Boltinn er hjá íslenskum dómstólum Jóhanna Ýr Jónsdóttir skrifar 20. janúar 2022 07:30 Það er áhugavert að fylgjast með umræðu um kynferðisofbeldi í þjóðfélaginu í dag, sérstaklega fyrir okkur sem höfum verið í aktívisma í áratug (og sum lengur). Allt frá fyrstu #metoo herferðunum hafa hlutirnir gerst æ hraðar. Það að þolendur segi fleiri og fleiri frá er þó af illri nauðsyn. Það hlýtur hverjum að vera ljóst að það stígur enginn viljandi inn í þá eitruðu skotlínu sem oft fylgir. En af hverju gera þau það þá? Þegar við í forvarnarhópnum Bleiki Fíllinn byrjuðum var hægt að telja á fingrum annarar handar ef einhver kommentaði undir nafni til stuðnings málefninu, sérstaklega ef minnst var á vinnu hópsins, ef þau voru jákvæð voru það nú oftast vinir og vandamenn. Ef við á þessum tíma heyrðum um einhvern sem studdi umræðuna um málstað þolenda og þorði að skamma þá sem voru með þolendaskömmun og gerendameðvirkni, þá hlupum við upp til handa og fóta steinhissa til að komast að því hvaða einhyrningur það eiginlega væri! Þannig var andrúmsloftið þá. En umræðan og stuðningur við þolendur fór þó smám saman að breytast. Æ fleiri fóru að malda í móinn við risaeðlurnar, undir nafni meira að segja og tóku skýra afstöðu, og ekki bara vinir og vandamenn þolenda og aktivista! Með #metoo urðu síðan mikilvæg kaflaskil í baráttu gegn kynferðisofbeldi að áeggjan hugrakkra þolenda sem buðu gerendum og „almenningsálitinu“ birginn. Óvænt liðsinni úr ýmsum áttum Í viðtali í september um KSÍ málin sagði Viðar Halldórsson, prófessor í félagsfræði, að „ofbeldi af þessum toga sé samfélagslegt vandamál sem fyrirfinnist ekki einungis innan íþróttahreyfingarinnar“. Hann sagði það jákvætt að konur stigi fram og þetta kæmist upp á yfirborðið til að hægt væri að taka á málum. Daði Rafnsson fagstjóri afrekssviðs Menntaskólans í Kópavogi og doktorsnemi í íþróttasálfræði, lét hafa eftir sér á svipuðum tíma að „menning innan íþrótta, [...] einkennist oftar en ekki af kvenfyrirlitningu, byrgi þeim sem þar starfi sýn“ en tók fram að hann yrði var við mikla viðhorfsbreytingu. Ingólfur V. Gíslason prófessor í félagsfræði sagði í viðtali 9. janúar síðastliðinn að Metoo bylgjan hafi ýtt undir samfélagsbreytingar „og það var svo sannarlega kominn tími til, vegna þess að alvarlegasta vandamálið í samskiptum og stöðu karla og kvenna á Íslandi er það ofbeldi sem konur hafa þurft að sæta af hálfu karla“. Ingólfur benti réttilega á að þetta snúist ekki um hefndir, heldur að þolendur vilji fá viðurkenningu á því sem þeir þurftu að þola, að þeir séu beðnir afsökunar o.s.frv. Hann var ekkert að tvínóna við hlutina og fullyrti, vegna þess sem gerðist í kjölfarið á viðtali við Vítalíu Lazarevu: „Ég held að þetta sé eitt það mikilvægasta sem gerst hefur varðandi stöðu karla og kvenna síðustu áratugi á Íslandi.“ Gísli Marteinn tók skýra afstöðu í málinu í síðasta þætti Vikunnar, sem vakti athygli verandi góðvinur eins þeirra sem ásakaður eru um brot. Gísli sagði m.a.: „Þau [viðbrögðin] sýna okkur að smám saman erum við að mjaka okkur úr gamla verbúðarveruleikanum þar sem valdakallar með þykk veski fá sínu framgengt í krafti áhrifa og tengsla án afleiðinga. Óþolið er orðið slíkt að ekki einu sinni Simma Vill datt í hug að skella í grátstatus yfir meðferðinni á strákunum. Baráttan gegn kynbundu ofbeldi er lýjandi fyrir þá sem í henni standa. Þetta er næstum því eins og að berjast við vindmyllur nema að andstæðingurinn er ekki ímyndun. En eins og við sáum nýlega þá getur baráttan við vindmyllurnar borið árangur. Hún kostar bara mjög mikla þolinmæði. Já, feðraveldið fellur að lokum.“ Já, það krefst sannarlega þolinmæði að hanga í þessum barningi. Í vanþakklátu sjálfboðaliðastarfi þar sem hræddar risaeðlur jafnvel hóta þér, en...glöggir lesendur hafa kannski tekið eftir að hér hefur bara verið vitnað í karla. Og meira að segja nokkra miðaldra hvíta karla! Það er viljandi gert. Karlarnir hættu að sitja á varamannabekknum Ingólfur segir mál Vítalíu marka tímamót, en áttar sig kannski ekki á að það eru algjör tímamót að karlar láti hafa svona eftir sér opinberlega, og það undir nafni, tali hreint út um kynbundið ofbeldi. ÞAÐ hefðum við aldrei séð fyrir nokkrum árum. Auðvitað hafa margar konur, ótrúlega sterkar og hugaðar konur, þorað að stíga fram, gagnrýna, benda á óréttlætið, en þær voru auðvitað bara „reiðar konur“. Það ríkti vandræðaleg þögn hjá körlunum, kannski talið óðs manns æði að taka undir, viðurkenna tilvist og hvað þá gagnrýna kynbundið ofbeldi? En, eins og Ingólfur benti á, smám saman fór að síast út í samfélagið skilaboðin um hvað má og hvað má ekki. Samfélagið er augljóslega að breytast. Æ fleiri eru farin að sjá að þetta gengur ekki lengur. Og þora að segja það upphátt. Samfélag okkar má gefa sér klapp á bakið fyrir það. Þau viðbrögð sem Ingólfur talar um eru vegna þess að fjöldinn mótmælir - og áhrif fjöldans er mikill. Fjöldinn sem hefur verið að hlusta síðustu ár. Við segjum eins og er að það er mjög gefandi. Og þessi þolinmæði, að hanga í aktivisma, við að berjast gegn vindmyllum, virðist loksins vera að skila árangri. Að vissu leyti, þó ekki öllu. Við sem samfélag höfum áorkað miklu og höfum rödd Á sama tíma megum við þó hafa varann á. Þó að fyrirtæki sjái hag sinn í að segja aðilum upp störfum sem ásakaðir eru um slík brot, þá eru þau nú kannski ekki endilega öll svona ógurlega mannúðleg og aktívistar inn við beinið. Kapítalisminn hefur ekki fengið alvarlegt höfuðhögg og tekið viðsnúning á einni nóttu. Nei, þau vita sem er að fjöldinn, (við) erum orðin það mörg að við getum sýnt í verki óánægju okkar. Sum þessara fyrirtækja eru jú auðvitað að hugsa um budduna. Síðast en ekki síst megum við ekki tapa röddinni í að heimta að dómskerfi okkar verði tekið í gegn. Tal um stofnun Landsréttar á sínum tíma gaf örlitla von um að nú ætti að poppa þetta aðeins upp, en jeremías hvað það hafa verið mikil vonbrigði. Dómar í nauðgunarmálum er ítrekað viðsnúið úr sakfellingu í sakleysi og dómar léttir. Og ekki bara í kynferðisbrotamálum. And-femíniska stybban úr Landsrétti er hverjum að verða ljós. Við öll höfum áorkað ýmsu sem samfélag, það er deginum ljósara. Síðustu viðsnúningar gerðust ekki í tómarúmi né á síðustu mánuðum. Þetta er þrotlaus vinna síðustu ára (og áratuga) sem hefur síast inn í samfélagið eins og Ingólfur benti á. Sýnum dómskerfinu rauða spjaldið En þessi barátta, sérstaklega á samfélagsmiðlum, er af illu komin. Dómskerfið hefur engan veginn haldið í við kröfur okkar um réttláta meðferð og nýjungar í takti við 21. öldina. Íslenska dómskerfið þarf ekki einu sinni að finna upp hjólið. Þórdís Filipsdóttir benti t.d. nýlega á leiðir farnar í nágrannalöndum, sem hún þýðir sem heilandi réttlæti (e. restorative justice) sem hafa sýnt góðan árangur og að „Evrópuráðið [hafi] gefið út tillögu CM/Rec(2018)8 þar sem það viðurkennir vægi heilandi réttlætis fyrir þolendur og hvetur öll aðildarríki sín, þ.m.t. Ísland, að taka það upp í réttarkerfum sínum.“ Við verðum að leggjast öll á eitt og beina sjónum okkar að dómskerfinu (og jú forvörnum og kennslu í skólum, en það er efni í aðra grein). Við verðum að leggjast af þunga á að breyta því, því þar er engu minna að finna valdinn að þessu samfélagsmeini. Þolendur vilja nú fæstir bera sín sárustu augnablik fyrir allra augum eigandi á hættu að risaeðlurnar (á öllum aldri, af öllum kynjum) hamist í kommentakerfum með sína blinduðu gerendameðvirkni og þolendaskömmun, en neyðast til þess eins og staðan er í dag. Þolendur geta ekki meir. Hjálpum þolendum og heimtum kerfi sem grípur þau og hjálpar þeim að leita réttar síns á mannúðlegan og faglegan hátt. Áframhaldandi barátta mun vonandi sem fyrst draga tennurnar úr „dómstól götunnar“ og við getum reitt okkur á íslensku dómstólana á öllum stigum. Boltinn er ekki bara núna hjá þeim, heldur eru þeir í dauðafæri. F.h. forvarnarhópsins Bleiki Fíllinn Jóhanna Ýr Jónsdóttir Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein MeToo Mál Vítalíu Lazarevu Mest lesið Dauði vefsíðunnar eins og við þekkjum hana Kristján Már Hauksson Skoðun Loftslag eða lífskjör: bæði betra Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Húsnæði fyrir fólk, ekki fjárfesta Gísli Rafn Ólafsson Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flykkist til Kristófer Már Maronsson Skoðun Íslenski skorturinn Björg Eva Erlendsdóttir Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flýr Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Hver er ábyrgð Icelandair? Sævar Þór Jónsson Skoðun Ofhugsanir: orsök & afleiðing Sara Pálsdóttir Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun ChatGPT um íslenska húsnæðismarkaðinn Yngvi Ómar Sighvatsson Skoðun Skoðun Skoðun Húsnæði fyrir fólk, ekki fjárfesta Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Dauði vefsíðunnar eins og við þekkjum hana Kristján Már Hauksson skrifar Skoðun Loftslag eða lífskjör: bæði betra Björn Brynjúlfur Björnsson skrifar Skoðun Virkjum lýðræðið Jórdís Skúladóttir skrifar Skoðun Ráðstefna um þjóðarátak í húsnæðismálum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Íslenski skorturinn Björg Eva Erlendsdóttir skrifar Skoðun Ofhugsanir: orsök & afleiðing Sara Pálsdóttir skrifar Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flykkist til Kristófer Már Maronsson skrifar Skoðun Öldrunarþjónustan – tækifæri og áskoranir Sandra B. Franks skrifar Skoðun ChatGPT um íslenska húsnæðismarkaðinn Yngvi Ómar Sighvatsson skrifar Skoðun Milljónir úr launaumslögum til vopnakaupa Ástþór Magnússon skrifar Skoðun Í orði en ekki á borði - stuðningur Íslands við Úkraínu Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Hvað lærum við af hinum sem er ósammála? Samtal um loftslagsmál Haukur Logi Jóhannsson skrifar Skoðun Fatlað fólk á Íslandi Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Tölum um það sem er í boði fyrir ungt fólk Bjarney Rún Haraldsdóttir,Eva Rós Ólafsdóttir skrifar Skoðun Hver er ábyrgð Icelandair? Sævar Þór Jónsson skrifar Skoðun Gervigreindin og atvinnulífið Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason skrifar Skoðun Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hinn stóri pakki ósýnilegrar reynslu Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun GOGG, GOGG, GOGG og aftur GOGG Guðrún Njálsdóttir skrifar Skoðun Eru sumir íslenskir stjórnmálamenn að bergmála áróður Kremlar? Guðni Freyr Öfjörð skrifar Skoðun Beðið eftir orkumálaráðherra Eggert Valur Guðmundsson,Gunnar Aron Ólason skrifar Skoðun Ísland: Landið sem unga fólkið flýr Einar Jóhannes Guðnason skrifar Skoðun „Við verðum að fylgja lögum“ Hópur listafólks skrifar Skoðun Ég er ekki alki Þorgerður María Þorbjarnardóttir skrifar Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun „Þetta reddast“ og heilsan að húfi? Alexander Aron Guðjónsson,Ásta Logadóttir skrifar Sjá meira
Það er áhugavert að fylgjast með umræðu um kynferðisofbeldi í þjóðfélaginu í dag, sérstaklega fyrir okkur sem höfum verið í aktívisma í áratug (og sum lengur). Allt frá fyrstu #metoo herferðunum hafa hlutirnir gerst æ hraðar. Það að þolendur segi fleiri og fleiri frá er þó af illri nauðsyn. Það hlýtur hverjum að vera ljóst að það stígur enginn viljandi inn í þá eitruðu skotlínu sem oft fylgir. En af hverju gera þau það þá? Þegar við í forvarnarhópnum Bleiki Fíllinn byrjuðum var hægt að telja á fingrum annarar handar ef einhver kommentaði undir nafni til stuðnings málefninu, sérstaklega ef minnst var á vinnu hópsins, ef þau voru jákvæð voru það nú oftast vinir og vandamenn. Ef við á þessum tíma heyrðum um einhvern sem studdi umræðuna um málstað þolenda og þorði að skamma þá sem voru með þolendaskömmun og gerendameðvirkni, þá hlupum við upp til handa og fóta steinhissa til að komast að því hvaða einhyrningur það eiginlega væri! Þannig var andrúmsloftið þá. En umræðan og stuðningur við þolendur fór þó smám saman að breytast. Æ fleiri fóru að malda í móinn við risaeðlurnar, undir nafni meira að segja og tóku skýra afstöðu, og ekki bara vinir og vandamenn þolenda og aktivista! Með #metoo urðu síðan mikilvæg kaflaskil í baráttu gegn kynferðisofbeldi að áeggjan hugrakkra þolenda sem buðu gerendum og „almenningsálitinu“ birginn. Óvænt liðsinni úr ýmsum áttum Í viðtali í september um KSÍ málin sagði Viðar Halldórsson, prófessor í félagsfræði, að „ofbeldi af þessum toga sé samfélagslegt vandamál sem fyrirfinnist ekki einungis innan íþróttahreyfingarinnar“. Hann sagði það jákvætt að konur stigi fram og þetta kæmist upp á yfirborðið til að hægt væri að taka á málum. Daði Rafnsson fagstjóri afrekssviðs Menntaskólans í Kópavogi og doktorsnemi í íþróttasálfræði, lét hafa eftir sér á svipuðum tíma að „menning innan íþrótta, [...] einkennist oftar en ekki af kvenfyrirlitningu, byrgi þeim sem þar starfi sýn“ en tók fram að hann yrði var við mikla viðhorfsbreytingu. Ingólfur V. Gíslason prófessor í félagsfræði sagði í viðtali 9. janúar síðastliðinn að Metoo bylgjan hafi ýtt undir samfélagsbreytingar „og það var svo sannarlega kominn tími til, vegna þess að alvarlegasta vandamálið í samskiptum og stöðu karla og kvenna á Íslandi er það ofbeldi sem konur hafa þurft að sæta af hálfu karla“. Ingólfur benti réttilega á að þetta snúist ekki um hefndir, heldur að þolendur vilji fá viðurkenningu á því sem þeir þurftu að þola, að þeir séu beðnir afsökunar o.s.frv. Hann var ekkert að tvínóna við hlutina og fullyrti, vegna þess sem gerðist í kjölfarið á viðtali við Vítalíu Lazarevu: „Ég held að þetta sé eitt það mikilvægasta sem gerst hefur varðandi stöðu karla og kvenna síðustu áratugi á Íslandi.“ Gísli Marteinn tók skýra afstöðu í málinu í síðasta þætti Vikunnar, sem vakti athygli verandi góðvinur eins þeirra sem ásakaður eru um brot. Gísli sagði m.a.: „Þau [viðbrögðin] sýna okkur að smám saman erum við að mjaka okkur úr gamla verbúðarveruleikanum þar sem valdakallar með þykk veski fá sínu framgengt í krafti áhrifa og tengsla án afleiðinga. Óþolið er orðið slíkt að ekki einu sinni Simma Vill datt í hug að skella í grátstatus yfir meðferðinni á strákunum. Baráttan gegn kynbundu ofbeldi er lýjandi fyrir þá sem í henni standa. Þetta er næstum því eins og að berjast við vindmyllur nema að andstæðingurinn er ekki ímyndun. En eins og við sáum nýlega þá getur baráttan við vindmyllurnar borið árangur. Hún kostar bara mjög mikla þolinmæði. Já, feðraveldið fellur að lokum.“ Já, það krefst sannarlega þolinmæði að hanga í þessum barningi. Í vanþakklátu sjálfboðaliðastarfi þar sem hræddar risaeðlur jafnvel hóta þér, en...glöggir lesendur hafa kannski tekið eftir að hér hefur bara verið vitnað í karla. Og meira að segja nokkra miðaldra hvíta karla! Það er viljandi gert. Karlarnir hættu að sitja á varamannabekknum Ingólfur segir mál Vítalíu marka tímamót, en áttar sig kannski ekki á að það eru algjör tímamót að karlar láti hafa svona eftir sér opinberlega, og það undir nafni, tali hreint út um kynbundið ofbeldi. ÞAÐ hefðum við aldrei séð fyrir nokkrum árum. Auðvitað hafa margar konur, ótrúlega sterkar og hugaðar konur, þorað að stíga fram, gagnrýna, benda á óréttlætið, en þær voru auðvitað bara „reiðar konur“. Það ríkti vandræðaleg þögn hjá körlunum, kannski talið óðs manns æði að taka undir, viðurkenna tilvist og hvað þá gagnrýna kynbundið ofbeldi? En, eins og Ingólfur benti á, smám saman fór að síast út í samfélagið skilaboðin um hvað má og hvað má ekki. Samfélagið er augljóslega að breytast. Æ fleiri eru farin að sjá að þetta gengur ekki lengur. Og þora að segja það upphátt. Samfélag okkar má gefa sér klapp á bakið fyrir það. Þau viðbrögð sem Ingólfur talar um eru vegna þess að fjöldinn mótmælir - og áhrif fjöldans er mikill. Fjöldinn sem hefur verið að hlusta síðustu ár. Við segjum eins og er að það er mjög gefandi. Og þessi þolinmæði, að hanga í aktivisma, við að berjast gegn vindmyllum, virðist loksins vera að skila árangri. Að vissu leyti, þó ekki öllu. Við sem samfélag höfum áorkað miklu og höfum rödd Á sama tíma megum við þó hafa varann á. Þó að fyrirtæki sjái hag sinn í að segja aðilum upp störfum sem ásakaðir eru um slík brot, þá eru þau nú kannski ekki endilega öll svona ógurlega mannúðleg og aktívistar inn við beinið. Kapítalisminn hefur ekki fengið alvarlegt höfuðhögg og tekið viðsnúning á einni nóttu. Nei, þau vita sem er að fjöldinn, (við) erum orðin það mörg að við getum sýnt í verki óánægju okkar. Sum þessara fyrirtækja eru jú auðvitað að hugsa um budduna. Síðast en ekki síst megum við ekki tapa röddinni í að heimta að dómskerfi okkar verði tekið í gegn. Tal um stofnun Landsréttar á sínum tíma gaf örlitla von um að nú ætti að poppa þetta aðeins upp, en jeremías hvað það hafa verið mikil vonbrigði. Dómar í nauðgunarmálum er ítrekað viðsnúið úr sakfellingu í sakleysi og dómar léttir. Og ekki bara í kynferðisbrotamálum. And-femíniska stybban úr Landsrétti er hverjum að verða ljós. Við öll höfum áorkað ýmsu sem samfélag, það er deginum ljósara. Síðustu viðsnúningar gerðust ekki í tómarúmi né á síðustu mánuðum. Þetta er þrotlaus vinna síðustu ára (og áratuga) sem hefur síast inn í samfélagið eins og Ingólfur benti á. Sýnum dómskerfinu rauða spjaldið En þessi barátta, sérstaklega á samfélagsmiðlum, er af illu komin. Dómskerfið hefur engan veginn haldið í við kröfur okkar um réttláta meðferð og nýjungar í takti við 21. öldina. Íslenska dómskerfið þarf ekki einu sinni að finna upp hjólið. Þórdís Filipsdóttir benti t.d. nýlega á leiðir farnar í nágrannalöndum, sem hún þýðir sem heilandi réttlæti (e. restorative justice) sem hafa sýnt góðan árangur og að „Evrópuráðið [hafi] gefið út tillögu CM/Rec(2018)8 þar sem það viðurkennir vægi heilandi réttlætis fyrir þolendur og hvetur öll aðildarríki sín, þ.m.t. Ísland, að taka það upp í réttarkerfum sínum.“ Við verðum að leggjast öll á eitt og beina sjónum okkar að dómskerfinu (og jú forvörnum og kennslu í skólum, en það er efni í aðra grein). Við verðum að leggjast af þunga á að breyta því, því þar er engu minna að finna valdinn að þessu samfélagsmeini. Þolendur vilja nú fæstir bera sín sárustu augnablik fyrir allra augum eigandi á hættu að risaeðlurnar (á öllum aldri, af öllum kynjum) hamist í kommentakerfum með sína blinduðu gerendameðvirkni og þolendaskömmun, en neyðast til þess eins og staðan er í dag. Þolendur geta ekki meir. Hjálpum þolendum og heimtum kerfi sem grípur þau og hjálpar þeim að leita réttar síns á mannúðlegan og faglegan hátt. Áframhaldandi barátta mun vonandi sem fyrst draga tennurnar úr „dómstól götunnar“ og við getum reitt okkur á íslensku dómstólana á öllum stigum. Boltinn er ekki bara núna hjá þeim, heldur eru þeir í dauðafæri. F.h. forvarnarhópsins Bleiki Fíllinn Jóhanna Ýr Jónsdóttir
Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun
Skoðun Hvað lærum við af hinum sem er ósammála? Samtal um loftslagsmál Haukur Logi Jóhannsson skrifar
Skoðun Tölum um það sem er í boði fyrir ungt fólk Bjarney Rún Haraldsdóttir,Eva Rós Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? - Seinni hluti Magnea Marinósdóttir skrifar
Skoðun Það sem við vökvum, það vex: Taktu stjórn á algóritma samfélagsmiðla og huga þínum Steindór Þórarinsson skrifar
Skoðun Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason skrifar
Skoðun Eins og þú kallar í skóginn….. – við þurfum að þora að ræða viðkvæmu málin Björn Bjarki Þorsteinsson,Unnur Valborg Hilmarsdóttir skrifar
Skoðun Eru sumir íslenskir stjórnmálamenn að bergmála áróður Kremlar? Guðni Freyr Öfjörð skrifar
Skoðun Eiga íbúðir að vera heimili fólks eða fjárfestingarkostur og munaðarvara? Magnea Marinósdóttir skrifar
Almenningssamgöngur á höfuðborgarsvæðinu - Samanburður við nágrannalöndin Þórarinn Hjaltason Skoðun