Hann kveðst hafa æft sig með því að hræða skáta. „Sem sögumaður held ég að ég hafi mest lært á að vera skátaforingi og segja krökkum sögur í útilegum. En ég hef líka verið í áhugaleikhúsum, bæði í MA og Leikfélagi Borgarfjarðar sem varð 100 ára á síðasta ári, fjölskylda mín hefur verið þátttakandi þar allan tímann.“
Sýningin hans Geirs er líka fjölskylduframleiðsla því faðir hans er leikstjóri og litli bróðir sýningarstjóri. Geir segir það bæði blessun og bölvun. „Það er ofboðslega gott að hafa þá þarna en pínulítið þreytandi að hafa fjölskyldugrínið á móti sér. Kostirnir eru þó fleiri en gallarnir.“
Sögurnar sem Geir segir eru af Sæmundi fróða, Galdra-Lofti og Hellismannasögur úr Surtshelli. „Ég valdi þessar sögur af því að mér fannst þær smella ágætlega saman, þær bera allar galdraþema í sér. Flestir kannast við fyrstu tvær og mér fannst tilvalið að enda á Hellismannasögum því þá endar sýningin á klettunum þar sem Landnámssetrið er.
Ólíkt mörgum þjóðsögum Evrópu sem Disney er búið að breyta, þá enda þessar frekar illa. Það er ekki búið að gera þær krúttlegar. Sögurnar sem mér voru sagðar voru heldur ekki til þess fallnar að koma litlum dreng í svefn.“
Við búningagerðina naut Geir aðstoðar víkingafélagsins Hringhorna á Akranesi. „Ég bjóst við að þegar maður gengi í víkingafélag fælist það í að drekka mjöð og slást með sverði en ég eyddi fyrstu þremur vikunum í saumaskap og með hjálp frá félögunum gerði ég búninginn frá grunni, en beltið er úr hrosshársreipi eftir langafa minn í Borgarnesi.“

„Þó margir þekki sögurnar þá gef ég mér pínu skáldaleyfi þegar ég tengi þær saman en má passa mig því þá lendi ég í íslensku besservisserunum. Sögurnar eru mjög karllægar en mig langaði að fá góðar kvenpersónur. Ég hafði íhugað að láta Sæmund fróða verða konu upp á jafnréttið en átta mig á að það er bara takmarkað sem má breyta í einu.“
Geir er búinn að flytja þetta verk á ensku í Landnámssetrinu í tæpt ár. „Nú er ég í raun kominn heilan hring því ég þýddi sögurnar upprunalega til að skemmta áhorfendum á ensku en svo var það Ragnar Kjartansson sem bað mig að skemmta nú líka Íslendingum.“
Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 13. janúar