Verið brjáluð. Ég fer ekki neitt Ian McDonald skrifar 20. júní 2025 07:31 Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Samfélagsmiðlar X (Twitter) Mest lesið Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir Skoðun Stjórnmálin verða að virka Bjarni Benediktsson Skoðun Skoðun Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Klár fyrir Verslunarmannahelgina? Ágúst Mogensen skrifar Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni skrifar Skoðun Hið tæra illa Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar Skoðun Þau eru framtíðin – en fá ekki að njóta nútímans Sigurður Kári skrifar Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers vegna þegir kristin, vestræn menning? Ómar Torfason skrifar Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson skrifar Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir skrifar Skoðun Heimar sem þurfa nýja umræðu! Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson skrifar Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir skrifar Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir skrifar Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson skrifar Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir skrifar Skoðun Ein af hverjum fjórum Silja Höllu Egilsdóttir skrifar Skoðun Vertu drusla! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Tekur sér stöðu með Evrópusambandinu Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Feluleikur ríkisstjórnarinnar? Lárus Guðmundsson skrifar Sjá meira
Hér er skemmtilegt sem ég komst að nýlega: það er til skrýtinn lítill hópur á íslenska Twitter, lengst til hægri, næstum fasískur, með alvarlegan incel-orku, og þau eru heltekin af mér. Algjörlega. Það virðist duga að vera sósíalisti og aðgerðarsinni til að gera fullt af nafnlausum aumingjum gjörsamlega vitlausa á netinu. Heiðarlega? Þetta er fyndið. Og sorglegt. Aðallega sorglegt. Þau tala um mig stanslaust. Ekki einu sinni eða tvisvar. Ég er að tala um daglega þráhyggju, án nokkurrar ástæðu. Memar, skjáskot, samsæriskenningar, undarleg dulrituð tilvísunartungumál. Þetta öskrar: „Ég hugsa um þig meira en eigin móður.“ Á einhverjum tímapunkti verður maður að spyrja: eru þessi fólk með vinnu? Fer það úti? Því magnið af efni sem þau dæla út bendir til hins gagnstæða. Ég veit ekki hvort þetta er atvinnuleysi eða einfaldlega skortur á serótóníni, en orkan minnir helst á reiðan kjallarabúa með lélega nettengingu og verri persónulegt hreinlæti. Þau eru staðalímynd í holdi. Lyklaborðsfasistar sem myndu aldrei segja orð við mig augliti til auglitis. Það er einmitt það sem pirrar mig mest. Allur þessi hávaði, en ekki einn einasti með hrygg til að mæta mér í eigin nafni, í alvöru lífinu. Þau fela sig bak við anime-avatarar, víkingatákn eða hvaða niche-fasísku fagurfræði þau telja sig verða töff fyrir. Það virkar ekki. Þið eruð ekki stríðsmenn. Þið eruð ekki verndarar íslenskrar menningar. Þið eruð hópur af aumkunarverðum skrítnum mönnum með mikilmennskubrjálæði og enga kjark. Viljið þið vita hvað kjarkur er? Kjarkur er að standa með verkafólki fyrir utan hótel í myrkri og frosti, á meðan lögreglan reynir að brjóta niður verkfallsvörsluna. Kjarkur er að bakka ekki þegar þau hóta sektum, handtökum, eða verra. Að standa samt. Með hjartað hamandi, hnefann kreistan, úlpuna upp að eyrum, ekki af því það sé gaman, heldur af því maður trúir á eitthvað stærra en sjálfan sig. Það er hugrekki. Ekki tíst. Ekki memar. Ekki nafnlaus öskur. Að mæta krefst kjarks. Og þið mætir aldrei. Það væri hugrekki að segja eitthvað af þessu við mig beint. Mæta í eigin nafni, í eigin líkama. En við vitum bæði að það mun aldrei gerast. Því hugleysingjar stíga ekki út í birtuna. Þeir hvísla úr skugganum og vona að enginn finni lykt af þeim. Og í alvöru? Ég vona að þið lesið þetta. Ég vona að þið skjáfestið það, rage-postið það í grúbbunum ykkar. Endilega. Gerið það. Dreifið þessu eins víða og þið getið. Það sannar bara mitt mál: þið getið ekki hætt að hugsa um mig. Þið hatrið það að ég sé til, að ég tali, að ég skipuleggi, að ég segi hlutina sem þið eruð of hrædd til að segja án falsks nafns og læsts prófíls. Þið eruð ekki reið af því að ég hafi rangt fyrir mér. Þið eruð reið af því að ég hef rétt fyrir mér, og af því ég bregst ekki við þegar þið geltið. En við skulum ræða eitt: hversu djúpt óhamingjusamur verður maður að vera til að byggja alla sjálfsmynd sína á því að hata þá sem eru öðruvísi? Ímyndið ykkur að vakna á hverjum degi og finnast samkynhneigðir ógn, innflytjendur ógn, konur með skoðanir ógn, aktívistar ógn. Allt ógn. Það er ekki styrkur. Það er ekki þjóðernishyggja. Það er ekki menning. Það er ótti. Og ekki einu sinni rökrænn ótti, heldur aumkunarverð hræðsla í dulargervi kaldhæðni og meme-menningar. Og hvar endar þessi ótti? Í sömu köldu, myrku hornum á Twitter og Reddit, þar sem þið safnist saman og sannfærið hvort annað um að þið séuð í einhverri siðferðilegri krossferð. Þið eruð það ekki. Þið eruð ekki uppreisnarseggir. Þið eruð ekki hetjur. Þið eruð bara hópur af sorglegum mönnum sem endurvinna fjóra Pepe-mema, snýst upp í kaldhæðni og ímynda ykkur að það geri ykkur mikilvæga. Þetta er stafræna útgáfan af því að prumpa í flösku og halda að það sé ilmvatn. Það er engin ást í hreyfingu ykkar. Engin sköpun. Engin sál. Engin gleði. Bara stöðug beiskja yfir því að aðrir virðast lifa, á meðan þið festist í endalausri hringrás reiði og gremju. Þið byggið ekkert. Þið skapið ekkert. Þið dreymið ekki einu sinni um eitthvað betra. Þið sitjið bara og sjóðið, vonið að einhver annar staðfesti hatrið ykkar nógu lengi til að gleyma því hversu tómt þetta allt saman er. Og það er það sorglegasta: ekkert von. Bara nostalgía yfir fortíð sem aldrei var til og ofsóknaræði gagnvart framtíð sem þið nennið ekki að taka þátt í að móta. Á meðan erum við hin úti í heimi,að reyna. Að byggja samfélög. Að mæta. Að skipuleggja. Að búa til list, tónlist, hreyfingar. Að lifa. Að elska. Að mistakast og reyna aftur. Að vinna verkið. Þið fáið ekkert af þessu. Því þið eruð of upptekin við að hvísla inn í tómið með öðrum draugum. Svo já. Verið brjáluð. Verið í felum. Haldið áfram að sannfæra ykkur um að það skipti máli að vera heltekin af mér eða einhverjum öðrum sem neitar að minnka sig fyrir ykkar þægindi. Memarnir ykkar hræða mig ekki. Þræðirnir ykkar snerta mig ekki. Og hreyfingin ykkar? Hún fer ekki neitt, því hún hefur enga sál. Ég verð hér. Í raunveruleikanum. Þar sem verkið er erfitt, daganir langir, en framtíðin er okkar. Höfundur er innflytjandi og iðnaðarmaður.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Skoðun Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson skrifar
Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson skrifar
Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir skrifar
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun