Gervigóðæri Birgir Örn Guðjónsson skrifar 17. október 2017 07:45 Nú fer að ljúka nokkurra mánaða leyfi sem ég tók mér frá löggunni. Ég skipti úr svarta gallanum yfir í blá jakkaföt og fór að þjóna farþegum í flugvélum Icelandair. Þetta er búinn að vera mjög skemmtilegur tími á margan hátt. Þeir sem hafa fylgst með mér síðustu ár vita að ég hef verið nokkuð áberandi sem lögreglumaður. Starfsheitið er meira að segja oft fest við nafnið mitt. Það var því frekar sérstök upplifun fyrir mig að skipta svona um starfsvettvang. Það var líka ýmislegt sem kom mér á óvart. Í lögreglunni erum við að skila mjög mikilli vinnu. Í fluginu var ég að vinna minna en fékk samt svipaða upphæð í vasann. Það er nokkuð ótrúleg staðreynd. Í fluginu var ég nefninlega byrjandi en í lögreglunni er ég varðstjóri og kominn með vel yfir tíu ára reynslu. Ég er þá ekki að segja að flugfreyjur séu svona vel borgaðar. Nei því miður, það eru kjör lögreglumanna sem eru skammarleg. Þessi staða sló mig svolítið í andlitið þegar níu ára sonur minn spurði mig í einlægni í sumar hvort ég gæti ekki bara verið áfram flugfreyja. Ég væri nefninlega aldrei heima þegar ég væri lögga. Það var sem sagt ekkert töff við það að eiga pabba sem væri lögga. Sérstaklega þegar hann sést aldrei. Það kom mér líka á óvart hversu hátt menntunarstigið er meðal flugfreyja og þjóna. Ég tók sérstaklega eftir því hvað þar voru margir kennarar og hjúkrunarfræðingar. Flugfélögin eru vissulega ótrúlega heppina að hafa svona gífurlega hæft fólk í vinnu, en mikið ofsalega erum við samt búin að klúðra miklu þegar þetta er raunveruleikinn. Samfélagið bráðvantar einmitt löggur, hjúkrunarfræðinga og kennara en þeir sem hafa menntað sig fyrir þessi störf hafa ekki efni á að sinna þeim. Það hreinlega eitt risa klúður. Allar þessar stéttir eiga það tvennt sameiginlegt að vera fjölmennar og gífurlega mikilvægar fyrir samfélagið. Einhverra hluta vegna hefur stærðin skipt meira mála en mikilvægið og virðist það standa því fyrir dyrum að hægt sé að meta þessar stéttir að verðleika. Þetta eru stéttirnar sem eru sífellt í kjarabaráttu en komast hvergi áfram. Ég veit að samfélagið er orðið þreytt á þeirri endaleysu en þið getið rétt ímyndað ykkur hversu þreyttir einstaklingarnir sjálfir eru sem enn haldast í þessum störfum. Núna bíðum við spennt eftir næsta verkfalli kennara. Konan mín er einmitt kennari þannig að ég þekki þeirra hlið vel. Hún hefur verið kennari lengur en ég hef verið lögga. Hún myndi samt hækka töluvert í launum við að fara í háloftin. Hversu klikkað er þetta eiginlega?! Það eru ekki bara kjörin sem hrekja fólk úr þessum stéttum, heldur er starfsumhverfið orðið svo óvistvænt að það er engum bjóðandi. Þessi störf eru á engan hátt samkeppnishæf um starfsfólk. Það er búið að þrengja svo að þessum mikilvægu stéttum í svo langan tíma að allt nema innspýting samsvarar niðurskurði. Lögreglan er rekin á hinu sér íslenska fyrirbrigði „þetta reddast“. Þar er skorið við öxl á öllum sviðum, alls staðar á landinu, á sama tíma og samfélagið ætlast til að allt þar sé unnið hundrað prósent. Við verðum líka að átta okkur á hlutum eins og þeirri annars jákvæðu sérstöðu íslensks samfélags að við erum ekki með neinn her. Því er lögreglan eini öryggisventillinn sem við höfum, sama hvað gerist. Við værum afskaplega barnaleg ef við ætlum að halda því fram að það sem gerist annars staðar geti ekki gerst hér. Auðvitað vonum við ekki, ekki frekar en við vonumst til að það kvikni ekki í húsinu okkar. Við þurfum engu að síður að vera viðbúin. Annað er heimska. Álagið á hjúkrunarfræðinga og kennara er líka óásættanleg og allt of mikið miðað við kjör þeirra. Ég þekki persónulega reyndan og góðan kennara sem þurfti að fara í langt veikindafrí vegna þess að hann fékk taugaáfall sem tengist beint álagi í starfi. Þetta er fólkið sem við treystum fyrir börnunum okkar og lífi. Hvers virði eru þessar starfsstéttir okkur? Hvers virði eru þær samfélaginu? Það er ljóst að það verður að vera þjóðarsátt um að gera miklu betur fyrir þessar stéttir. Þær þurfa betri kjör og betra starfsumhverfi. Það kostar, en það kostar svo miklu miklu meira að halda áfram á sömu braut. Þar til þetta verður lagað er „góðæri“ ekkert meira en stafir á blaði.Höfundur er í þriðja sæti hjá Framsóknarflokknum í Reykjavík Suður Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kosningar 2017 Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Að hengja prest fyrir biskup, að hengja manneskju fyrir stofnun Hödd Vilhjálmsdóttir Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson Skoðun Skoðun Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Þetta er ekki allt að koma með fjárlagafrumvarpinu Eyjólfur Ármannsson skrifar Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa skrifar Skoðun Viðskiptaþvinganir gegn Ísrael Steinunn Þóra Árnadóttir skrifar Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason skrifar Skoðun Snúum hjólunum áfram Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Búðu til pláss – fyrir öll börn Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Kenningar úr gildi svo að kirkjan þarf að komast á annað stig Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Dansaðu vindur Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir skrifar Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason skrifar Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir skrifar Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir skrifar Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir skrifar Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Afnemum launamisrétti Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Sjá meira
Nú fer að ljúka nokkurra mánaða leyfi sem ég tók mér frá löggunni. Ég skipti úr svarta gallanum yfir í blá jakkaföt og fór að þjóna farþegum í flugvélum Icelandair. Þetta er búinn að vera mjög skemmtilegur tími á margan hátt. Þeir sem hafa fylgst með mér síðustu ár vita að ég hef verið nokkuð áberandi sem lögreglumaður. Starfsheitið er meira að segja oft fest við nafnið mitt. Það var því frekar sérstök upplifun fyrir mig að skipta svona um starfsvettvang. Það var líka ýmislegt sem kom mér á óvart. Í lögreglunni erum við að skila mjög mikilli vinnu. Í fluginu var ég að vinna minna en fékk samt svipaða upphæð í vasann. Það er nokkuð ótrúleg staðreynd. Í fluginu var ég nefninlega byrjandi en í lögreglunni er ég varðstjóri og kominn með vel yfir tíu ára reynslu. Ég er þá ekki að segja að flugfreyjur séu svona vel borgaðar. Nei því miður, það eru kjör lögreglumanna sem eru skammarleg. Þessi staða sló mig svolítið í andlitið þegar níu ára sonur minn spurði mig í einlægni í sumar hvort ég gæti ekki bara verið áfram flugfreyja. Ég væri nefninlega aldrei heima þegar ég væri lögga. Það var sem sagt ekkert töff við það að eiga pabba sem væri lögga. Sérstaklega þegar hann sést aldrei. Það kom mér líka á óvart hversu hátt menntunarstigið er meðal flugfreyja og þjóna. Ég tók sérstaklega eftir því hvað þar voru margir kennarar og hjúkrunarfræðingar. Flugfélögin eru vissulega ótrúlega heppina að hafa svona gífurlega hæft fólk í vinnu, en mikið ofsalega erum við samt búin að klúðra miklu þegar þetta er raunveruleikinn. Samfélagið bráðvantar einmitt löggur, hjúkrunarfræðinga og kennara en þeir sem hafa menntað sig fyrir þessi störf hafa ekki efni á að sinna þeim. Það hreinlega eitt risa klúður. Allar þessar stéttir eiga það tvennt sameiginlegt að vera fjölmennar og gífurlega mikilvægar fyrir samfélagið. Einhverra hluta vegna hefur stærðin skipt meira mála en mikilvægið og virðist það standa því fyrir dyrum að hægt sé að meta þessar stéttir að verðleika. Þetta eru stéttirnar sem eru sífellt í kjarabaráttu en komast hvergi áfram. Ég veit að samfélagið er orðið þreytt á þeirri endaleysu en þið getið rétt ímyndað ykkur hversu þreyttir einstaklingarnir sjálfir eru sem enn haldast í þessum störfum. Núna bíðum við spennt eftir næsta verkfalli kennara. Konan mín er einmitt kennari þannig að ég þekki þeirra hlið vel. Hún hefur verið kennari lengur en ég hef verið lögga. Hún myndi samt hækka töluvert í launum við að fara í háloftin. Hversu klikkað er þetta eiginlega?! Það eru ekki bara kjörin sem hrekja fólk úr þessum stéttum, heldur er starfsumhverfið orðið svo óvistvænt að það er engum bjóðandi. Þessi störf eru á engan hátt samkeppnishæf um starfsfólk. Það er búið að þrengja svo að þessum mikilvægu stéttum í svo langan tíma að allt nema innspýting samsvarar niðurskurði. Lögreglan er rekin á hinu sér íslenska fyrirbrigði „þetta reddast“. Þar er skorið við öxl á öllum sviðum, alls staðar á landinu, á sama tíma og samfélagið ætlast til að allt þar sé unnið hundrað prósent. Við verðum líka að átta okkur á hlutum eins og þeirri annars jákvæðu sérstöðu íslensks samfélags að við erum ekki með neinn her. Því er lögreglan eini öryggisventillinn sem við höfum, sama hvað gerist. Við værum afskaplega barnaleg ef við ætlum að halda því fram að það sem gerist annars staðar geti ekki gerst hér. Auðvitað vonum við ekki, ekki frekar en við vonumst til að það kvikni ekki í húsinu okkar. Við þurfum engu að síður að vera viðbúin. Annað er heimska. Álagið á hjúkrunarfræðinga og kennara er líka óásættanleg og allt of mikið miðað við kjör þeirra. Ég þekki persónulega reyndan og góðan kennara sem þurfti að fara í langt veikindafrí vegna þess að hann fékk taugaáfall sem tengist beint álagi í starfi. Þetta er fólkið sem við treystum fyrir börnunum okkar og lífi. Hvers virði eru þessar starfsstéttir okkur? Hvers virði eru þær samfélaginu? Það er ljóst að það verður að vera þjóðarsátt um að gera miklu betur fyrir þessar stéttir. Þær þurfa betri kjör og betra starfsumhverfi. Það kostar, en það kostar svo miklu miklu meira að halda áfram á sömu braut. Þar til þetta verður lagað er „góðæri“ ekkert meira en stafir á blaði.Höfundur er í þriðja sæti hjá Framsóknarflokknum í Reykjavík Suður
Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar