Íslensku bankarnir sóttu sér gríðarlegt fjármagn erlendis frá árinu 2005. Það ár sóttu þeir um 14 milljarða evra á erlenda skuldabréfamarkaði, rétt rúmlega landsframleiðslu þess árs. Upphæðin nemur tæpum 2.400 milljörðum kr. á gengi dagsins í dag.
Rannsóknarnefnd Alþingis segir að gríðarlegar lántökur íslensku bankanna erlendis hefðu átt að gefa Fjármálaeftirlitinu næga ástæðu til að staldra við og kanna betur hvernig þessum fjármunum var síðan varið, sérstaklega kanna hversu góð útlán bankanna væru. Þá hefði Seðlabanki Íslands átt að kanna hvaða áhrif stóraukin fjármögnun erlendis frá gæti haft á fjármálastöðugleika í landinu.
Mikið var rætt um skuldatryggingar bankanna í aðdraganda bankahrunsins. Segir í skýrslunni að markaðurinn fyrir skuldatryggingar hafi frá ársbyrjun 2006 gefið skýr merki um að íslensku bankarnir voru álitnir áhættumeiri en sambærilegir bankar erlendis.
Um vorið 2008 var ljóst að á þessum markaði voru taldar verulegar líkur á því að bankarnir yrðu gjaldþrota. Í stað þess að taka þessi merki alvarlega hafi ráðamenn þjóðarinnar brugðist við með ummælum og aðgerðum sem fólu í sér að ríkið snerist í vörn fyrir bankanna.
Bankarnir gerðu ítrekað lítið úr hækkandi skuldatryggingaálagi og sögðu markaðinn óskilvirkan, sérstaklega sumarið 2008. Rannsóknarnefnd Alþingis segir að miðað við stærð markaðarins sé erfitt að fullyrða að hann hafi ekki verið virkur.
Þá vakti það athygli nefndarinnar að að allir bankarnir voru milliliðir eða tóku beinan þátt í markaðinum með skuldatryggingar á því vaxtaálagi sem þar var skráð, og jafnvel hærra, á sama tíma og þeir sögðu vaxtaálagið vera rangt.
Við fall bankanna þriggja kom í ljós að framundan voru þungir gjalddagar. Fyrstu sex mánuðina eftir yfirtöku ríkisins á Glitni voru tæpir 4 milljarðar evra, yfir sex hundruð milljarðar króna, á gjalddaga hjá stóru bönkunum þremur.
