Hinn 18. október síðastliðinn tilkynnti Bandaríkjastjórn um nýjar aðgerðir til þess að herða á 60 ára viðvarandi efnahagsstríði sínu gegn Kúbu. Elliot Abrams, sendifulltrúi Bandaríkjanna í Venesúela orðaði það þannig: „Við erum alltaf að leita leiða til þess að þrengja að Kúbu vegna þess að við sjáum þar engar framfarir, hvorki m.t.t. Venesúela né mannréttinda innanlands.“
Markmið Bandaríkjastjórnar er að grafa undir byltingarstjórninni á Kúbu. Bandaríska ráðastéttin, jafnt Repúblikanar sem Demókratar óttast byltingarfordæmið sem sýnir að vinnandi fólk getur tekið völdin í sínar hendur af eignastéttinni og skipulagt samfélagið upp á nýtt í sína þágu. Einmitt þessu fordæmi vildu margir fylgja ekki hvað síst í löndum Suður- og Mið-Ameríku, Bandaríkjastjórn hefur löngum haft af því áhyggjur. Í apríl ákvað ríkisstjórn Donald Trumps að staðfesta lið III í Helms-Burton lagaviðbótunum sem stjórn Bill Clintons setti en ákvað að virkja ekki á sínum tíma. Þar með er opnað fyrir lögsókn Kúbana í Bandaríkjunum sem krefjast bóta fyrir þann gróða sem þeir telja sig hafa orðið af vegna þjóðnýtingar á tímum byltingarinnar. Síðan hafa 18 kröfur verið settar fram m.a. af José Ramón López Regueiro, syni fyrrum eiganda alþjóðaflugvallarins í Havana – hann krefst þrjú þúsund milljóna Bandaríkjadala frá American Airlines og Latam Airlines í Chile.
Í júní ákvað stjórn Trumps að takmarka frekar ferðafrelsi landa sinna til Kúbu, en stjórn Barack Obama hafði losað um þær hömlur 2016. Meðal þeirra voru „einstaklingsferðir“ og bann á viðkomu skemmtiferðaskipa, einkaskúta og fiskibáta. Gjaldeyristekjur vegna komu ferðafólks rýrnuðu umtalsvert við þessar aðgerðir.
Í september setti Bandaríkjastjórn Raúl Castro og fjögur barna hans á bannlista yfir þá sem mega ferðast til Bandaríkjanna. Í október bannaði Bandaríkjastjórn innflutning tækjavöru af ýmsu tagi ef 10% hennar eru bandarísk að uppruna í stað 25% eins og verið hafði áður. Loks hefur nú verið bannað að leigja Kúbu flugvélar frá bandarískum fyrirtækjum.
Það er lykilatriði í augum Bandaríkjastjórnar að koma í veg fyrir innflutning á olíu til Kúbu, sérstaklega frá Venesúela. Bann hennar tekur til fyrirtækja sem sjá um olíuflutning sem og skipa þeirra. Stjórn Venesúela hefur reynt að flytja olíu með eigin skipum en samdráttur og efnahagsstríð Bandaríkjanna hefur gert þeim erfitt fyrir.
Miguel Díaz-Canel, forseti Kúbu varaði við því í sjónvarpi að grípa þyrfti til erfiðra aðgerða. Til þess að spara eldsneyti hefur verið skrúfað fyrir loftkælingu í ríkisstjórnarbyggingum. Skorið hefur verið niður í almenningssamgöngum, farþegum fækkaði um helming. Uxar koma nú víða í stað traktora í landbúnaði, stál- og sementsframleiðsla dróst saman og langar biðraðir hafa myndast á bensínstöðvum.
Starfsfólki hins opinbera sem ekur um á ríkisbifreiðum ber að taka upp farþega á strætóstoppistöðum. Margir aðrir gera slíkt hið sama en það er siður sem einkennir byltinguna á Kúbu. Bandaríkjastjórn hefur ekki í hyggju að slaka á. Um miðjan september rak Trump, John Bolton þjóðaröryggisráðgjafa vegna þess að hann stæði í vegi fyrir því að Bandaríkin drægju sig út úr, „endalausum styrjöldum“ um allan heim. Tveimur dögum síðar skrifaði Trump á Twitter: „Skoðanir mínar á Venesúela og sérstaklega á Kúbu ná mun lengra en skoðanir John Bolton. Hann hélt aftur af mér“.
Að lokum þetta: Árið 1959 steyptu verkafólk og bændur Fulgencio Batista einræðisherra Kúbu af stóli. Hann var dyggilega studdur af Bandaríkjastjórn. Byltingarstjórnin tók í kjölfarið til við að skipuleggja samfélagið í þágu verkafólks og bænda og hefur stutt baráttu kúgaðra dyggilega um allan heim. Byltingin á Kúbu er gott fordæmi.
Höfundur er áhugasamur um það sem gengur á í heiminum og hefur margoft komið til Kúbu.
