Þetta segir Ómar í aðsendri grein hér á Vísi undir yfirskriftinni Úrskurðargrautur lögmanna. Þar segist hann gera ráð fyrir því að fá, á allra næstu dögum, eina, tvær eða jafnvel þrjár áminningar frá úrskurðarnefndinni.
„Þá eru áminningarnar orðnar fleiri en ég get talið og fyrir ýmiskonar misalvarleg brot gegn lögum um fínilögmenn eða siðareglum fínilögmanna. Margur heldur vafalaust að þetta sé nú ekki gott veganesti fyrir lögmann — að fyrst að fínimannanefnd sem skipuð er af fínimönnum hefur komist að þeirri niðurstöðu að ég hafi brotið gegn blessuðum reglunum þeirra,“ segir Ómar.
Sjálfstætt markmið að tugta hann til
Ómar segir að svo virðist sem það sé orðið að sjálfstæðu markmiði úrskurðarnefndarinnar að tugta hann aðeins til, fyrir þær sakir einar að hafa náð að smygla sér inn í „þetta háfleyga partý“ sem hann kallar lögmennsku.
„Þá má auðvitað ekki segja það upphátt að réttarríkið Ísland er arfaslakt leikrit. Leikriti sem er ætlað að láta illa lyktandi pöpulinn halda að lögin séu blind og að allir notið réttlætis hér á hjara veraldar – óháð stétt eða stöðu. En sorrý með mig: Keisarinn er ekki í neinum fötum.“
Örsmá stétt
Ómar rekur að í úrskurðarnefndinni sitji þrír aðalmenn og þrír varamenn á kantinum. Ráðherra skipi einn, Hæstiréttur Íslands annan, og aðalfundur Lögmannafélags Íslands þann þriðja.
Núverandi aðalmenn í nefndinni séu Einar Gautur Steingrímsson, Helgi Birgisson og Valborg Snævarr. Þá séu varamenn Hulda Katrín Stefánsdóttir, Grímur Sigurðsson og Helga Melkorka Óttarsdóttir.
„Aðalfínimennirnir og tveir af þremur varafínimönnum eru starfandi fínilögmenn á örlitlum samkeppnismarkaði, sem hefur verið falið að fara með agavald yfir kollegum sínum. Fínilögmannastétt sem telur 577 sjálfstætt starfandi fínilögmenn, 148 fulltrúa þeirra og 262 (ekki-alveg-jafn-miklir-fíni-) lögmenn sem innanhúslögmenn hjá hinu opinbera eða einkaaðilum.“
Sakar nefndarmenn um að vera haldna afbrigðilegu valdablæti
Ómar segir að vegna smæðar markaðarins myndu flestir telja að heppilegast væri að störf nefndarinnar hefðu þá ásýnd að vera hlutlæg og að betra væri ef af störfum þeirra stafaði ekki „fnykur ómálefnalegra sjónarmiða“.
„En þó svo að flestir myndu telja að heppilegast væri að störf nefndarinnar hefðu þá ásýnd að vera ekki mauksoðin í gremju, persónulegri óvild eða einhvers konar afbrigðilegu valdablæti Grautarmanna, þá er það nú ekki svo.“
Þá reifar Ómar hagi valinna nefndarmanna og segir áðurnefndan Einar Gaut eiganda lögmannsstofu, Valborgu sjálfstætt starfandi lögmann og dóttur lagaprófessors og Hæstaréttardómara og Helgu Melkorku eiganda á Logos og dóttur eiganda laxveiðiár.
„Einhver myndi ætla að þessi bakgrunnur fínifólks gæti haft þau áhrif að tenging þeirra við raunhagkerfið væri ekki sú allra besta – að fílabeinsturninn væri það hár, að þau glöggvuðu sig illa á því hvernig líf pöpulsins og götulögmanna væri í raun og veru.“
„Halló?! Er einhver heima!?“
Þá tekur Ómar nokkur dæmi um áminningar nefndarinnar í hans garð, sem hann telur ekki hafa átt rétt á sér.
Fyrsta dæmið sem hann nefnir er áminning sem hann fékk fyrir að krefja konu afsökunarbeiðni vegna ummæla hennar á TikTok, utan skrifstofutíma.
„Halló?! Er einhver heima!? Bæði rugludallar og götulögmenn úr Kópavoginum vita það ósköp vel, að það þarf ekki að gera annað en að gúggla orðið „lögmaður“ til þess að finna búnka af lögmönnum – bæði götulögmönnum og fínilögmönnum. Og allir eiga þessir menn farsíma sem þeir kunna að svara í. Þetta er nokkuð sem Grautarmönnum yfirsást algjörlega, en gleymum því ekki að tilgangurinn helgar meðalið,“ hefur Ómar að segja um úrskurð þann.
Gæti farið að gráta
Ómar reifar einnig nýlegan úrskurð nefndarinnar, sem komst að þeirri niðurstöðu að best væri að gera eina aðfinnslu og áminna hann tvisvar vegna samskipta hans við dómara, dómstjóra og fjölda lögmanna.
Atvik málsins snúast um málsmeðferð Bankastræti club-málsins svokallaða, þar sem Ómar var verjandi Alexanders Mána Björnssonar, ungs manns sem dæmdur var í sex ára fangelsi fyrir tvær tilraunir til manndráps.
Vísir fjallaði ítarlega um úrskurð nefndarinnar á sínum tíma.
„Það liggur bara við að ég fari að gráta, þetta er svo átakanlega orðað... En það liggur kannski í hlutarins eðli, að þegar kerfið er jafn rotið og fúið og það er, má lítið út af bera til þess að allt fari til andskotans. Og það gæti verið súrt ef leiktjöldin myndu falla; ef skítugur almúginn áttaði sig á því að allt er þetta bara leikrit og að alla jafna sé niðurstaðan löngu gefin,“ segir Ómar.
Heldur ekki niðri í sér andanum
Loks segir Ómar að nú sitji þau Einar Gautur, Valborg og Helga Melkorka sveitt við skrif á tveimur ef ekki þremur nýjum áminningum, ef honum skjátlast ekki.
„Annars vegar fyrir að kæra mig ekki um að vinna ókeypis fyrir konu út í bæ – sem svo kvartaði líka undan því að ég skildi voga mér að reyna að ná tali af henni, eftir að hún hafði samband við Grautinn, í þeirri von að hægt væri að ræða málin og komast að einhverri ásættanlegri niðurstöðu. Og hins vegar fyrir að leyfa ekki afar ósvífnum unglingum að ljúga upp á mig með því að birta samskipti mín við þau, sem sönnuðu hið gagnstæða.“
Í ljósi bakgrunns nefndarmanna og „fyrra fimbulfambs“ þeirra muni hann ekki halda í sér andanum hvað niðurstöðu varðar í málunum.
„Og þegar öllu er á botninn hvolft, skiptir þetta allt saman litlu máli, enda eiga götulögmenn erfitt með að taka fínifólkið og fínikerfið sem það er búið að klastra saman alvarlega. Ekki síst þegar það þarf bara einn tölvupóst til þess að granda því.“
