Ástin er falleg Sigurður Árni Reynisson skrifar 3. september 2025 08:32 Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ástin og lífið Börn og uppeldi Mest lesið Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir Skoðun Þvílíkt „plan“ fyrir íslensk heimili Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Veðmál barna – hættulegur leikur sem hægt er að stöðva Jóhann Steinar Ingimundarson Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Stokkhólmseinkenni sem við ættum að forðast Aðalsteinn Júlíus Magnússon skrifar Skoðun Eflum iðnlöggjöfina og stöðvum brotin Hilmar Harðarson skrifar Skoðun Pjattkratar taka til Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Sumt er bara ekki hægt að rökræða Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Vaxtamunarviðskipti láta aftur á sér kræla Jökull Sólberg Auðunsson skrifar Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Græðgin í forgrunni Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Greiningar eða lausnir – hvort vegur þyngra? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Sterk staða Hafnarfjarðar Orri Björnsson skrifar Skoðun Bless bless jafnlaunavottun Sigríður Margrét Oddsdóttir skrifar Skoðun Miðstýrt skólakerfi eða fjölbreytni með samræmdu gæðamati? Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Heiðursgestur Viðreisnar vill heimsveldi Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Veðmál barna – hættulegur leikur sem hægt er að stöðva Jóhann Steinar Ingimundarson skrifar Skoðun Allt leikur í umburðarlyndi – eða hvað? Sigurður Eyjólfur Sigurjónsson skrifar Skoðun Lyfjafræðingar - traustur stuðningur í flóknum heimi Sigurbjörg Sæunn Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þvílíkt „plan“ fyrir íslensk heimili Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Ísland og móðurplanta með erindi Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Háttvirta nýja þingkonan, María Rut Kristinsdóttir Ólafur Grétar Gunnarsson skrifar Skoðun Alþjóðadagur krabbameinsrannsókna – eitthvað sem mig varðar? Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Villa um fyrir bæjarbúum Vilhjálmur Árnason skrifar Skoðun Olíufyrirtækin vissu Guðni Freyr Öfjörð skrifar Skoðun Pistil eftir frétt um Davíð Tómas körfuknattleiksdómara Sigurður Ólafur Kjartansson skrifar Skoðun Bullandi hallarekstur í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Styrkjum stöðu leigjenda Kristján Þórður Snæbjarnarson skrifar Skoðun Hættulegustu tækin í umferðinni Eva Hauksdóttir skrifar Sjá meira
Ég sit hér einn og hugsa til konunnar minnar, sem nú dvelur tímabundið erlendis. Þó hún sé ekki langt í burtu þá skilur fjarvera hennar eftir sig tómarúm. Það er ekki hávær eða örvæntingarfullur söknuður, heldur hlýr og rólegur söknuður sem liggur djúpt. Það vantar eitthvað, eitthvað sem er hluti af mínu daglega lífi. Það vantar hana. Við höfum verið saman í bráðum 36 ár. Og á þeim árum hefur lífið fært okkur bæði gleði og sorg. Við höfum byggt upp eitthvað sem ekki verður til á einni nóttu. Við eigum tvö börn og fjögur barnabörn sem fylla líf okkar ljósi. En þó fjölskyldan sé stærsta blessunin, þá er það sambandið okkar sem heldur öllu saman. Þegar við kynntumst þá var það ást við fyrstu sýn. Eldheit, hrá og óstöðvandi dönsuðum við eins og heimurinn væri að brenna, töluðum eins og tíminn væri að klárast, hlógum eins og við værum nýsköpuð. Það var líkt og við hefðum fundið hvort annað eftir langa leit, jafnvel þó við vissum ekki enn nákvæmlega hver við vorum. Þetta var ekkert venjulegt samband. Þetta var samband með neista sem breiddist út í loga. Ást sem var ekki aðeins tilfinning, hún var líkamleg, andleg og heildræn nærvera. Með tímanum hefur ástin ekki dofnað, heldur breyst. Hún hefur dýpkað, róast, orðið stöðugri og hlýrri. Við fórum frá eldheitri tilfinningu yfir í rólega og trausta vináttu, en alltaf með sömu þrá og sömu tengingu. Hún varð ekki bara maki minn. Hún varð minn besti vinur. Sá sem þekkir mig út og inn. Sá sem veit hvað ég er að hugsa áður en ég segi það. Sá sem hefur séð mig í öllum litum og elskað mig ekki þrátt fyrir það, heldur vegna þess. Hún man söguna mína en ekki bara árin og atburðina, heldur hver ég hef verið í gegnum það allt. Hún man þegar ég reyndi að vera sterkur og þegar ég brotnaði, þegar ég gleymdi sjálfum mér og fannst ég ekki vera nóg. Hún hefur staðið með mér í öllu, þögul, sterk og örugg. Hún hefur ekki þurft að leysa neitt bara verið til staðar og það hefur alltaf verið nóg. Við höfum gengið í gegnum storma. Lífið hefur reynt á. Við höfum þurft að glíma við fjárhagserfiðleika, svefnlausar nætur, sorg, veikindi, óöryggi og tilfinningalega fjarlægð. En það sem hefur haldið okkur saman er ekki óbilandi rómantík heldur ákvarðanir sem teknar voru aftur og aftur, að vera saman, að fyrirgefa, að hlusta og að halda áfram. Þó stundum hafi verið þögn og stundum komið upp misskilningur þá höfum við alltaf fundið leið til að mætast á ný. Með opnu hjarta, stundum brothætt, stundum sterkt en alltaf tilbúið að elska. Þegar maður lifir svona lengi með einni manneskju myndast einstakur samhljómur. Milli okkar er tungumál sem lifir í þögn, engin orð bara augnaráð, nærvera og snerting sem segja allt. Og nú, þegar hún er ekki hér, heyri ég betur þessa þögn. Það er ekki bara það að ég sakni hennar heldur skynja ég betur hvað hún hefur alltaf verið. Við kyssumst ekki bara af vana, heldur af því að það er hluti af því hvernig við sýnum hvort öðru ást. Við kyssumst áður en við förum að sofa, þegar við hittumst í eldhúsinu, á leiðinni út, eða bara þegar leiðir okkar mætast í dagsins önn. Þessir kossar eru ekki yfirlýsingar, þeir eru áminning um nærveru, tengingu og þá staðreynd að við sækjum enn hvort í annað. Við erum ekki bara vinir sem búa saman, við erum elskendur enn. Mér finnst dásamlegt að hún finni að ég sé hana, ekki bara sem hluta af lífinu mínu, heldur sem lifandi, einstaka og ómetanlega manneskju. Ég horfi á hana, ekki bara með augunum, heldur með hjartanu. Ég sé hvernig hún hreyfir sig, hvernig hún brosir og hvernig hún hefur áhrif á fólkið í kringum sig. Ég sé hana og veiti henni athygli, raunverulega athygli. Hún er ekki vani. Hún er ekki sjálfsagður hlutur. Hún er konan sem ég elska, dáist að og girnist. Hún er konan sem ég vel í dag. Eftir öll þessi ár er ég þakklátur, ekki fyrir fullkomleika heldur fyrir raunveruleika. Fyrir það að við höfum valið hvort annað, aftur og aftur. Fyrir það að við höfum farið frá ástríðu yfir í nánd, frá trylltum dansi yfir í samhljóm, frá ást við fyrstu sýn yfir í djúpa stöðuga tengingu. Fyrir það að hún man söguna mína og vill enn vera hluti af henni. Það að vera hamingjusamlega giftur er ekki sjálfsagður hlutur. Það er gjöf.Og hún er gjöfin mín. Höfundur, mannvinur og kennari sem hvetur fólk til að skrifa eitthvað fallegt á netið, og trúir því að fjölbreytileikinn sé mannréttindi.
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun
Skoðun Áskorun til ríkisstjórnarinnar: Innleiðum birgðaskyldu á eldsneyti Halla Hrund Logadóttir skrifar
Skoðun Rétt skal vera rétt um gatnamót við Höfðabakka og Bæjarháls Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Skoðun Háskólasamfélagið geri skyldu sína strax, stjórnvöld hafa brugðist Auður Magndís Auðardóttir,Elí Hörpu og Önundar,Eyrún Ólöf Sigurðardóttir,Helga Ögmundardóttir,Íris Ellenberger,Inga Björk Margrétar Bjarnadóttir,Katrín Pálmad. Þorgerðardóttir skrifar
Skoðun Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir skrifar
Skoðun NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Af hverju ættum við að stunda geðrækt, rétt eins og líkamsrækt? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar
Skoðun Pistil eftir frétt um Davíð Tómas körfuknattleiksdómara Sigurður Ólafur Kjartansson skrifar
Þúsundir kusu Sönnu Anna Bentína Hermansen Einarsdóttir,Ármann Hákon Gunnarsson,Baldvin Björgvinsson,Brynja Guðnadóttir,Haraldur Ingi Haraldsson,Jón Hallur Haraldsson,Kolbrún Erna Pétursdóttir,Ólafur H. Ólafsson,Rakel Hildardóttir,Sigrún Jónsdóttir Skoðun
NATO riðar til falls en hvað þýðir það fyrir skilnaðarbarnið Ísland? Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun