Kolbrún Bergþórsdóttir kýs enn á ný að birta bull um ferðaþjónustu í leiðara Fréttablaðsins í dag. Þó hefur allt sem hún segir þar um atvinnugreinina, sem hefur skilað stærstum hluta útflutningstekna þjóðarinnar og þar með staðið með beinum hætti undir bættum lífskjörum og auknum kaupmætti undanfarin ár, verið margoft og endanlega hrakið - bæði með beinum svörum við fyrri pistlum Kolbrúnar og með skýrum og greinargóðum staðreyndum í fjölmörgum greinum, viðtölum og umfjöllunum í fjölmiðlum, Fréttablaðinu þar á meðal.
Það er fullkomlega ótækt að blaðamaður sem vill láta taka sig alvarlega í umfjöllun um þjóðmál haldi fram órökstuddum klisjulufsum um ferðaþjónustu á borð við þær sem Kolbrún og Fréttablaðið bjóða upp á með morgunkaffinu í dag.
Í fyrsta lagi er það rangt að ferðaþjónusta hafi ekki skilað sínu til samfélagsins með sköttum undanfarin ár. Í fyrra voru beinar skatttekjur ríkis og sveitarfélaga af ferðaþjónustu 65 milljarðar króna. Sextíu og fimmþúsund milljónir. Það er sama upphæð og öll framlög ríkisins til Landspítalans í fyrra. Ferðaþjónusta greiðir sannarlega sína skatta til samfélagsins, hafið engar áhyggjur af því.
Hugsanlega er Kolbrún að vísa til hugmynda fyrri ríkisstjórnar um hærra virðisaukaskattsþrep á ferðaþjónustu þegar hún fabúlerar um of lága skatta á greinina, en virðist þá ekki vita að í samkeppnislöndum Íslands er ferðaþjónusta nær alltaf í neðra þrepi virðisaukaskatts eða núllþrepi.
Rökin gegn hækkun VSK á ferðaþjónustu eru því ekki órökstutt væl gróðapunga eins og Kolbrún heldur blákalt fram heldur skynsamleg skipan mála til að bæta samkeppnishæfni Íslands sem ferðamannalands. Og ef ferðaþjónusta á að halda áfram að vera grundvöllur þeirra lífskjarabóta sem Kolbrúnu er augljóslega annt um er samkeppnishæfni greinarinnar algert lykilatriði.
Í öðru lagi er það rangt að ferðaþjónusta hafi farið fram með verðhækkunum í græðgisvímu. Kolbrún virðist gera þá reginskyssu að dæma ferðaþjónustu alla eftir vöffludæmunum sívinsælu. Þau eru hins vegar ekki dæmigerð og verða aldrei, og aldrei eru teknar með í reikninginn staðreyndir (sem þó hefur margítrekað verið bent á) eins og að þegar ferðaþjónustutímabilið er 3-5 mánuðir á ári á landsbyggðinni þarf verðlagið að vera hærra þá mánuði til að veita fjölskyldum þeirra sem reka fyrirtækin lífsviðurværi allt árið, og skapa mikilvæg heilsarsstörf sem bæta stöðu byggðarlaganna.
Svo er einfaldlega dýrt að reka fyrirtæki á Íslandi í dag og hefur orðið dýrara og dýrara á síðustu 4-5 árum. Þar hafa launagreiðslur og launatengd gjöld ekki síst tekið stökkbreytingu, en launavísitala hækkaði um 75% milli áranna 2010 og 2018. Á sama tíma hækkaði neysluvísitala og því öll aðföng um 25% og byggingarvísitala um 37%. Á sama tíma lækkuðu tekjur fyrirtækjanna um 23% vegna gengisstyrkingar krónunnar. Semsagt lækkaðar tekjur og stórhækkaður kostnaður sem þýðir verri afkomu fyrirtækjanna.
Ef Kolbrún Bergþórsdóttir hefur uppi í erminni einhver hingað til óþekkt galdrabrögð til að halda fyrirtækjum á lífi í slíku árferði, önnur en að draga saman segl, fækka starfsfólki og velta kostnaðarhækkunum út í verð, er velkomið að kynna þau í næsta leiðara.
Þó leiðarar Fréttablaðsins séu skoðanapistlar hlýtur að vera hægt að gera kröfu um að slíkir pistlar blaðamanna séu annað og meira en órökstudd bábilja, sérstaklega þegar staðreyndir mála hafa legið fyrir sem opin bók mánuðum og árum saman í sama fjölmiðli. Í það minnsta hlýtur að mega vonast til þess að hinir mögru pistlar um ferðaþjónustu þurfi ekki að verða sjö talsins áður en þeir fara að fitna af staðreyndum.
Höfundur er framkvæmdastjóri Samtaka ferðaþjónustunnar.
