Þetta er ekki flókið.
Náum sátt um menntakerfið og málið er dautt.
Eldgamalt vandamál sem þarf að leysa.
Kjör á pari við viðmiðunarstéttir miðað við fimm ára háskólanám.
Kjarasamningur þar sem kennarar þurfa ekki að selja sálu sína til að koma út í plús.
Viðunandi starfsaðstæður sem veikja ekki einstaklinga vegna álags og myglu.
Skýr framtíðarsýn svo allir séu að slá taktinn saman.
Börn eiga rétt á menntakerfi sem er ekki á virku sprengjusvæði.
Kennarar eiga rétt á kjörum og starfsskilyrðum sem hægt er að lifa á eins og aðrir háskólamenntaðir og valda ekki veikindum.
Foreldrar eiga rétt á menntakerfi sem virkar fyrir börnin þeirra.
Hvað er málið ?
Ætlum við virkilega að halda þessari vitleysu áfram ?
Það breytist ekkert ef við breytum ekki neinu. Það er ekki nóg að slökkva elda hér og þar. Það þarf róttækar breytingar og allt samfélagið þarf að koma inn í þá jöfnu.
Það sér það hver heilvita maður að sveitarfélögin eru ekki að ráða við það verkefni að reka grunnskólana.
Ríkið þarf að stíga fast inn.
Á meðan við höldum þessu bulli áfram þá erum við að viðhalda menntakerfi sem dansar á brúninni.
Girðum okkur í brók. Það er til haugur af skýrslum og rannsóknum sem styðja það sem ég er að segja.
Það mun taka tíma að lagfæra það menntakerfi sem við búum við í dag en á meðan stjórnvöld stinga hausnum í sandinn þá munum við halda áfram að búa við það sama.
Strútar eru ekki góðir viðsemjendur.
Höfundur er grunnskólakennari og stjórnarmeðlimur í Kennarafélagi Reykjavíkur
