Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson skrifar 24. apríl 2025 13:33 „Það þarf sennilega að byggja úrræði. Ég geri ráð fyrir því. Ég veit ekki til þess að það sé til húsnæði til að taka við þessu.“ Í frétt RÚV þann 18. Febrúar síðastliðinn eru þessi orð höfð eftir þáverandi mennta og barnamálaráðherra Ásthildi Lóu Þórsdóttur. Það 11. Mars kemur svo frétt inn á RÚV með yfirskriftinni „Kauptilboð í Háholt samþykkt með fyrirvara.“ Þarna þykir undirrituðum fara tvísaga á loft er varða velferðarmál barna með fjölþættan vanda. Hvers vegna þarf að svona nauðsynlega að byggja nýtt húsnæði til að taka á þeim málum sem í gangi eru þegar húsnæði var enn til staðar? Húsnæði sem þegar hafði áður verið notað til þess að sinna þessum sömu málum? Hvers vegna kemur þáverandi mennta og barnamálaráðherra fram í fjölmiðlum og staðhæfir að það sé ekkert húsnæði til staðar sem uppylli þau skilyrði sem nauðsynleg eru til að taka á þeim málum sem upp eru komin í þessum málaflokki? Hvers vegna er svona nauðsynlegt að byggja alltaf nýtt? Árið 2015 tók félags- og húsnæðismála ráðherra ákvörðun um byggingu nýs meðferðarheimils fyrir börn með fjölþættan vanda í Garðabæ, síðan þá hefur ansi mikið vatn runnið til sjávar og enn bólar ekkert á þessari nýbyggingu. Viljayfirlýsingin var undirrituð í desember árið 2018 og gert var ráð fyrir að byrjað yrði að reisa þessa byggingu við Vífilstaðavatn í Garðabæ árið 2020. Eitthvað hlítur undirritaður að vera með vitlaust dagatal þar sem ekki sá ég neytt sem byggingu eða byggingarsvæði líktist á mínum rúnti þarna í gær. En hvað sem því líður að þá er þetta húsnæði ekki til staðar og tekið var sérstaklega fram að þessum hópi barna yrði sinnt á meðferðarheimilinu Háholti í Skagafirði, sem hins vegar var lokað árið 2017, og ástæðan sú að lítil eftirspurn væri. Mér þykir rétt að benda á að sú er staðan alls ekki núna. Núna er heldur betur þörf á þessu úrræði. Þorsteinn Víglundsson, þáverandi félagsmála og jafnréttisráðherra hafði á orði að næg úrræði væru til hjá Barnaverndarstofu (nú Barna- og fjölskyldustofa) til að sinna því starfi sem að fram fór á meðferðarheimilinu Háholti. Sú er staðan alls ekki núna. Nú hreinlega flæðir út úr kerjum Barna og fjölskyldustofu og úrræðin ekki nóg til að sinna meðferð hjá þessum hópi heldur eingöngu til að geyma þessi börn. Geyma þau eins og dýr í búrum en ekki veita neina betrun. Auk þess eru þær skýringar sem ég hef einna helst orðið var við í fréttaflutningum af þessum málum þær að þetta húsnæði sem Háholt kallast er svo langt frá höfuðborgarsvæðinu, og stefnan sé sú að færa þessi úrræði öll nær höfuðborgini. Þá spyr undirritaður, hvað í ósköpunum er svona heilagt við höfuðborgarsvæðið sem að er að fara laga þennan vanda hjá börnum? Hvers vegna virðast ráðamenn alltaf halda, sama hvað málaflokkur það er, að allt verður bara betra ef þetta kemur nær höfuðborginni? Væri þá ekki tilvalið að hætta við þær framkvæmdir sem eru á Hlemmi og reisa þar nýtt fangelsi í staðinn fyrir Litla Hraun, þá þyrfti lögreglan nú ekki nema að rölta með alla vondu kallana yfir götuna þegar ætti að stinga þeim inn. Þið hugsið kannski að þessi mál séu engan veginn tengd en þau eru það nú bara samt, af því að á Litla Hraun eða álíka staði eru þessi börn á leiðinni ef ekkert er að gert til þess að stöðva þá vegferð sem þau eru á. Ef ekki hraunið, þá er það kirkjugarðurinn. Það er nefnilega svo að það er ekki allt við höfuðborgarsvæðið sem að er svona æðislegt. Þaðan koma flest þau börn sem eiga við fjölþættan vanda að stríða, enda búa langflestir landsmenn á þessum litla fleti landsins. Á höfuðborgarsvæðinu er heimili undirheimanna, þar sem mest flæði vímuefna er og þar eru líka flest allir þeir sem slæm áhrif hafa á batann hjá þessum börnum. Hvernig í ósköpunum er þar með hægt að segja að það væri bara betra að hafa þessi úrræði nær höfuðborgarsvæðinu? Undirrituðum finnst álíka mikil speki í því og að geyma bensín brúsann vinstra megin á grillinu á meðan þú grillar steikina hægra megin. Það sem þessi börn þurfa á að halda er að vera kippt út úr aðstæðunum á meðan verið er að reyna að rétta við þá þróun sem orðin hefur hjá þeim. Hvernig er betra að gera það nema að fara með þau út í náttúrufegurðina úti á landi, þar sem rólegt er og þar sem þau geta aðeins slakað á taugunum í burtu frá öllu því áreiti sem á höfuðborgarsvæðinu er. Maður fær ekkert barn til þess að hlusta og hlýða þegar það er upptrekt og í mótþróa, og þá skiptir engu hvort það eigi við vandamál að stríða eður ei. Enginn ávinningur er heldur í því að setja öll þessi börn undir sama hatt, þau sem eiga við geðrænan og hegðunar vanda að stríða hafa ekkert að gera undir sama þaki og börn sem eiga við fíknivanda að stríða, það gefur auga leið að það er einungis að hella olíu á eldinn. Þann 18. Apríl síðastliðin kemur svo aftur frétt á RÚV með yfirskriftinni „Háholt aftur á sölu“ Þarna er kjörið tækifæri fyrir mennta- og barnamálaráðherra til að girða sig í brók og grípa gæsina. Þarna er hægt að taka til hendinni í þessum málaflokki og opna þetta blessaða meðferðarheimili aftur svo hægt sé að veita þessum börnum þá viðeignandi þjónustu sem þau þurfa á að halda, og hætta að láta þau sitja á hakanum vegna óþarfa úrræðaleysis stjórnvalda. Við mönnun þessara meðferðaúrræða er einnig hægt að gera margar góðar breytingar. Hversvegna á að setja endalaust að háskólamenntuðu efristéttar fólki sem nánast aldrei hefur eina einustu reynslu af þessum málum í stjórn þessara úrræða. Það sem okkur vantar er fólkið sem reynslu hefur af þessum málum. Fólk sem sjálft hefur upplifað á eigin skinni þær hindranir og þá erfiðleika sem lífið er að bjóða þessum börnum. Við þurfum fólk sem nær til þessara barna og getur mætt þessum börnum á þeirra plani og náð til þeirra. Árangurinn fæst úr reynsluni, ekki skólabókum og pillum. Við þurfum að ná til þessara barna til þess að geta rætt við þau og náð einhverjum árangri í meðferð þessara barna. Það þarf að einfalda þetta kerfi til að losna við stíflurnar, það þarf að minnka óþarfa pappírsvinnu í kringum ferlið sem þarf til að hjálpa þessum börnum. Það þarf að hætt að reyna að finna heildarlausnina í einhverjum fræðibókum og finna lausnina hjá hverjum og einum einstakling, af því að ekkert okkar er eins og ekkert okkar þarf sömu meðferð til að vinna úr okkar málum og það sama gildir um börnin okkar. Höfundur er formaður Samtaka Aðstandenda og Fíknisjúkra í Hafnarfirði Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fíkn Meðferðarheimili Mest lesið Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Snorri Másson er ekki vandinn – hann er viðvörun Helen Ólafsdóttir Skoðun Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun Loftslagsverkfallið krefst aðgerða strax! Tinna Hallgrímsdóttir Skoðun Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Mansalsmál á Íslandi Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættur heimsins virða engin landamæri Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Tímamót í sjálfsvígsforvörnum Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Yfirgangur, yfirlæti og endastöð Strætó Axel Hall skrifar Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar Skoðun Skapandi menntun skilar raunverulegum árangri Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Sex ára sáttmáli Davíð Þorláksson skrifar Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar Skoðun Stjórnendur sem mega ekki stjórna Stefán Vagn Stefánsson skrifar Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Sjá meira
„Það þarf sennilega að byggja úrræði. Ég geri ráð fyrir því. Ég veit ekki til þess að það sé til húsnæði til að taka við þessu.“ Í frétt RÚV þann 18. Febrúar síðastliðinn eru þessi orð höfð eftir þáverandi mennta og barnamálaráðherra Ásthildi Lóu Þórsdóttur. Það 11. Mars kemur svo frétt inn á RÚV með yfirskriftinni „Kauptilboð í Háholt samþykkt með fyrirvara.“ Þarna þykir undirrituðum fara tvísaga á loft er varða velferðarmál barna með fjölþættan vanda. Hvers vegna þarf að svona nauðsynlega að byggja nýtt húsnæði til að taka á þeim málum sem í gangi eru þegar húsnæði var enn til staðar? Húsnæði sem þegar hafði áður verið notað til þess að sinna þessum sömu málum? Hvers vegna kemur þáverandi mennta og barnamálaráðherra fram í fjölmiðlum og staðhæfir að það sé ekkert húsnæði til staðar sem uppylli þau skilyrði sem nauðsynleg eru til að taka á þeim málum sem upp eru komin í þessum málaflokki? Hvers vegna er svona nauðsynlegt að byggja alltaf nýtt? Árið 2015 tók félags- og húsnæðismála ráðherra ákvörðun um byggingu nýs meðferðarheimils fyrir börn með fjölþættan vanda í Garðabæ, síðan þá hefur ansi mikið vatn runnið til sjávar og enn bólar ekkert á þessari nýbyggingu. Viljayfirlýsingin var undirrituð í desember árið 2018 og gert var ráð fyrir að byrjað yrði að reisa þessa byggingu við Vífilstaðavatn í Garðabæ árið 2020. Eitthvað hlítur undirritaður að vera með vitlaust dagatal þar sem ekki sá ég neytt sem byggingu eða byggingarsvæði líktist á mínum rúnti þarna í gær. En hvað sem því líður að þá er þetta húsnæði ekki til staðar og tekið var sérstaklega fram að þessum hópi barna yrði sinnt á meðferðarheimilinu Háholti í Skagafirði, sem hins vegar var lokað árið 2017, og ástæðan sú að lítil eftirspurn væri. Mér þykir rétt að benda á að sú er staðan alls ekki núna. Núna er heldur betur þörf á þessu úrræði. Þorsteinn Víglundsson, þáverandi félagsmála og jafnréttisráðherra hafði á orði að næg úrræði væru til hjá Barnaverndarstofu (nú Barna- og fjölskyldustofa) til að sinna því starfi sem að fram fór á meðferðarheimilinu Háholti. Sú er staðan alls ekki núna. Nú hreinlega flæðir út úr kerjum Barna og fjölskyldustofu og úrræðin ekki nóg til að sinna meðferð hjá þessum hópi heldur eingöngu til að geyma þessi börn. Geyma þau eins og dýr í búrum en ekki veita neina betrun. Auk þess eru þær skýringar sem ég hef einna helst orðið var við í fréttaflutningum af þessum málum þær að þetta húsnæði sem Háholt kallast er svo langt frá höfuðborgarsvæðinu, og stefnan sé sú að færa þessi úrræði öll nær höfuðborgini. Þá spyr undirritaður, hvað í ósköpunum er svona heilagt við höfuðborgarsvæðið sem að er að fara laga þennan vanda hjá börnum? Hvers vegna virðast ráðamenn alltaf halda, sama hvað málaflokkur það er, að allt verður bara betra ef þetta kemur nær höfuðborginni? Væri þá ekki tilvalið að hætta við þær framkvæmdir sem eru á Hlemmi og reisa þar nýtt fangelsi í staðinn fyrir Litla Hraun, þá þyrfti lögreglan nú ekki nema að rölta með alla vondu kallana yfir götuna þegar ætti að stinga þeim inn. Þið hugsið kannski að þessi mál séu engan veginn tengd en þau eru það nú bara samt, af því að á Litla Hraun eða álíka staði eru þessi börn á leiðinni ef ekkert er að gert til þess að stöðva þá vegferð sem þau eru á. Ef ekki hraunið, þá er það kirkjugarðurinn. Það er nefnilega svo að það er ekki allt við höfuðborgarsvæðið sem að er svona æðislegt. Þaðan koma flest þau börn sem eiga við fjölþættan vanda að stríða, enda búa langflestir landsmenn á þessum litla fleti landsins. Á höfuðborgarsvæðinu er heimili undirheimanna, þar sem mest flæði vímuefna er og þar eru líka flest allir þeir sem slæm áhrif hafa á batann hjá þessum börnum. Hvernig í ósköpunum er þar með hægt að segja að það væri bara betra að hafa þessi úrræði nær höfuðborgarsvæðinu? Undirrituðum finnst álíka mikil speki í því og að geyma bensín brúsann vinstra megin á grillinu á meðan þú grillar steikina hægra megin. Það sem þessi börn þurfa á að halda er að vera kippt út úr aðstæðunum á meðan verið er að reyna að rétta við þá þróun sem orðin hefur hjá þeim. Hvernig er betra að gera það nema að fara með þau út í náttúrufegurðina úti á landi, þar sem rólegt er og þar sem þau geta aðeins slakað á taugunum í burtu frá öllu því áreiti sem á höfuðborgarsvæðinu er. Maður fær ekkert barn til þess að hlusta og hlýða þegar það er upptrekt og í mótþróa, og þá skiptir engu hvort það eigi við vandamál að stríða eður ei. Enginn ávinningur er heldur í því að setja öll þessi börn undir sama hatt, þau sem eiga við geðrænan og hegðunar vanda að stríða hafa ekkert að gera undir sama þaki og börn sem eiga við fíknivanda að stríða, það gefur auga leið að það er einungis að hella olíu á eldinn. Þann 18. Apríl síðastliðin kemur svo aftur frétt á RÚV með yfirskriftinni „Háholt aftur á sölu“ Þarna er kjörið tækifæri fyrir mennta- og barnamálaráðherra til að girða sig í brók og grípa gæsina. Þarna er hægt að taka til hendinni í þessum málaflokki og opna þetta blessaða meðferðarheimili aftur svo hægt sé að veita þessum börnum þá viðeignandi þjónustu sem þau þurfa á að halda, og hætta að láta þau sitja á hakanum vegna óþarfa úrræðaleysis stjórnvalda. Við mönnun þessara meðferðaúrræða er einnig hægt að gera margar góðar breytingar. Hversvegna á að setja endalaust að háskólamenntuðu efristéttar fólki sem nánast aldrei hefur eina einustu reynslu af þessum málum í stjórn þessara úrræða. Það sem okkur vantar er fólkið sem reynslu hefur af þessum málum. Fólk sem sjálft hefur upplifað á eigin skinni þær hindranir og þá erfiðleika sem lífið er að bjóða þessum börnum. Við þurfum fólk sem nær til þessara barna og getur mætt þessum börnum á þeirra plani og náð til þeirra. Árangurinn fæst úr reynsluni, ekki skólabókum og pillum. Við þurfum að ná til þessara barna til þess að geta rætt við þau og náð einhverjum árangri í meðferð þessara barna. Það þarf að einfalda þetta kerfi til að losna við stíflurnar, það þarf að minnka óþarfa pappírsvinnu í kringum ferlið sem þarf til að hjálpa þessum börnum. Það þarf að hætt að reyna að finna heildarlausnina í einhverjum fræðibókum og finna lausnina hjá hverjum og einum einstakling, af því að ekkert okkar er eins og ekkert okkar þarf sömu meðferð til að vinna úr okkar málum og það sama gildir um börnin okkar. Höfundur er formaður Samtaka Aðstandenda og Fíknisjúkra í Hafnarfirði
Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun
Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun
Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hugsum fíknivanda upp á nýtt - Ný nálgun í meðhöndlun fíknivanda og áhættuhegðunar Svala Jóhannesdóttir,Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Háskólinn á Bifröst – Öflugur og sjálfstæður fjarnámsskóli Sólveig Hallsteinsdóttir skrifar
Skoðun Það eru fleiri fiskar í sjónum og fleiri sjónarmið í hafstjórn Guðbjörg Ásta Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju kynjafræði? Og hvaða greinar hafa fengið svipaðar mótbárur í gegnum tíðina? Guðrún Elísa Friðbjargardóttir Sævarsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun
Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson Skoðun
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
Ófullnægjandi vinnubrögð ófaglærðra „iðnaðarmanna“: Áhrif á húskaupendur Kristinn R Guðlaugsson Skoðun
Látum draumana rætast, á kostnað hverra? Takmarkanir menntastefnu Reykjavíkurborgar Ingólfur Dan Þórisson,Margrét Dan Þórisdóttir,Ana Victoria Cate,Helga Dögg Yngvadóttir Skoðun