„Mér líður eiginlega bara hálfilla yfir þessu. Að sjá þetta allt hérna gerir þetta miklu raunverulegra en það var kannski á myndum. Þetta er ekki fallegt að sjá,“ segir Stefán.
Upplifun Bryndísar er svipuð.
„Ég get eiginlega ekki lýst því. Ég var búin að sjá þetta á myndum náttúrulega. Maður gerir sér ekki alveg grein fyrir hversu mikið þetta fór með bæinnn fyrr en ég kom hingað.“
Hún segir ástandið í bænum verra en hún reiknaði með.
„Já, miklu verra. Ég var búin að heyra í Seyðfirðingum í gær hvernig þetta var. Maður áttar sig ekki alveg á þessu fyrr en maður kemur hingað og heyrir í þeim, hversu hræðilegt þetta var - og er.“
Stefán var við vinnu á leikskóla í bænum þegar hann heyrði óhljóðin í stóru skriðunni.
„Við heyrðum bara drunurnar. Ég hoppaði út í glugga, sá ekki neitt og svo sá maður bara fólkið í götunni koma út úr húsunum og benda eitthvað. Það voru allir að passa börnin,“ segir Stefán og bætir við að á sama tíma hafi allir spurt sig hvað væri í gangi, hvað væri að gerast.
„Föstudagurinn var hrikalegur. Allir að pakka saman og fara. Það er mjög erfitt.“
Mikil uppbygging fram undan
Óvissan hafi verið erfiðust. Ljóst var snemma að húsin hefðu farið en óljóst hvort einhver hefði slasast.
„Það var roslega erfitt að vita ekki hvort það væri í lagi með fólkið.“
Hann segir að það hafi verið rosalega gott að koma heim, þrátt fyrir allt.
„Við höfum oft lent í því að vera lokuð inni hérna en aldrei lent í því að vera lokuð út úr bænum. Það er enn þá alveg scary að horfa á þetta allt.“
Fram undan sé vinna við uppbyggingu og hreinsunarstörf.
„Það þarf að gera mjög mikið. Byggja allt upp á nýtt og hreinsa til. Ég veit ekki hvernig það verður. Það mun taka langan tíma býst ég við.“
