Eyðslan í ensku úrvalsdeildinni Björn Berg Gunnarsson skrifar 7. október 2020 08:02 Í fyrradag var félagsskiptaglugga ensku úrvalsdeildarinnar lokað með hvelli og sitja missáttir knattspyrnustjórar og áhangendur uppi með núverandi leikmannahóp. Margir voru skiljanlega forvitnir að sjá hvaða áhrif COVID-19 hremmingarnar kæmu til með að hafa og verður að segjast að þau voru afar áhugaverð. Knattspyrnuhreyfingin hefur aldrei orðið fyrir viðlíka áfalli hvað rekstrarumhverfi varðar, ef frá eru taldar heimsstyrjaldir síðustu aldar. Alls staðar hafa tekjur hrapað eða eru í það minnsta í uppnámi næsta kastið. Miðasala hefur fuðrað upp, minna er að sækja til auglýsenda og sjónvarpsstöðvar krefjast endurgreiðslu eða bóta. Allir sigla þennan brotsjó saman en á meðan sumir, svo sem lið í neðri deildum Englands, í Skotlandi og hér á landi, keppast við að ausa úr árabátunum virðist sem ensku úrvalsdeildarliðin stími framhjá á lystisnekkju. Þar virðist engin hætta á að drukkna í öðru en kampavíni og endurspeglaðist það í eyðslu félaganna nú í haust. Vissulega var fjárhagsstaða þessara tilteknu liða ólíkt betri en flestra, fyrir faraldurinn. Ef frá eru taldir Íslendingavinirnir í West Ham þurfti ekki að grípa til örþrifaráða til að bjarga liðunum fá gjaldfalli þegar óvissan var sem mest í vor en tekjufallið var þó gríðarlegt og verður það einnig nú í vetur. Yfirgnæfandi líkur eru á að öll verði liðin rekin með umtalsverðu tapi og ætla mætti að versnandi horfur yrðu til þess að liðin héldu að sér höndum hvað kaup á leikmönnum varðar en önnur hefur raunin nú aldeilis verið. Í heildina vörðu félögin 20 hátt í 900 milljónum punda til kaupa á leikmönnum umfram það sem þau fengu fyrir sölu þeirra og hefur sú fjárhæð einungis einu sinni verið hærri, en það var árið 2018. Til samanburðar má nefna að samanlagðar heildartekjur allra félaganna í deildinni fyrir neðan voru um 800 milljónir punda á meðan allt lék í lyndi. Gæðunum er þó misskipt milli liða deildarinnar. Tóku sex þeirra upp veskið fyrir innan við 10 milljónir punda þetta skiptið og raunar þénaði West Ham um 9 milljónir punda á sölu leikmanna umfram leikmannakaup. Hjá nágrönnum Hamranna á Stamford Bridge í London er þó nóg til og var vel ríflega 200 milljónum punda bætt við leikmannahóp Chelsea, sem reyndar má segja að hafi átt nokkuð inni vegna eldra félagsskiptabanns. En hvernig gengur þetta samt upp? Segja má að líkt og hið opinbera hér heima hyggist í það minnsta sum félaganna kaupa sig út úr kreppunni. Svigrúmið til skuldsetningar er misjafnt en almennt virðist það þó nokkuð gott. Hvað Chelsea varðar má vel færa rök fyrir því að rekstur félagsins, þegar kreppunni lýkur, ráði við afborganir þeirra lána sem nú þarf óhjákvæmilega að taka. Hugsanlega verður einfaldlega bætt við skuldsetningu gagnvart eigandanum, ólígarkanum Abramovic, en það skildi þó aldrei verða að sú ákvörðun að vaða af fullum krafti inn á leikmannamarkaðinn nú í miðri plágu geti reynst arðbær? Samkeppni um þá fjármuni sem í boði eru meðal helstu knattspyrnuliða er að miklu leyti keppni um að ná árangri í Meistaradeild Evrópu. Með þátttöku og framgangi þar á bæ má sækja heilmikla fjármuni, án teljandi útgjaldaaukningar, byggja upp alþjóðlega ímynd og heimta hærri greiðslur fyrir auglýsingar. Með því að freista þess að styrkja leikmannahópinn á sama tíma og samkeppnin heldur að sér höndum getur verið hægt að kaupa sér árangur sem skilað getur hagnaði til lengri tíma litið. Þó svo Chelsea hafi selst hvað dýpst í vasa félagsins hafa þó fleiri fengið þessa sömu hugmynd. Stór félög víða um Evrópu hafa, þrátt fyrir slæmar rekstrarhorfur, kosið að styrkja leikmannahópa sína og vona að ástandið lagist áður en að þynnkunni kemur. Hvernig svo sem við kjósum að líta skuldsetningarmöguleika einstakra félaga og möguleg sóknarfæri í leikjafræðilegu tilliti hlýtur það að teljast hreint makalaust að á þeim tíma sem óttast er um framtíð knattspyrnuliða nær hvert sem litið er hafi ensk úrvalsdeildarfélög verið hársbreidd frá því að setja met í leikmannakaupum. Það býður upp á hættu á sjálfsmörkum sem ekki hefur sést þar í deild síðan Frank Sinclair var og hét. Höfundur er deildarstjóri Greiningar og fræðslu hjá Íslandsbanka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Björn Berg Gunnarsson Enski boltinn Bretland England Mest lesið Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Ef þetta er rétt – hvað er þá rangt? Anna Berg Samúelsdóttir Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Skoðun Skoðun Það að þrá börn eða ekki Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Tímanna tákn? Hólmgeir Baldursson skrifar Skoðun Hörmulegur atburður í flugstöð Leifs Eiríkssonar Jón Pétursson skrifar Skoðun Kvótaverð, veiðigjald, fjárfesting og arðsemi í sjávarútvegi Ásgeir Daníelsson skrifar Skoðun Getur Seljaskóli núna orðið símalaus skóli, Jóhanna? Kristín Jónsdóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og traust á raforkumarkaði Einar S Einarsson skrifar Skoðun Ef þetta er rétt – hvað er þá rangt? Anna Berg Samúelsdóttir skrifar Skoðun Hvað er þetta MG? Júlíana Magnúsdóttir skrifar Skoðun Sjúkraþyrlu sem allra fyrst, kerfi sem veitir lífsbjörg Gunnar Svanur Einarsson skrifar Skoðun Ríkisstofnun forherðist við gagnrýni Björn Ólafsson skrifar Skoðun Bylting, bóla, bölvun - bull? Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Eru smáþjóðir stikkfríar? Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Ákall Valdimar Júlíusson skrifar Skoðun Á að leyfa eða halda áfram að banna? Sigurður G. Guðjónsson skrifar Skoðun Íslenski fáninn fyrir samstöðu ekki mismunun Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Jafnlaunabarnið og baðvatnið Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Þér er boðið með, kæri félagi Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Púslið sem passar ekki Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Nei, það verður ekki að vera Ísrael, það er Ísrael Einar Ólafsson skrifar Skoðun Kemur þín háskólagráða úr kornflakes pakka? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Hinn óseðjandi Eiríkur Ólafsson skrifar Skoðun Þéttari byggð: Hver nýtur ábatans — og hver borgar brúsann? Daði Freyr Ólafsson skrifar Skoðun Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz skrifar Skoðun Ef þið þurfið að segja upphátt að þið séuð ekki rasistar... Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Hugleiðingar og skoðanaskipti um rasisma og útlendingahatur Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun 56.000 krónur í vasa Kópavogsbúa Ásdís Kristjánsdóttir skrifar Skoðun NordAN: Vegið að norrænni forvarnarstefnu Siv Friðleifsdóttir skrifar Skoðun Af hverju byggjum við innan gróinna hverfa? Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir skrifar Skoðun Er stríðsglæpamaður í rútunni? Ragnhildur Hólmgeirsdóttir, Hrönn Guðmundsdóttir skrifar Sjá meira
Í fyrradag var félagsskiptaglugga ensku úrvalsdeildarinnar lokað með hvelli og sitja missáttir knattspyrnustjórar og áhangendur uppi með núverandi leikmannahóp. Margir voru skiljanlega forvitnir að sjá hvaða áhrif COVID-19 hremmingarnar kæmu til með að hafa og verður að segjast að þau voru afar áhugaverð. Knattspyrnuhreyfingin hefur aldrei orðið fyrir viðlíka áfalli hvað rekstrarumhverfi varðar, ef frá eru taldar heimsstyrjaldir síðustu aldar. Alls staðar hafa tekjur hrapað eða eru í það minnsta í uppnámi næsta kastið. Miðasala hefur fuðrað upp, minna er að sækja til auglýsenda og sjónvarpsstöðvar krefjast endurgreiðslu eða bóta. Allir sigla þennan brotsjó saman en á meðan sumir, svo sem lið í neðri deildum Englands, í Skotlandi og hér á landi, keppast við að ausa úr árabátunum virðist sem ensku úrvalsdeildarliðin stími framhjá á lystisnekkju. Þar virðist engin hætta á að drukkna í öðru en kampavíni og endurspeglaðist það í eyðslu félaganna nú í haust. Vissulega var fjárhagsstaða þessara tilteknu liða ólíkt betri en flestra, fyrir faraldurinn. Ef frá eru taldir Íslendingavinirnir í West Ham þurfti ekki að grípa til örþrifaráða til að bjarga liðunum fá gjaldfalli þegar óvissan var sem mest í vor en tekjufallið var þó gríðarlegt og verður það einnig nú í vetur. Yfirgnæfandi líkur eru á að öll verði liðin rekin með umtalsverðu tapi og ætla mætti að versnandi horfur yrðu til þess að liðin héldu að sér höndum hvað kaup á leikmönnum varðar en önnur hefur raunin nú aldeilis verið. Í heildina vörðu félögin 20 hátt í 900 milljónum punda til kaupa á leikmönnum umfram það sem þau fengu fyrir sölu þeirra og hefur sú fjárhæð einungis einu sinni verið hærri, en það var árið 2018. Til samanburðar má nefna að samanlagðar heildartekjur allra félaganna í deildinni fyrir neðan voru um 800 milljónir punda á meðan allt lék í lyndi. Gæðunum er þó misskipt milli liða deildarinnar. Tóku sex þeirra upp veskið fyrir innan við 10 milljónir punda þetta skiptið og raunar þénaði West Ham um 9 milljónir punda á sölu leikmanna umfram leikmannakaup. Hjá nágrönnum Hamranna á Stamford Bridge í London er þó nóg til og var vel ríflega 200 milljónum punda bætt við leikmannahóp Chelsea, sem reyndar má segja að hafi átt nokkuð inni vegna eldra félagsskiptabanns. En hvernig gengur þetta samt upp? Segja má að líkt og hið opinbera hér heima hyggist í það minnsta sum félaganna kaupa sig út úr kreppunni. Svigrúmið til skuldsetningar er misjafnt en almennt virðist það þó nokkuð gott. Hvað Chelsea varðar má vel færa rök fyrir því að rekstur félagsins, þegar kreppunni lýkur, ráði við afborganir þeirra lána sem nú þarf óhjákvæmilega að taka. Hugsanlega verður einfaldlega bætt við skuldsetningu gagnvart eigandanum, ólígarkanum Abramovic, en það skildi þó aldrei verða að sú ákvörðun að vaða af fullum krafti inn á leikmannamarkaðinn nú í miðri plágu geti reynst arðbær? Samkeppni um þá fjármuni sem í boði eru meðal helstu knattspyrnuliða er að miklu leyti keppni um að ná árangri í Meistaradeild Evrópu. Með þátttöku og framgangi þar á bæ má sækja heilmikla fjármuni, án teljandi útgjaldaaukningar, byggja upp alþjóðlega ímynd og heimta hærri greiðslur fyrir auglýsingar. Með því að freista þess að styrkja leikmannahópinn á sama tíma og samkeppnin heldur að sér höndum getur verið hægt að kaupa sér árangur sem skilað getur hagnaði til lengri tíma litið. Þó svo Chelsea hafi selst hvað dýpst í vasa félagsins hafa þó fleiri fengið þessa sömu hugmynd. Stór félög víða um Evrópu hafa, þrátt fyrir slæmar rekstrarhorfur, kosið að styrkja leikmannahópa sína og vona að ástandið lagist áður en að þynnkunni kemur. Hvernig svo sem við kjósum að líta skuldsetningarmöguleika einstakra félaga og möguleg sóknarfæri í leikjafræðilegu tilliti hlýtur það að teljast hreint makalaust að á þeim tíma sem óttast er um framtíð knattspyrnuliða nær hvert sem litið er hafi ensk úrvalsdeildarfélög verið hársbreidd frá því að setja met í leikmannakaupum. Það býður upp á hættu á sjálfsmörkum sem ekki hefur sést þar í deild síðan Frank Sinclair var og hét. Höfundur er deildarstjóri Greiningar og fræðslu hjá Íslandsbanka.
Skoðun Það ætti ekki vera í boði að útskifa fólk úr viðtalstímum hjá geðlæknum Atli Már Haraldsson Zebitz skrifar
Skoðun Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir skrifar