Kolbrún Benediktsdóttir varahéraðssaksóknari segir þrjú atriði í málinu sem verði að taka sérstaklega til skoðunar. Í fyrsta lagi hvort Steinþór hafi stungið Tómas, í öðru lagi hvort Steinþór hafi sýnt ásetning í verki með stungunum og í þriðja lagi hvort um neyðarvörn hafi verið að ræða.
Hún segir að gögn málsins bendi til þess að í átökum mannanna hafi Steinþór hafi náð hnífnum af Tómasi. Tómas hafi verið fyrir aftan Steinþór sem hafi veitt honum áverkana tvo sem drógu hann til bana. Hún vísaði í niðurstöðu réttarmeinafræðinga í þessum efnum og sagði í raun útilokað að atburðarásin væri margt ólíkt því.
Þá sagði hún að með þessari gjörð hefði Steinþór sýnt af sér ásetning, en ekki beinan ásetning. Ekkert bendi til þess að Steinþór hafi ætlað að bana Tómasi, en hann hefði þó mátt gera sér grein fyrir því að Tómas gæti hlotið bana af, líkt og hann gerði.
Spurning um réttlætanlega sjálfsvörn
Kolbrún segir rétt að taka vel til skoðunar sjónarmið um neyðarvörn í málinu. Hún viðurkenndi að í málinu hefði Steinþór verið að verjast árás Tómasar, sem hefði ráðist á hann með hníf. Það hafi því verið nauðsynlegt fyrir hann að verjast.
Það sem væri erfiðast að meta væri hvort Tómas hefði beitt forsvaranlegri sjálfsvörn. Kolbrún benti á að það væri algjör undantekning að fallist væri á neyðarvörn væri beitt. Í þessu máli þyrfti að horfa til þess að maður hefði látið lífið. Og taldi Kolbrún að í þessu máli hefði Steinþór farið út fyrir leyfilega neyðarvörn.
Kolbrún telur mögulega tilefni til að fara niður fyrir lágmark refsingar fyrir manndráp, sem er fimm ára fangelsisdómur. Jafnvel fara verulega niður fyrir lágmarkið eða jafnvel gera honum ekki sérstaka refsingu fyrir umrætt brot. Þó benti hún á að Steinþór hafi verið á reynslulausn þegar brotið var framið og erfitt að líta fram hjá því.
Segir kenninguna ekki ganga upp
Snorri Sturluson, verjandi Steinþórs, krafðist sýknu fyrir hönd umbjóðanda síns og til vara að honum yrði ekki gerð refsing. Ef ekki það þá að honum verði gerð vægasta refsing sem lög leyfa.
Hann benti á að samræmi væri í skýringum Steinþórs á atvikum málsins.
„Alltaf er sagan eins, með engum breytingum. Aldrei er vikið frá þeirri línu,“ sagði Snorri, sem sagði að saga hans verði að teljast trúverðug.
Að mati Snorra yrði atlaga Tómasar að Steinþóri að flokkast sem tilraun til manndráps. Þá sagði hann kenningu Kolbrúnar, um það hvernig Steinþór á að hafa stungið Tómas, ekki ganga upp.
„Það er aldrei möguleiki að hann stingi aftur fyrir sig,“ sagði Snorri sem útskýrði mál sitt með látbragði.
„Þessi kenning saksóknara gengur hreinlega ekki upp. Því er hægt að henda henni af borðinu strax.“
Hann sagði ljóst að Steinþór hefði alla atburðarásina reynt að verja sig.
„Ég fæ ekki séð hvernig hinn venjulegi maður hefði annars átt að verja sig,“ sagði Snorri og fullyrti að Steinþór hefði varist árás með stórum hníf með höndunum einum.
Réttargæslumaður tveggja barna Tómasar Waagfjörð krafðist sex milljóna króna fyrir hvort barn um sig í miskabætur. Því til viðbótar rúmlega tíu milljóna króna í aðrar kröfur. Hann sagði mikilvægt fyrir börnin að fá umræddan stuðning. Þau hefðu orðið fyrir ómetanlegu tjóni og ættu rétt á lögbundnum bótum
