Skrýtla = fordómar = kjaftæði Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 9. maí 2014 09:12 Mér finnst fordómar æðislegir. Jebb, ég sagði það. Mér finnst að heimurinn væri verri staður ef fólk væri ekki sett í sérstök box og sum boxin væru talin verðugri en önnur. Ég meina, svona í alvörunni, finnst ekki öllum Indverjar vera bara óþolandi fúskarar sem læra tíu orð í íslensku til að pretta grunlausa ferðamenn á Kanaríeyjum? Og hvað er með þessa homma og lesbíur? Þarf þetta fólk alltaf að vera svona áberandi? Djók. Sko, þarna sagði ég skrýtlu. Sem var kannski ekkert sérstaklega fyndin. Ég játa það alveg, ég hef gert betur. Ég hef gaman að skrýtlum. Við eigum líka fullt af skemmtilegum orðum yfir grín. Brandari, gamansaga, skrýtla, spaug. Fólk er hnyttið, fyndið, orðheppið, gamansamt. Í Twitter-umræðu um Eurovision sá ég þó nokkrum blöskra tíst Íslendinga sem mörgum fannst fordómafull. Fannst þau bera vott um hræsni, í ljósi þess að framlag okkar heitir jú eftir allt Enga fordóma. Fyrir nokkrum árum skoðaði ég sjálfa mig og komst að því að ég var með fordóma. Fyrir fullt af hlutum. Það var mjög erfitt að horfast í augu við það að ég væri ekki jafn opin og ég hafði talið mér trú um. Ég hef líka lent í því að fólk hafi fordóma fyrir mér. Ég hef prófað að vera feit. Það var ekkert spes. Nema fólki finnist almennt gott að láta glápa á sig á yfirlætisfullan hátt. Ég skrifa dægurmálafréttir og hef gert um nokkurt skeið. Eða það sem sumir kalla „rusl“, „sorpblaðamennsku“ og spyrja reglulega hvort þetta sé virkilega frétt. Ég er líka mamma. Eigum við að ræða fordómana sem mæður hafa í garð annarra mæðra? Eigið þið fimm hundruð klukkutíma aflögu? Ég nenni ekki að lifa í heimi þar sem ekki má grínast nema eiga á hættu að vera sakaður um að vera fordómafullur. Það besta sem ég hef gert er að sættast við eigin fordóma og vinna úr þeim. Þá næ ég nefnilega að greina á milli gamansemi og rætinna fordóma. Ég mæli með því að þið gerið slíkt hið sama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Eurovision Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal Skoðun Hvað er þetta græna? Karlinn er að spræna Jóhanna Jakobsdóttir Skoðun Að velja friðinn fram yfir réttlætið Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Knattspyrna kvenna í hálfa öld – þakkir til Eggerts Magnússonar Ingibjörg Hinriksdóttir Skoðun Af hverju útiloka Ísrael frá Eurovision eins og Rússland? Stefán Jón Hafstein Skoðun „Þú verður aldrei nóg“ - Ástæður þess að kerfið bregst innflytjendum Ian McDonald Skoðun Af hverju er ekki 100 klst. málþóf á Alþingi um alvarlega stöðu barna? Grímur Atlason Skoðun Heilbrigðisþjónusta á krossgötum? Einar Magnússon,Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Lífeyrir skal fylgja launum Jónína Björk Óskarsdóttir Skoðun Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun
Mér finnst fordómar æðislegir. Jebb, ég sagði það. Mér finnst að heimurinn væri verri staður ef fólk væri ekki sett í sérstök box og sum boxin væru talin verðugri en önnur. Ég meina, svona í alvörunni, finnst ekki öllum Indverjar vera bara óþolandi fúskarar sem læra tíu orð í íslensku til að pretta grunlausa ferðamenn á Kanaríeyjum? Og hvað er með þessa homma og lesbíur? Þarf þetta fólk alltaf að vera svona áberandi? Djók. Sko, þarna sagði ég skrýtlu. Sem var kannski ekkert sérstaklega fyndin. Ég játa það alveg, ég hef gert betur. Ég hef gaman að skrýtlum. Við eigum líka fullt af skemmtilegum orðum yfir grín. Brandari, gamansaga, skrýtla, spaug. Fólk er hnyttið, fyndið, orðheppið, gamansamt. Í Twitter-umræðu um Eurovision sá ég þó nokkrum blöskra tíst Íslendinga sem mörgum fannst fordómafull. Fannst þau bera vott um hræsni, í ljósi þess að framlag okkar heitir jú eftir allt Enga fordóma. Fyrir nokkrum árum skoðaði ég sjálfa mig og komst að því að ég var með fordóma. Fyrir fullt af hlutum. Það var mjög erfitt að horfast í augu við það að ég væri ekki jafn opin og ég hafði talið mér trú um. Ég hef líka lent í því að fólk hafi fordóma fyrir mér. Ég hef prófað að vera feit. Það var ekkert spes. Nema fólki finnist almennt gott að láta glápa á sig á yfirlætisfullan hátt. Ég skrifa dægurmálafréttir og hef gert um nokkurt skeið. Eða það sem sumir kalla „rusl“, „sorpblaðamennsku“ og spyrja reglulega hvort þetta sé virkilega frétt. Ég er líka mamma. Eigum við að ræða fordómana sem mæður hafa í garð annarra mæðra? Eigið þið fimm hundruð klukkutíma aflögu? Ég nenni ekki að lifa í heimi þar sem ekki má grínast nema eiga á hættu að vera sakaður um að vera fordómafullur. Það besta sem ég hef gert er að sættast við eigin fordóma og vinna úr þeim. Þá næ ég nefnilega að greina á milli gamansemi og rætinna fordóma. Ég mæli með því að þið gerið slíkt hið sama.