili – með eða án beinna tengsla við stöðina – fyrir áhrifum af amerískum lífsstíl. Það má segja að stöðin hafi verið eins konar leynileg menningarvél sem mótaði allt frá fatastíl til matarvenja. Eftirmáli og arfleifð Herinn fór frá Íslandi árið 2006, og eftir stóðu auð hús og götur sem minntu á yfirgefna úthverfi Bandaríkjanna. Í dag eru þau nýtt undir opinbera starfsemi, listviðburði og fyrirtæki – en andrúmsloftið er öðruvísi. Samt lifa minningarnar áfram. Í fórum sagnfræðinga, í gömlum dósum með amerískum merkingum í geymslum eldri Keflvíkinga – og í sögum sem fáir þorðu að segja á sínum tíma. Þær sögur eru nú að koma fram, sumar broslegar, aðrar dökkar – en allar segja þær frá Íslandi sem stóð milli tveggja heima, með eina fótinn í hernaðarbandalagi og hinn í hljóða vetrarmyrkri norðursins. Höfundur er lífeyrisþegi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kalda stríðið Keflavíkurflugvöllur Mest lesið Skattaferðalandið Ísland Björn Ragnarsson Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun Öryggisgæslu í Mjódd, núna, takk fyrir! Helgi Áss Grétarsson Skoðun Erum við ennþá hrædd við Davíð Oddsson? Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Ríkisstjórnin ræðst gegn launafólki og atvinnulausum Finnbjörn A. Hermannson Skoðun Saman getum við komið í veg fyrir slag Alma D. Möller Skoðun Eru álverin á Íslandi útlensk? Guðríður Eldey Arnardóttir Skoðun Einkavæðing orkunnar, skattasniðganga og lífeyrissjóðir Ögmundur Jónasson Skoðun Svar til stjórnunarlegs ábyrgðarmanns frá Keflavík Soffía Sigurðardóttir Skoðun Skjáheimsókn getur dimmu í dagsljós breytt Auður Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Borgarstefna kallar á aðgerðir og fjármagn Ásthildur Sturludóttir skrifar Skoðun Skjáheimsókn getur dimmu í dagsljós breytt Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Eru álverin á Íslandi útlensk? Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Öryggisgæslu í Mjódd, núna, takk fyrir! Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Erum við ennþá hrædd við Davíð Oddsson? Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Saman getum við komið í veg fyrir slag Alma D. Möller skrifar Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir skrifar Skoðun Blóðtaka er ekki landbúnaður Guðrún Scheving Thorsteinsson,Rósa Líf Darradóttir skrifar Skoðun Svar til stjórnunarlegs ábyrgðarmanns frá Keflavík Soffía Sigurðardóttir skrifar Skoðun Ríkisstjórnin ræðst gegn launafólki og atvinnulausum Finnbjörn A. Hermannson skrifar Skoðun 764/O9A: Kannt þú að vernda barnið á netinu? Anna Bergþórsdóttir skrifar Skoðun Opinberir starfsmenn kjósa síður áminningarskyldu Ísak Einar Rúnarsson skrifar Skoðun Einkavæðing orkunnar, skattasniðganga og lífeyrissjóðir Ögmundur Jónasson skrifar Skoðun Er gervigreindarprestur trúlaus eða trúaður? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Skattaferðalandið Ísland Björn Ragnarsson skrifar Skoðun Til hamingju Víkingur Heiðar! Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Sjálfbærni með í för – Vegagerðin stígur skref í átt að loftslagsvænni framkvæmdum Hólmfríður Bjarnadóttir skrifar Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna: Ástæður þess að enginn bauð í skólamáltíðir í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Líf eftir afplánun – þegar stuðningur gerir frelsið raunverulegt Steinunn Ósk Óskarsdóttir skrifar Skoðun Á hvorum endanum viljum við byrja að skera af? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Bakslag í opinberri þróunarsamvinnu Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Fyrirmyndar forvarnarstefna í Mosfellsbæ Kjartan Helgi Ólafsson skrifar Skoðun Hvernig léttum við daglega lífið þitt? Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Kína mun ekki bjarga Vesturlöndum að þessu sinni Sæþór Randalsson skrifar Skoðun Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson skrifar Skoðun Átta mýtur klesstar inn í raunveruleikann - hvað er satt og hvað er logið um gervigreindina? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Glerbrotin í ryksugupokanum Kristín Kolbrún Waage Kolbeinsdóttir skrifar Skoðun Túrverkir og hitakóf – má ræða það í vinnunni? Já endilega! Katrín Björg Ríkarðsdóttir skrifar Skoðun Draghi-skýrslan og veikleikar Íslands Pawel Bartoszek skrifar Sjá meira
Á eyðilegri hraunbreiðu þar sem íslenskur vindur leikur lausum hala yfir eldfjallaleifar og sandstrók, reis um miðja 20. öld bandarísk herstöð – útsýnislaus og kaldranaleg að utan. En innan vírgirðinganna á Miðnesheiði tók við annar heimur. Þar var tilveran mótuð af reglu og agaðri hernaðarstjórn – en undir yfirborðinu kraumaði líf sem íslenskir ráðamenn vissu um, en völdu að horfa fram hjá. Þessi heimur var bæði spennandi og spilltur: glitrandi partí, flöskur sem hurfu úr birgðageymslum, sígarettur seldar í skúmaskotum og umgangur sem samræmdist hvorki heraga né íslenskum lögum. Herstöðin varð leiksvið tveggja veruleika – formlegs samstarfs og óformlegra glæra. Stöðin sem óx og breyttist í borg innan borgar Keflavíkurflugvöllur, sem síðar varð sameinaður undir heitinu Naval Air Station Keflavík, var ekki bara herstöð. Hún varð að sjálfstæðu samfélagi með sínu eigin hagkerfi, menningarlífi og regluverki. Þar voru kvikmyndahús, barir, íþróttahús, verslanir og jafnvel kirkjur. Hver einasta flugvél sem lenti þar flutti með sér hluta af amerískum lífsstíl sem ekki var að finna annars staðar á landinu. Verslunarkerfi stöðvarinnar, sem var eingöngu ætlað hermönnum og starfsmönnum, innihélt vörur sem voru ófáanlegar fyrir almenning – allt frá snyrtivörum til áfengis og raftækja. Þessar vörur voru fluttar inn tollfrjálst – og það var þar sem hugmyndin um „tækifærið“ kviknaði. Svartamarkaðurinn – ósýnilega hringrásin Hermenn áttu að njóta forréttindanna einir, en margir sáu sér leik á borði. Þeir seldu vörur úr herstöðinni í gegnum milliliði – oft íslenska starfsmenn sem höfðu aðgang að búðunum innan girðingarinnar. Sumir starfsmenn seldu einnig varning sjálfir, annað hvort meðvitað eða að beiðni vina og ættingja. Flaskan af Jim Beam, sem kostaði þrjá dollara innan girðingar, var verðmætur gripur á frjálsum markaði. Tæplega mátti stíga fæti í Keflavík án þess að heyra einhvern hvísla um „góðan díl“. Orð á borð við „ég þekki mann sem þekkir mann“ urðu hluti af daglegu tungumáli þeirra sem vildu nálgast tollfrjálsan varning án þess að spyrja of margra spurninga. Þó engin formleg glæpagengi störfuðu í kringum herstöðina, þá má með sanni segja að til hafi verið óformleg net, byggð á trausti og þögn – sambönd sem náðu yfir þjóðerni og starfsstéttir. Svallið: Skuggapartar Ameríku á íslandi Þegar sól var sest og dimmt tók við yfir Reykjanesi, breyttist andrúmsloft stöðvarinnar. Þá opnuðust dyrnar að herklúbbunum. Þar réðu margir hermenn yfir eigin drykkjum, tónlistarval og umgengni. Djass, rokk og síðar diskó ómuðu um herklúbba þar sem öryggisreglur voru oft sveigðar til hliðar. Íslenskar konur sem sóttu klúbbana lýstu síðar tilverunni sem „bæði töfrandi og ógnandi“. Ein kona sem starfaði á stöðinni í kringum 1980 lýsti svallinu þannig: „Þetta var annar heimur. Ég kom úr íslenskri veröld þar sem kaffibolli og pönnukaka var hápunktur dagsins. Innan stöðvarinnar fengum við bjór í fötu og dönsuðum til morguns.“ Slík lýsing endurspeglar þann menningarárekstur sem átti sér stað innan og utan girðingarinnar. En það var ekki aðeins gleðin sem ómaði – heldur einnig spenna og ójafnvægi sem myndast þegar reglur og raunveruleiki fara ekki saman. Smygl með tækni og tónlist Þótt drykkir og sígarettur væru vinsælir smyglmolar, þá var eftirspurnin eftir bandarískri tækni ekki síður mikil. Hljómflutningstæki, spilatæki, segulbandstæki og jafnvel myndbandstæki (sem voru nýjung á Íslandi) fóru um hendur einstaklinga á gráu svæði. Plötur með Michael Jackson, Prince og Pink Floyd voru í hillu áður en þær birtust í íslenskum verslunum. Í sumum tilfellum voru menn dregnir fyrir dómstóla, en í flestum tilfellum fóru slík viðskipti undir yfirborðinu – að hluta með þöglu samþykki þeirra sem vissu, en vildu ekki óreiðu. Löggæsla í krosspressu Lögreglan á Suðurnesjum og tollgæslan voru oft í óþægilegri stöðu. Þeir vissu af brotum, en höfðu takmarkaða heimild til að rannsaka innan herstöðvarinnar sjálfrar. Þegar mál komu upp voru þau oft afgreidd innan hersins – með innri agaviðurlögum sem ekki voru gerð opinber. Þetta skapaði tilfinningu um tvískinnung og ójafnræði. Það voru ekki fáir sem upplifðu þetta sem óréttlæti – íslenskir ríkisborgarar sem brutu lög voru dregnir fyrir dóm, en hermenn fengu oft flugmiða heim og „non-judicial punishment“ sem enginn utan stöðvarinnar fékk að vita af. Menningarárekstrar og rómantísk tengsl Það væri rangt að segja að allt innan herstöðvarinnar hafi verið siðferðislega vafasamt. Margir mynduðu vinasambönd og jafnvel ástir sem stóðu árum saman. Tugir hjónabanda urðu til innan veggja stöðvarinnar – og mörg börn fæddust úr slíkum samböndum. Þessi tengsl sköpuðu menningarbrú milli þjóðanna, og á sama tíma urðu mörg íslensk heimili – með eða án beinna tengsla við stöðina – fyrir áhrifum af amerískum lífsstíl. Það má segja að stöðin hafi verið eins konar leynileg menningarvél sem mótaði allt frá fatastíl til matarvenja. Eftirmáli og arfleifð Herinn fór frá Íslandi árið 2006, og eftir stóðu auð hús og götur sem minntu á yfirgefna úthverfi Bandaríkjanna. Í dag eru þau nýtt undir opinbera starfsemi, listviðburði og fyrirtæki – en andrúmsloftið er öðruvísi. Samt lifa minningarnar áfram. Í fórum sagnfræðinga, í gömlum dósum með amerískum merkingum í geymslum eldri Keflvíkinga – og í sögum sem fáir þorðu að segja á sínum tíma. Þær sögur eru nú að koma fram, sumar broslegar, aðrar dökkar – en allar segja þær frá Íslandi sem stóð milli tveggja heima, með eina fótinn í hernaðarbandalagi og hinn í hljóða vetrarmyrkri norðursins. Höfundur er lífeyrisþegi.
Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun
Skoðun Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir skrifar
Skoðun Sjálfbærni með í för – Vegagerðin stígur skref í átt að loftslagsvænni framkvæmdum Hólmfríður Bjarnadóttir skrifar
Skoðun Þegar krónur skipta meira máli en velferð barna: Ástæður þess að enginn bauð í skólamáltíðir í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Líf eftir afplánun – þegar stuðningur gerir frelsið raunverulegt Steinunn Ósk Óskarsdóttir skrifar
Skoðun Er þetta virkilega svarið frá Þjóðkirkjunni? – þegar barn þarf að flýja úr helgidóm Hilmar Kristinsson skrifar
Skoðun Átta mýtur klesstar inn í raunveruleikann - hvað er satt og hvað er logið um gervigreindina? Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Túrverkir og hitakóf – má ræða það í vinnunni? Já endilega! Katrín Björg Ríkarðsdóttir skrifar
Lýðræði eða hópeinelti? Margrét Pétursdóttir,Þórarinn Haraldsson,Þórdís Guðjónsdóttir,Sigurveig Benediktsdóttir Skoðun