Hilmar Örn Kolbeins er með fjórlömun sem leggst á útlimi og þurfti að leggjast inn á Landspítalann í febrúar á þessu ári vegna legusára. Hann bjó á þeim tíma í leiguíbúð á vegum borgarinnar og fékk þaðan heimaþjónustu. Meðferðinni lauk í maí en Hilmar kemst ekki heim því borgin neitar honum um heimahjúkrun. Hann hefur frá því í maí ásamt lögmanni sínum reynt að fá skýringar frá borginni að eigin sögn.
„Við fáum ekki skýr svör. Jú hjúkrunarþörfin mín er meiri en áður það þarf jú að skipta á þessu sári einu sinni á dag. Borgin virðist setja það fyrir sig, þetta er eitthvað sem borgin er þver með og vill ekki veita,“ segir Hilmar.
Hilmar var því fastur á spítalanum þar til í október þegar hann var sendur á elliheimilið á Hrafnistu að Sléttuvegi. Þar hefur hann verið síðan en um 20 ungir einstaklingar eru í svipuðum sporum samkvæmt upplýsingum frá Hrafnistu.
„Það átti að vera útskrift héðan 6. desember og þá var send beiðni til Reykjavíkurborgar að þau tækju við mér en því var neitað,“ segir hann.
Hvíldarinnlögninni á Hrafnistu lýkur 2. janúar og óttast Hilmar að lenda aftur á spítala.
„Er ég að fara að lenda aftur á spítala sem því miður er sprunginn út af Covid? spyr Hilmar.
Hann hefur allan tímann greitt leigu til borgarinnar af tómri íbúð samtals tæplega sjö hundruð þúsund krónur. Hann segist engan veginn eiga heima á elliheimili.
„Öll þessi barátta við að fá leyfi til að snúa aftur heim hefur kostað mig þrek og tár. Mér finnst ég búinn að eldast um 20 ár og er alveg rosalega þreyttur. Þetta hefur reynt mikið á andlega og líkamlega,“ segir Hilmar sem hefur rætt við fleiri fjölmiðla um mál sitt sjá:
Elliheimili ekki staður fyrir ungt fólk
María Fjóla Harðardóttir forstjóri Hrafnistuheimilanna segir unga hjúkrunarsjúklinga hafa aðrar þarfir en hruma einstaklinga. Það eigi við andlega, líkamlega og félagslega.
Erfitt geti reynst að blanda þessum tveimur aldurshópum saman. Í svari Maríu til fréttastofu kemur eftirfarandi fram:
„Ungur einstaklingur sér eftir þeim sem eldri eru þar sem þeir stoppa yfirleitt stutt á hjúkrunarheimili. Það getur reynst andlega mjög erfitt. Að sama skapi finnur ungur einstaklingur mögulega litla félagslega samleið með þeim sem eldri eru og öfugt (þeir eldri finna litla samleið með þeim yngri).
Þjónustusamningar milli Sjúkratrygginga Íslands og hjúkrunarheimila, s.s. daggjaldið, eru miðaðir við hruma veika aldraða en ekki unga hjúkrunarsjúklinga, þar sem þeir þurfa almennt meiri þjónustu (aðrir búa heima) ásamt því að þurfa liðveislu, hjólastólabíla (í meira mæli heldur en aldraðir í leikhús, kaffihús, mollið o.s.frv.), þurfa annars konar sérhæfðari meðferðir og svo má lengi telja.
Ungir hjúkrunarsjúklingar eru jafnvel giftir og eiga lítil börn, og þarf þjónustan mögulega að taka mið af því.
Vel væri hægt að útbúa úrræði á hjúkrunarheimilum sem væri sérstaklega ætlað ungum hjúkrunarsjúklingum, sem valmöguleiki fyrir einstaklinga í þessari stöðu, og þá þyrfti að koma til sér samningur við SÍ um þjónustu til handa þeim. Stjórnendur Hrafnistuheimilanna hafa lengi talað fyrir því að þessu þurfi að breyta og eru tilbúin í samstarf strax í dag,“ segir í svari Maríu Fjólu.
Í svari borgarinnar vegna málsins í dag segir:
„VelferðarsviðReykjavíkurborgar getur ekki fjallað um málefni einstaklinga.
Velferðarsvið Reykjavíkurborgar er með samning við Sjúkratryggingar Íslands um rekstur heimahjúkrunar í Reykjavík.
Það er afar sjaldgæft að velferðarsvið hafni því að veita einstaklingum heimahjúkrun og það er ekki gert nema hjúkrunarþarfir viðkomandi séu það umfangsmiklar að það varði við líf og heilsu einstaklingsins að búa heima og viðkomandi verði að hafa sólarhringsumönnun frá heilbrigðisstarfsfólki. Slíkt mat er gert í samráði við heilbrigðisyfirvöld og af læknisfræðilegum ástæðum,“ segir í svari velferðarsviðs Reykjavíkurborgar.
