Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar 29. apríl 2025 18:31 Þessi misserin eru börn í 10. bekk að ljúka grunnskólagöngu sinni, þar á meðal börn sem hafa ekki getað lesið sér til gagns. Þessir einstaklingar eiga líka eftir að sækjast eftir að fara í framhaldsskóla landsins ef þau hafa sjálfstraustið til þess, bakland og getu, og sér í lagi í verknám, og þá verður að vera skilningur og pláss fyrir þau í því námi að mínu mati og það á ekki að vera í boði að við séum að hafna ungu fólki um að komast í verknám á 21. öldinni vegna aðstöðuleysis. Ég get fullvissað ykkur um það að mörg af þeim einstaklingum sem hafa upplifað endalausa ósigra í grunnskólum ætla líka að sækja um núna í haust til að komast í nám, en hvar passa þau inn í „kerfin“ sem eiga „bókina sem sinn óvin?“ Og hvernig ætlum við að halda utan um þau og hvaða þjónustu ætlum við að bjóða þeim upp á? Ég get jafnframt lofað ykkur því að mörg af þeim hafa kvíðahnút í maganum þessa dagana hvað framtíðin ber í skauti sér. Svo á það eftir að versna í haust, þegar skólaárið hefst, þegar þau sjá fram á það að ráða ekki við verkefnið og sömu ósigrarnir endurtaka sig eins og í grunnskólanum og á endanum gefast þau upp. Hvorki í vinnu né skóla Það er heldur ekki tilviljun að yfir 3000 einstaklingar á aldrinum 16-24 voru hvorki í skóla né í vinnu á höfuðborgarsvæðinu í desember 2022, eins og kemur fram í skýrslu frá forvarnarhópi sem var skipaður af skrifstofu Höfuðborgarsvæðisins. Skýrslan bar heitið „ Forvarnir og geðrækt hjá ungmennum á höfuðborgarsvæðinu. “ Ég hef ekki séð nýjustu tölurnar núna og ég er að bíða eftir því að skrifstofa höfuðborgarsvæðisins komi með þær tölur til að bera saman hvort við séum að réttri leið eða rangri. Hvað bíður þeirra þá þegar vélvæðingin er búin að taka störfin af þeim og ódýrt erlent vinnuafl sem hefur reynslu af vinnumarkaði og þau uppfylla ekki kröfur vinnumarkaðarins um að fá vinnu vegna reynsluleysis og menntunarleysis, enda hafa kröfurnar bara vaxið frá ári til árs á þeim markaði. Þess vegna verður samfélagið að vera með úrræði til að grípa þau þegar þau detta af lestinni, eins og til að mynda fjölsmiðjur um allt land svo ég nefni eitthvað. Því stefnulaus unglingur vill samt tilheyra einhvers staðar og ef hann getur ekki gert það með jákvæðum formerkjum þá gerir hann það með neikvæðum. Af hverju eigum við að styrkja verknám og annað undirbúningsnám fyrir framhaldsskóla enn frekar? Jú, vegna þess að það á eftir að borga sig hundraðfalt fyrir samfélagið, annars erum við leynt og ljóst að búa til stéttskipt samfélag og það er dýrt. Svo ekki sé talað um alla landnemana sem hafa hingað komið og tala ekki tungumálið okkar, þar þurfum við svo sannarlega að spíta í lófana, því sú fjárfesting að kenna íslensku fyrir útlendinga mun líka alltaf skila sér margfalt út í samfélagið því þar eru líka ungmenni sem þurfa að hafa eitthvað að stefna að. Passa ekki í kassann Sjálfur var ég olnbogabarn skólakerfisins og þekki það af eigin raun að passa ekki inn í kassann vegna minna sértæku námserfiðleika sem ég átti við að stríða, sem stafa út frá einu höfuðhöggi sem ég fékk sem smábarn. Þá var ég aðeins 9 mánaða gamall og afleiðingin af því höggi var að ég fékk einhvern heilaskaða sem er kallaður ADHD og ADD í dag. ADHD er ekki bara meðfætt heldur getur það komið sem fylgifiskur af t.d. höfuðhöggi sem gerði það að verkum að ég varð seint læs og átti alltaf erfiðleika með að læra á bókina og það stafaði fyrst og fremst af einbeitingarskorti. Á þessum árum var lítil þekking og viðurkenning fyrir slíku og þetta var oftast kallað öðrum nöfnum eins og óþægð og leti. Til að ná stjórn á þannig börnum og til að þau væru ekki að þvælast fyrir í skólastarfinu var þeim komið fyrir einhvers staðar en í þeirra heimaskóla og helst nógu langt í burtu, frá þeirra félagslegu rótum, þannig var það í mínu tilfelli. Þannig börn gætu ekki verið í venjulegum skóla og sértækir námserfiðleikar einstakra nemanda á ekki að eyðileggja fyrir heildina. Það var það sem ég var að glíma við í grunnskóla en ég var ekki þroskaskertur þó svo að ég hafi verið sendur í sérskóla með slíkum nemendum á einum tímapunkti sem var úrræði á vegum höfuðborgarsvæðisins. Reyndi ítrekað Þetta plagaði mig langt inn í fullorðinsárin og sér í lagi þegar ég sem ungur maður gerði ítrekaðar tilraunir til að sækja mér menntun einhverjum árum eftir grunnskólanám sem ég féll að sjálfsögðu í. Þegar það kom að því að fara læra á bókina tók upp sig sama skólaforðun og ég var að glíma við í grunnskóla sem stafaði fyrst og fremst af þessum athyglisbresti og líka því að sjálfstraustið fyrir því að fara í skóla var núll og þar upplifði ég endalausa ósigra. Ég gerði ýmsar tilraunir í tengslum við verknám en þegar það kom að því að læra á bókina lagði ég á flótta undan henni og hætti námi þó svo að ég væri fyrir lifandis löngu búinn að ljúka verknámi. Þó svo að það sé himinn og haf á milli þess hvernig þetta var þegar ég var olnbogabarn í skólakerfinu og hvernig það er núna, enda væri það skrýtið ef það væri ekki þannig 49 árum síðar. Ég er sannfærður og ég veit að það er sama ónótatilfinningin að horfa eftir jafnöldrum sínum fara út í lífið með miklu betri forgjöf en maður sjálfur vegna þess að sértækir námserfiðleikar hafa ekki auðveldað skólagönguna, jafnvel eyðilagt hana. Það getur ekki verið tilviljun að drengjunum fjölgi alltaf sem geta ekki lesið sér til gagns á milli ára; við hljótum þá að vera að gera eitthvað vitlaust. Það geta ekki allir lært á bókina, hvað þá nýtt þá þekkingu sem stendur í henni til að vera samkeppnishæfir á vinnumarkaði. Því sú tilfinning að vera lúser í lífinu hefur ekkert breyst milli kynslóða og ef eitthvað hefur það versnað því menntunarkröfurnar eru alltaf að aukast frá ári til árs og ef þú getur ekki verið á stoppustöðinni á réttum tíma þegar lífsvagninn keyrir fram hjá og ef þú formast ekki inn í kerfin okkar vertu þá utan þeirra því þegar vagninn er farinn verður skipt um leiðarkerfi. En vonandi mun vélvæðingin eða ódýrt vinnuafl sem kemur að utan ekki taka af þér möguleikana í framtíðinni því annars getur beðið þín að vera á fastri áskrift að lífeyrisbótakerfinu og festast í fátæktargildrunni út lífið. Höfundur er áhugamaður um betra samfélag Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Davíð Bergmann Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson skrifar Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson skrifar Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason skrifar Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson skrifar Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir skrifar Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Sótt að réttindum kvenna — núna Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson skrifar Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson skrifar Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Fjórði hver vinnur í verslun og þjónustu Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson skrifar Skoðun Pabbar, mömmur, afar, ömmur Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Vellíðan í vinnu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Hefur vanfjármögnun sveitarfélaga áhrif á byggingarkostnað? Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Þar sem gervigreind er raunverulega að breyta öllu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir skrifar Skoðun Er Evrópa á villigötum? Efnahagsleg hnignun kallar á róttæka endurskoðun Eggert Sigurbergsson skrifar Skoðun Samræmd nálgun að öryggi og skilvirkni á ytri landamærum - Innleiðing EES á Íslandi Arngrímur Guðmundsson skrifar Skoðun Íslenskir flóttamenn - í okkar eigin landi Gunnar Magnús Diego skrifar Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar Skoðun Mótum framtíðina saman Jónína Hauksdóttir ,Magnús Þór Jónsson skrifar Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Sjá meira
Þessi misserin eru börn í 10. bekk að ljúka grunnskólagöngu sinni, þar á meðal börn sem hafa ekki getað lesið sér til gagns. Þessir einstaklingar eiga líka eftir að sækjast eftir að fara í framhaldsskóla landsins ef þau hafa sjálfstraustið til þess, bakland og getu, og sér í lagi í verknám, og þá verður að vera skilningur og pláss fyrir þau í því námi að mínu mati og það á ekki að vera í boði að við séum að hafna ungu fólki um að komast í verknám á 21. öldinni vegna aðstöðuleysis. Ég get fullvissað ykkur um það að mörg af þeim einstaklingum sem hafa upplifað endalausa ósigra í grunnskólum ætla líka að sækja um núna í haust til að komast í nám, en hvar passa þau inn í „kerfin“ sem eiga „bókina sem sinn óvin?“ Og hvernig ætlum við að halda utan um þau og hvaða þjónustu ætlum við að bjóða þeim upp á? Ég get jafnframt lofað ykkur því að mörg af þeim hafa kvíðahnút í maganum þessa dagana hvað framtíðin ber í skauti sér. Svo á það eftir að versna í haust, þegar skólaárið hefst, þegar þau sjá fram á það að ráða ekki við verkefnið og sömu ósigrarnir endurtaka sig eins og í grunnskólanum og á endanum gefast þau upp. Hvorki í vinnu né skóla Það er heldur ekki tilviljun að yfir 3000 einstaklingar á aldrinum 16-24 voru hvorki í skóla né í vinnu á höfuðborgarsvæðinu í desember 2022, eins og kemur fram í skýrslu frá forvarnarhópi sem var skipaður af skrifstofu Höfuðborgarsvæðisins. Skýrslan bar heitið „ Forvarnir og geðrækt hjá ungmennum á höfuðborgarsvæðinu. “ Ég hef ekki séð nýjustu tölurnar núna og ég er að bíða eftir því að skrifstofa höfuðborgarsvæðisins komi með þær tölur til að bera saman hvort við séum að réttri leið eða rangri. Hvað bíður þeirra þá þegar vélvæðingin er búin að taka störfin af þeim og ódýrt erlent vinnuafl sem hefur reynslu af vinnumarkaði og þau uppfylla ekki kröfur vinnumarkaðarins um að fá vinnu vegna reynsluleysis og menntunarleysis, enda hafa kröfurnar bara vaxið frá ári til árs á þeim markaði. Þess vegna verður samfélagið að vera með úrræði til að grípa þau þegar þau detta af lestinni, eins og til að mynda fjölsmiðjur um allt land svo ég nefni eitthvað. Því stefnulaus unglingur vill samt tilheyra einhvers staðar og ef hann getur ekki gert það með jákvæðum formerkjum þá gerir hann það með neikvæðum. Af hverju eigum við að styrkja verknám og annað undirbúningsnám fyrir framhaldsskóla enn frekar? Jú, vegna þess að það á eftir að borga sig hundraðfalt fyrir samfélagið, annars erum við leynt og ljóst að búa til stéttskipt samfélag og það er dýrt. Svo ekki sé talað um alla landnemana sem hafa hingað komið og tala ekki tungumálið okkar, þar þurfum við svo sannarlega að spíta í lófana, því sú fjárfesting að kenna íslensku fyrir útlendinga mun líka alltaf skila sér margfalt út í samfélagið því þar eru líka ungmenni sem þurfa að hafa eitthvað að stefna að. Passa ekki í kassann Sjálfur var ég olnbogabarn skólakerfisins og þekki það af eigin raun að passa ekki inn í kassann vegna minna sértæku námserfiðleika sem ég átti við að stríða, sem stafa út frá einu höfuðhöggi sem ég fékk sem smábarn. Þá var ég aðeins 9 mánaða gamall og afleiðingin af því höggi var að ég fékk einhvern heilaskaða sem er kallaður ADHD og ADD í dag. ADHD er ekki bara meðfætt heldur getur það komið sem fylgifiskur af t.d. höfuðhöggi sem gerði það að verkum að ég varð seint læs og átti alltaf erfiðleika með að læra á bókina og það stafaði fyrst og fremst af einbeitingarskorti. Á þessum árum var lítil þekking og viðurkenning fyrir slíku og þetta var oftast kallað öðrum nöfnum eins og óþægð og leti. Til að ná stjórn á þannig börnum og til að þau væru ekki að þvælast fyrir í skólastarfinu var þeim komið fyrir einhvers staðar en í þeirra heimaskóla og helst nógu langt í burtu, frá þeirra félagslegu rótum, þannig var það í mínu tilfelli. Þannig börn gætu ekki verið í venjulegum skóla og sértækir námserfiðleikar einstakra nemanda á ekki að eyðileggja fyrir heildina. Það var það sem ég var að glíma við í grunnskóla en ég var ekki þroskaskertur þó svo að ég hafi verið sendur í sérskóla með slíkum nemendum á einum tímapunkti sem var úrræði á vegum höfuðborgarsvæðisins. Reyndi ítrekað Þetta plagaði mig langt inn í fullorðinsárin og sér í lagi þegar ég sem ungur maður gerði ítrekaðar tilraunir til að sækja mér menntun einhverjum árum eftir grunnskólanám sem ég féll að sjálfsögðu í. Þegar það kom að því að fara læra á bókina tók upp sig sama skólaforðun og ég var að glíma við í grunnskóla sem stafaði fyrst og fremst af þessum athyglisbresti og líka því að sjálfstraustið fyrir því að fara í skóla var núll og þar upplifði ég endalausa ósigra. Ég gerði ýmsar tilraunir í tengslum við verknám en þegar það kom að því að læra á bókina lagði ég á flótta undan henni og hætti námi þó svo að ég væri fyrir lifandis löngu búinn að ljúka verknámi. Þó svo að það sé himinn og haf á milli þess hvernig þetta var þegar ég var olnbogabarn í skólakerfinu og hvernig það er núna, enda væri það skrýtið ef það væri ekki þannig 49 árum síðar. Ég er sannfærður og ég veit að það er sama ónótatilfinningin að horfa eftir jafnöldrum sínum fara út í lífið með miklu betri forgjöf en maður sjálfur vegna þess að sértækir námserfiðleikar hafa ekki auðveldað skólagönguna, jafnvel eyðilagt hana. Það getur ekki verið tilviljun að drengjunum fjölgi alltaf sem geta ekki lesið sér til gagns á milli ára; við hljótum þá að vera að gera eitthvað vitlaust. Það geta ekki allir lært á bókina, hvað þá nýtt þá þekkingu sem stendur í henni til að vera samkeppnishæfir á vinnumarkaði. Því sú tilfinning að vera lúser í lífinu hefur ekkert breyst milli kynslóða og ef eitthvað hefur það versnað því menntunarkröfurnar eru alltaf að aukast frá ári til árs og ef þú getur ekki verið á stoppustöðinni á réttum tíma þegar lífsvagninn keyrir fram hjá og ef þú formast ekki inn í kerfin okkar vertu þá utan þeirra því þegar vagninn er farinn verður skipt um leiðarkerfi. En vonandi mun vélvæðingin eða ódýrt vinnuafl sem kemur að utan ekki taka af þér möguleikana í framtíðinni því annars getur beðið þín að vera á fastri áskrift að lífeyrisbótakerfinu og festast í fátæktargildrunni út lífið. Höfundur er áhugamaður um betra samfélag
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir skrifar
Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson skrifar
Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir skrifar
Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson skrifar
Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir skrifar
Skoðun Er Evrópa á villigötum? Efnahagsleg hnignun kallar á róttæka endurskoðun Eggert Sigurbergsson skrifar
Skoðun Samræmd nálgun að öryggi og skilvirkni á ytri landamærum - Innleiðing EES á Íslandi Arngrímur Guðmundsson skrifar
Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein skrifar
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun