Stikkfrí Magnús Guðmundsson skrifar 8. ágúst 2017 07:00 Það ríkir ófremdarástand í húsnæðismálum á Íslandi og hvergi er ástandið jafn slæmt og hjá þeim sem þurfa á félagslegum úrræðum að halda. Stöðug fjölgun ferðamanna leiðir af sér að sífellt hærra hlutfall íbúðarhúsnæðis er nýtt fyrir ferðaþjónustu í svokallaðri Airbnb útleigu, auk þess sem stórt hlutfall eigna á höfuðborgarsvæðinu er í eigu örfárra fasteignafélaga sem á sinn þátt í að fasteigna- og leiguverð er langt umfram það sem eðlilegt getur talist í hlutfalli við ráðstöfunartekjur fjölmargra landsmanna. Í mars á þessu ári hafði Ármann Kr. Ólafsson, bæjarstjóri Kópavogs og formaður Sambands sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu, á orði að sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu þyrftu að koma sér saman um að banna Airbnb til þess að reyna að tryggja eðlilegt framboð á litlum og meðalstórum íbúðum á húsnæðismarkaði. Skömmu áður hafði Íslandsbanki sent frá sér skýrslu um íslenska ferðaþjónustu þar sem kom fram að aukningin á virkum gistirýmum með Airbnb hafi verið 116% á einu ári. Ekkert varð úr sameiginlegum aðgerðum en Kópavogsbær klóraði þó í bakkann fyrir skömmu með því að gefa neikvæðar umsagnir um rekstrarleyfi fyrir gististaði þar sem gert er ráð fyrir íbúðabyggð. Ilmur Kristjánsdóttir, formaður Velferðarráðs Reykjavíkurborgar, viðurkenndi fyrir skömmu að stefna borgarinnar dygði ekki til þess að hjálpa þeim sem væru í mestum vanda þar sem borgin hafi reynt að leggja áherslu á félagslega blöndun. Vel komi þó til greina að Félagsbústaðir fari að byggja íbúðir til þess að takast á við vandann og að borgin sé einnig að skoða að rýmka reglur um íbúðakaup til þess að koma til hjálpar þeim sem verst eru staddir. Það er ekki seinna vænna því það einfaldlega gengur ekki í okkar velferðarsamfélagi að fólk sé á götunni og það jafnvel með börn á vergangi. En það er ekki hægt að skella skuldinni allri á stóru sveitarfélögin. Hafnarfjörður er að grípa til aðgerða í þessum efnum eftir að hafa um tíma glímt við einkar erfiða fjárhagsstöðu. Garðabær, Seltjarnarnes og Mosfellsbær virðast hins vegar ekki axla ábyrgð á félagslegum húsnæðisúrræðum með sama hætti, því þar er hlutfall félagslegs húsnæðis mun lægra. Þetta er auðvitað allt annað en ásættanlegt enda hefur Ármann Kr. Ólafsson bent á óréttlætið í því að sveitarfélögin deili ekki þessari ábyrgð með jöfnum hætti. Þetta er vitaskuld hárrétt hjá Ármanni. Þorsteinn Víglundsson, félags- og húsnæðismálaráðherra, telur að hlutverk ríkisins sé fyrst og fremst að sjá um samræmingu og aðstoð fyrir sveitarfélögin. Það er ágætt í sjálfu sér en eins og málin eru að þróast þá þarf ríkið ótvírætt að koma að þeim með meira afgerandi hætti. Það þarf að koma böndum á eignasöfnun örfárra fasteignafélaga og það þarf að setja mun strangari hömlur á útleigu húsnæðis fyrir ferðaþjónustu, einkum á höfuðborgarsvæðinu, og tryggja ábyrgð allra sveitarfélaga. Það gengur ekki að sum sveitarfélög og svo ríkisvaldið sjálft séu stikkfrí undan aðgerðum þegar fólk er á götunni.Leiðarinn birtist fyrst í Fréttablaðinu 8. ágúst. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Magnús Guðmundsson Mest lesið Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju er Framsóknarfólk hamingjusamast? Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun Hópnauðganir/svartheimar! Davíð Bergmann Skoðun Skjárinn og börnin Daðey Albertsdóttir,Silja Björk Egilsdóttir,Skúli Bragi Geirdal Skoðun Hvers vegna er ungbarnadauði lægstur á Íslandi? Þórður Þórkelsson Skoðun
Það ríkir ófremdarástand í húsnæðismálum á Íslandi og hvergi er ástandið jafn slæmt og hjá þeim sem þurfa á félagslegum úrræðum að halda. Stöðug fjölgun ferðamanna leiðir af sér að sífellt hærra hlutfall íbúðarhúsnæðis er nýtt fyrir ferðaþjónustu í svokallaðri Airbnb útleigu, auk þess sem stórt hlutfall eigna á höfuðborgarsvæðinu er í eigu örfárra fasteignafélaga sem á sinn þátt í að fasteigna- og leiguverð er langt umfram það sem eðlilegt getur talist í hlutfalli við ráðstöfunartekjur fjölmargra landsmanna. Í mars á þessu ári hafði Ármann Kr. Ólafsson, bæjarstjóri Kópavogs og formaður Sambands sveitarfélaga á höfuðborgarsvæðinu, á orði að sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu þyrftu að koma sér saman um að banna Airbnb til þess að reyna að tryggja eðlilegt framboð á litlum og meðalstórum íbúðum á húsnæðismarkaði. Skömmu áður hafði Íslandsbanki sent frá sér skýrslu um íslenska ferðaþjónustu þar sem kom fram að aukningin á virkum gistirýmum með Airbnb hafi verið 116% á einu ári. Ekkert varð úr sameiginlegum aðgerðum en Kópavogsbær klóraði þó í bakkann fyrir skömmu með því að gefa neikvæðar umsagnir um rekstrarleyfi fyrir gististaði þar sem gert er ráð fyrir íbúðabyggð. Ilmur Kristjánsdóttir, formaður Velferðarráðs Reykjavíkurborgar, viðurkenndi fyrir skömmu að stefna borgarinnar dygði ekki til þess að hjálpa þeim sem væru í mestum vanda þar sem borgin hafi reynt að leggja áherslu á félagslega blöndun. Vel komi þó til greina að Félagsbústaðir fari að byggja íbúðir til þess að takast á við vandann og að borgin sé einnig að skoða að rýmka reglur um íbúðakaup til þess að koma til hjálpar þeim sem verst eru staddir. Það er ekki seinna vænna því það einfaldlega gengur ekki í okkar velferðarsamfélagi að fólk sé á götunni og það jafnvel með börn á vergangi. En það er ekki hægt að skella skuldinni allri á stóru sveitarfélögin. Hafnarfjörður er að grípa til aðgerða í þessum efnum eftir að hafa um tíma glímt við einkar erfiða fjárhagsstöðu. Garðabær, Seltjarnarnes og Mosfellsbær virðast hins vegar ekki axla ábyrgð á félagslegum húsnæðisúrræðum með sama hætti, því þar er hlutfall félagslegs húsnæðis mun lægra. Þetta er auðvitað allt annað en ásættanlegt enda hefur Ármann Kr. Ólafsson bent á óréttlætið í því að sveitarfélögin deili ekki þessari ábyrgð með jöfnum hætti. Þetta er vitaskuld hárrétt hjá Ármanni. Þorsteinn Víglundsson, félags- og húsnæðismálaráðherra, telur að hlutverk ríkisins sé fyrst og fremst að sjá um samræmingu og aðstoð fyrir sveitarfélögin. Það er ágætt í sjálfu sér en eins og málin eru að þróast þá þarf ríkið ótvírætt að koma að þeim með meira afgerandi hætti. Það þarf að koma böndum á eignasöfnun örfárra fasteignafélaga og það þarf að setja mun strangari hömlur á útleigu húsnæðis fyrir ferðaþjónustu, einkum á höfuðborgarsvæðinu, og tryggja ábyrgð allra sveitarfélaga. Það gengur ekki að sum sveitarfélög og svo ríkisvaldið sjálft séu stikkfrí undan aðgerðum þegar fólk er á götunni.Leiðarinn birtist fyrst í Fréttablaðinu 8. ágúst.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun