Svona er Alcan í raun! 6. nóvember 2006 17:50 Eina ferðina enn gera stjórnendur Íslenska álfélagsins atlögu að starfsfólki og heiðri þess. Árlegum hreinsunum er nýlokið undir þeim formerkjum að óæskilegur starfskraftur hafi þurft að víkja. Menn með langan starfsaldur, þetta 20-30 ár, eru reknir fyrirvaralaust án nokkura ástæðna. Ísal-Alcan hlýtur að vera óheppnasta fyrirtæki á íslandi að lenda í því svona sí og æ að ráða mikið af ónothæfu starfsfólki og uppgötva síðan ekki fyrr en eftir jafnvel 30 ár að starfskrafturinn var í raun ónothæfur. Það er komið nóg! Samþykkt Alþjóðavinnumálastofnunarinnar, ILO, um uppsagnir þarf að taka upp á Íslandi strax. Hvar eru stjórnvöld? Í vasa stóriðjufyrirtækja eins og Alcan? Ég hef fylgst með fjölmiðlaumræðu síðustu vikna og get ekki orða bundist lengur. Opnuauglýsing Alcan í Fréttablaðinu 26.10. 06 með fyrirsögninni „Svona erum við!" lýsir nokkuð vel þeim hugmyndaheimi sem stjórnendur fyrirtækisins dvelja í. Hvar eru mengunarmyndirnar og skítuga og sveitta fólkið? Í auglýsingunni er talað um heiðarleika, ábyrgð, traust og samvinnu. Nokkuð sem gerist ekki af sjálfu sér, bara við að hamra á því eins oft og hægt er. Hugmyndasmiðurinn er annaðhvort langt í burtu frá raunveruleikanum eða hann hefur talið að nokkur hundruð þúsund króna glansauglýsing geti hagrætt honum? Fyrirtækið starfrækir læknastofu með lækni á launum. Menn eru skyldugir að mæta á eina skrifstofu fyrirtækisins einu sinni á ári með þvagprufu og gangast undir læknisskoðun ellegar eiga þeir á hættu að vera reknir að undangenginni viðvörun. Lækni sem starfsmenn bera jafnvel engan trúnað til. Hvernig eru upplýsingar þær sem koma úr slíkri skoðun notaðar og hver heldur utan um þær? Er einhver t.d. frá Landlækni sem sannreynir skráningu og notkun upplýsinganna? Mig langar að segja smá sögu til að upplýsa málefnastöðu stjórnenda. Ég vann að því ásamt Kolbeini Gunnarssyni (núverandi formanni Hlífar) í tvö ár fyrir hönd félagsins að koma á starfsnámi hjá Ísal. Samið var um 10,5% kauphækkun og það metið til eininga í framhaldsskólum. Fyrir tilstuðlan okkar fékkst peningastyrkur og viðurkenning frá ríkinu til að koma því á. Eftir nærri tveggja ára undirbúningsvinnu varð námið að veruleika. Verkalýðsfélögin, og að sögn fulltrúar Ísal í starfsnámsnefndinni, lögðu til að undirritaður yrði sjálfskipaður í fyrsta hóp vegna vinnu minnar. Rannveig Rist ákvað síðan upp á sitt einsdæmi að taka völdin af nefndinni og velja þá sem voru hennir þóknanlegir án nokkurs samráðs við nefndina. Það hentaði forstjóranum ekki að hafa undirritaðan þar, enda ekki vön að þakka hverjum sem er vel unnin störf. Af hverju? Vegna skoðana minna á ákaflega lélegum aðbúnaðar- og öryggismálum? Stóri dagurinn rann upp. Hefja skyldi námið. Boðið var til veislu og Rannveig sagðist ætla að gefa okkur, fulltrúum starfsmanna, bókagjöf til að þakka vel unnin störf. Ég sagðist vera tilbúinn til að taka við slíkri gjöf ef ég fengi að taka til máls við afhendinguna. Í stuttu máli varð ekkert úr þakklætinu, hvorki fyrr né síðar, enda enginn séns tekinn á að menn taki til máls á eigin vegum í fínum kokkteilpinnaveislum fyrirtækisins! Að hætti einræðisins hefur sagan síðan verið endurrituð og nöfn okkar, fulltrúa starfsmanna í nefndinni, verið afmáð úr sögubókunum. Síðar boðaði forstjóri starfsnámsnefndina ásamt formanni Hlífar og yfirtrúnaðarmanni til einnar af sinni frægu rjómatertuveislum. Fara átti yfir hvursu vel til hefði tekist með námið. Ég var boðaður af yfirtrúnaðarmanni. Þegar ég gekk í salinn sagði Rannveig með sínu fræga þjósti: „Hva, hva? Hvað ert þú að gera hér?" Síðan bætti hún við: „Hva? Hver bauð þér hingað? Ég veit ekki til þess að þér hafi verið boðið hingað." Hún leit á fulltrúa Ísal í nefndinni, sem horfðu í gaupnir sér, og spurði: „Hvað er að ske, buðuð þið honum?" Það sló þögn á hópinn. Fyrrverandi formaður Hlífar varð meira að segja orðlaus og er þá mikið sagt. Ég settist niður og sagði yfirvegað og rólega að ég væri ekki óvanur þessari framkomu hennar og málatilbúnaði sem ætti sér enga hliðstæðu í mannlegum samskiptum og hún ætti að skammast sín hvernig hún hagaði sér í eineltistilburðum við starfsmenn. Síðan gekk ég út í rólegheitum og lokaði dyrunum varlega á eftir mér þannig að það færi ekki á milli mála að ég gekk á dyr án þess að skella eða vera með læti enda vildi ég ekki með nokkru móti stela glæpnum frá forstjóranum. Samt hélt hún því á lofti síðar að ég hefði hellt mér yfir hana og skellt á eftir mér. Formaður Hlífar leiðrétti það við hana síðar. Heiðarleiki, ábyrgð, traust og samvinna eru stór orð. Þessi saga er sögð, svona til útskýringa á því hvað við er að fást. Raunveruleg gildi og óskgildi er ekki það sama. Þessi saga er ein af ótal mörgum ósögðum sögum um mengunarmál og framkomu stjórnenda svo það helsta sé upptalið. Sögur t.d. af undirstjórnendum sem stillt er upp við vegg til að finna eitthvað á starfsmenn svo hægt sé að reka þá. Höfundur starfaði hjá Ísal í nærri tvo áratugi og er fyrrverandi trúnaðarmaður og öryggistrúnaðarmaður í skautsmiðju Ísal. Rannveig Rist ákvað síðan upp á sitt einsdæmi að taka völdin af nefndinni og velja þá sem voru hennir þóknanlegir án nokkurs samráðs við nefndina. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðanir Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson skrifar Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hannað fyrir miklu stærri markaði Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson skrifar Skoðun Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Sjá meira
Eina ferðina enn gera stjórnendur Íslenska álfélagsins atlögu að starfsfólki og heiðri þess. Árlegum hreinsunum er nýlokið undir þeim formerkjum að óæskilegur starfskraftur hafi þurft að víkja. Menn með langan starfsaldur, þetta 20-30 ár, eru reknir fyrirvaralaust án nokkura ástæðna. Ísal-Alcan hlýtur að vera óheppnasta fyrirtæki á íslandi að lenda í því svona sí og æ að ráða mikið af ónothæfu starfsfólki og uppgötva síðan ekki fyrr en eftir jafnvel 30 ár að starfskrafturinn var í raun ónothæfur. Það er komið nóg! Samþykkt Alþjóðavinnumálastofnunarinnar, ILO, um uppsagnir þarf að taka upp á Íslandi strax. Hvar eru stjórnvöld? Í vasa stóriðjufyrirtækja eins og Alcan? Ég hef fylgst með fjölmiðlaumræðu síðustu vikna og get ekki orða bundist lengur. Opnuauglýsing Alcan í Fréttablaðinu 26.10. 06 með fyrirsögninni „Svona erum við!" lýsir nokkuð vel þeim hugmyndaheimi sem stjórnendur fyrirtækisins dvelja í. Hvar eru mengunarmyndirnar og skítuga og sveitta fólkið? Í auglýsingunni er talað um heiðarleika, ábyrgð, traust og samvinnu. Nokkuð sem gerist ekki af sjálfu sér, bara við að hamra á því eins oft og hægt er. Hugmyndasmiðurinn er annaðhvort langt í burtu frá raunveruleikanum eða hann hefur talið að nokkur hundruð þúsund króna glansauglýsing geti hagrætt honum? Fyrirtækið starfrækir læknastofu með lækni á launum. Menn eru skyldugir að mæta á eina skrifstofu fyrirtækisins einu sinni á ári með þvagprufu og gangast undir læknisskoðun ellegar eiga þeir á hættu að vera reknir að undangenginni viðvörun. Lækni sem starfsmenn bera jafnvel engan trúnað til. Hvernig eru upplýsingar þær sem koma úr slíkri skoðun notaðar og hver heldur utan um þær? Er einhver t.d. frá Landlækni sem sannreynir skráningu og notkun upplýsinganna? Mig langar að segja smá sögu til að upplýsa málefnastöðu stjórnenda. Ég vann að því ásamt Kolbeini Gunnarssyni (núverandi formanni Hlífar) í tvö ár fyrir hönd félagsins að koma á starfsnámi hjá Ísal. Samið var um 10,5% kauphækkun og það metið til eininga í framhaldsskólum. Fyrir tilstuðlan okkar fékkst peningastyrkur og viðurkenning frá ríkinu til að koma því á. Eftir nærri tveggja ára undirbúningsvinnu varð námið að veruleika. Verkalýðsfélögin, og að sögn fulltrúar Ísal í starfsnámsnefndinni, lögðu til að undirritaður yrði sjálfskipaður í fyrsta hóp vegna vinnu minnar. Rannveig Rist ákvað síðan upp á sitt einsdæmi að taka völdin af nefndinni og velja þá sem voru hennir þóknanlegir án nokkurs samráðs við nefndina. Það hentaði forstjóranum ekki að hafa undirritaðan þar, enda ekki vön að þakka hverjum sem er vel unnin störf. Af hverju? Vegna skoðana minna á ákaflega lélegum aðbúnaðar- og öryggismálum? Stóri dagurinn rann upp. Hefja skyldi námið. Boðið var til veislu og Rannveig sagðist ætla að gefa okkur, fulltrúum starfsmanna, bókagjöf til að þakka vel unnin störf. Ég sagðist vera tilbúinn til að taka við slíkri gjöf ef ég fengi að taka til máls við afhendinguna. Í stuttu máli varð ekkert úr þakklætinu, hvorki fyrr né síðar, enda enginn séns tekinn á að menn taki til máls á eigin vegum í fínum kokkteilpinnaveislum fyrirtækisins! Að hætti einræðisins hefur sagan síðan verið endurrituð og nöfn okkar, fulltrúa starfsmanna í nefndinni, verið afmáð úr sögubókunum. Síðar boðaði forstjóri starfsnámsnefndina ásamt formanni Hlífar og yfirtrúnaðarmanni til einnar af sinni frægu rjómatertuveislum. Fara átti yfir hvursu vel til hefði tekist með námið. Ég var boðaður af yfirtrúnaðarmanni. Þegar ég gekk í salinn sagði Rannveig með sínu fræga þjósti: „Hva, hva? Hvað ert þú að gera hér?" Síðan bætti hún við: „Hva? Hver bauð þér hingað? Ég veit ekki til þess að þér hafi verið boðið hingað." Hún leit á fulltrúa Ísal í nefndinni, sem horfðu í gaupnir sér, og spurði: „Hvað er að ske, buðuð þið honum?" Það sló þögn á hópinn. Fyrrverandi formaður Hlífar varð meira að segja orðlaus og er þá mikið sagt. Ég settist niður og sagði yfirvegað og rólega að ég væri ekki óvanur þessari framkomu hennar og málatilbúnaði sem ætti sér enga hliðstæðu í mannlegum samskiptum og hún ætti að skammast sín hvernig hún hagaði sér í eineltistilburðum við starfsmenn. Síðan gekk ég út í rólegheitum og lokaði dyrunum varlega á eftir mér þannig að það færi ekki á milli mála að ég gekk á dyr án þess að skella eða vera með læti enda vildi ég ekki með nokkru móti stela glæpnum frá forstjóranum. Samt hélt hún því á lofti síðar að ég hefði hellt mér yfir hana og skellt á eftir mér. Formaður Hlífar leiðrétti það við hana síðar. Heiðarleiki, ábyrgð, traust og samvinna eru stór orð. Þessi saga er sögð, svona til útskýringa á því hvað við er að fást. Raunveruleg gildi og óskgildi er ekki það sama. Þessi saga er ein af ótal mörgum ósögðum sögum um mengunarmál og framkomu stjórnenda svo það helsta sé upptalið. Sögur t.d. af undirstjórnendum sem stillt er upp við vegg til að finna eitthvað á starfsmenn svo hægt sé að reka þá. Höfundur starfaði hjá Ísal í nærri tvo áratugi og er fyrrverandi trúnaðarmaður og öryggistrúnaðarmaður í skautsmiðju Ísal. Rannveig Rist ákvað síðan upp á sitt einsdæmi að taka völdin af nefndinni og velja þá sem voru hennir þóknanlegir án nokkurs samráðs við nefndina.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun