78 þúsund dansarar? Hildur Sverrisdóttir skrifar 19. febrúar 2016 07:00 Ég hef oft verið stolt af Íslendingum þegar kemur að því að sýna samstöðu. Þegar mikið liggur við stöndum við saman, hvort sem það er þegar hremmingar dynja yfir eða þegar góður málstaður þarfnast stuðnings. Nú hafa nærri 78 þúsund manns skrifað undir áskorun um endurreisn heilbrigðiskerfisins. Sumar staðhæfingar forsprakka söfnunarinnar um tölur og aðferðafræði hafa reyndar réttilega verið gagnrýndar. Ég leyfi mér samt að giska á að flestir af þessum 78 þúsundum hafi í raun ekki verið að kvitta upp á annað en að heilbrigðiskerfið eigi að vera í lagi og sinna þeim sem þurfa á því að halda. Í dag hefur UN Women forgöngu um að ná saman milljarði manna í 200 löndum til að dansa gegn kynbundnu ofbeldi. Í ár er sjónum beint að hlutskipti þeirra milljóna kvenna sem eru á flótta. Hér á Íslandi verður dansað á sjö stöðum í öllum landshlutum. Það er ekki síður mikilvægt að fólk láti sig þetta réttlætismál varða. Raunar er hægt að slá tvær flugur í einu höggi; ef fólk dansar reglulega fyrir gott málefni er það þvílík lýðheilsuefling að það léttir dálítið á heilbrigðiskerfinu. Fólk hefur skoðanir á með hvaða hætti sé best að standa að góðu heilbrigðiskerfi. Fólk hefur líka skoðanir á hvernig best sé að nálgast meðferð og umfjöllun ofbeldismála. Í báðum tilfellum eiga þó allir að geta sammælst um einfalda kröfu; heilbrigðiskerfið á að vera í lagi og ofbeldi er ógeð sem má fokka sér. Rökræða um leiðir að góðu heilbrigðiskerfi er nauðsynleg. Að útrýma kynbundnu ofbeldi er hins vegar einfaldara og krefst fyrst og fremst hugarfarsbreytingar. Við getum einfaldlega staðið (og dansað) saman með þeirri einföldu kröfu að hætta að beita ofbeldi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Verkafólk kaupir aðgang að íslenskum auðlindum af Norðmönnum Arndís Kristjánsdóttir Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Köstum ekki verðmætum á glæ Ingvar Jónsson Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar Skoðun
Ég hef oft verið stolt af Íslendingum þegar kemur að því að sýna samstöðu. Þegar mikið liggur við stöndum við saman, hvort sem það er þegar hremmingar dynja yfir eða þegar góður málstaður þarfnast stuðnings. Nú hafa nærri 78 þúsund manns skrifað undir áskorun um endurreisn heilbrigðiskerfisins. Sumar staðhæfingar forsprakka söfnunarinnar um tölur og aðferðafræði hafa reyndar réttilega verið gagnrýndar. Ég leyfi mér samt að giska á að flestir af þessum 78 þúsundum hafi í raun ekki verið að kvitta upp á annað en að heilbrigðiskerfið eigi að vera í lagi og sinna þeim sem þurfa á því að halda. Í dag hefur UN Women forgöngu um að ná saman milljarði manna í 200 löndum til að dansa gegn kynbundnu ofbeldi. Í ár er sjónum beint að hlutskipti þeirra milljóna kvenna sem eru á flótta. Hér á Íslandi verður dansað á sjö stöðum í öllum landshlutum. Það er ekki síður mikilvægt að fólk láti sig þetta réttlætismál varða. Raunar er hægt að slá tvær flugur í einu höggi; ef fólk dansar reglulega fyrir gott málefni er það þvílík lýðheilsuefling að það léttir dálítið á heilbrigðiskerfinu. Fólk hefur skoðanir á með hvaða hætti sé best að standa að góðu heilbrigðiskerfi. Fólk hefur líka skoðanir á hvernig best sé að nálgast meðferð og umfjöllun ofbeldismála. Í báðum tilfellum eiga þó allir að geta sammælst um einfalda kröfu; heilbrigðiskerfið á að vera í lagi og ofbeldi er ógeð sem má fokka sér. Rökræða um leiðir að góðu heilbrigðiskerfi er nauðsynleg. Að útrýma kynbundnu ofbeldi er hins vegar einfaldara og krefst fyrst og fremst hugarfarsbreytingar. Við getum einfaldlega staðið (og dansað) saman með þeirri einföldu kröfu að hætta að beita ofbeldi.