„Ég ætlaði að skipta um takt og einblína á landslag í stað kvenlíkamans. En það kom fljótt í ljós að það var eitthvað sem vantaði,“ segir Rakel í samtali við Vísi. „Ég fann að það voru allskonar hlutir sem ég átti eftir að gera upp. Síðasta vor var frekar erfitt. Veikindi, sambandsslit og misheppnuð verkefni settu strik í reikninginn,“ bætir hún við.
„Þetta er ekki sýningin sem ég ætlaði að gera en samt er þetta klárlega sýningin sem ég þurfti að gera og ég held að hún sé töluvert betri fyrir vikið.“
segir Rakel.
„Mér leið eins og ég væri búin að týna sjálfri mér. Einn daginn vaknaði ég og skildi ekki af hverju mér fannst orðið erfitt að fara í sturtu. Mig langaði að slá sjálfa mig í andlitið og var bara:
Hvar ertu? Hvar er power-skvísan sem ég veit að ég er?“
Sleppir tökunum
Rakel segist vanalega ganga hreint til verks, hafa gaman af lífinu og njóta vinnunnar sinnar. Á þessum tímapunkti hafi sá hluti sjálfsins hinsvegar virst óravegu í burtu. Í dag líði henni þó aftur vel í eigin skinni og sýningarferlið hafi stutt við þann bata.
„Í gegnum tíðina hef ég átt frekar erfitt með að koma hlutum í orð en ég þekki líkamann minn – líkamstjáning er eitthvað sem „meikar sens“ fyrir mér. Þegar ég teikna er ég yfirleitt að reyna að koma einhverjum tilfinningum úr líkamanum og yfir á blað, bæði til að skilja þær betur og til að sleppa tökunum á þeim. “
Hún hefur vakið mikla athygli síðustu ár fyrir flottar blýantsteikningar af kvenlíkamanum, einstök blekverk og svo dagbækur sem skreyttar eru með hennar eigin listaverkum. Á síðasta ári gaf hún einnig út listaverkabókina Um stundarsakir.
Minning um það sem aldrei varð
Rakel leggur mikið upp úr því að áhorfandinn finni sína eigin tengingu í listinni og nýtir til dæmis Instagram til að safna mismunandi upplifunum. Á þessari sýningu stígur hún skrefi lengra og notar spegla sem hluta af verkunum sjálfum. Áhorfandinn getur þar af leiðandi bókstaflega séð sjálfan sig í verkunum.
„Sýningin fjallar um það að vera á sama stað – og ekki. Í sama rými en samt órafjarri andlega – í sitthvorum landshlutanum en samt til staðar. Hún spyr hvort skiptir meira máli: að vera á sama stað og í sundur eða saman í sitthvoru lagi. Spegillinn gerir það svo að verkum að myndin er háð staðsetningu sinni og verður að nýju verki um leið og hún er færð eða umhverfið breytist.“
Rakel segir vangaveltur um raunveruleikann einnig vera henni hugleiknar þessa dagana – hugmyndir og draumar um framtíðina séu stór hluti af öllum ástarsamböndum en þegar samböndin enda virðist hin ímyndaða framtíð aðeins tálsýn.
„Fyrir mér táknar hver og ein mynd einhverja tilfinningu eða upplifun sem ég hef þurft að sleppa tökunum af. Eitt verkanna er til dæmis um þau ferðalög sem ég og fyrrverandi kærastan mín hefðum getað farið í en gerðum aldrei.
Stundum eru hugmyndirnar um það sem hefði getað orðið svo sterkar að maður man betur eftir þeim en því sem raunverulega átti sér stað. Með því setja draumana á sýninguna velti ég því þannig upp hvort þeir séu kannski jafn mikils virði og aðrar minningar úr sambandinu.“
Við þeirri spurningu eru eflaust fjölbreytt svör. Áhugasamir geta fundið sín svör, eða kannski bara fleiri spurningar, með því að spegla sig í verkum Rakelar. Sýningin Hvar ertu? opnar 17:30 föstudaginn 20. ágúst á vinnustofu hennar að Grettisgötu 3 og stendur til 5. september.
