Ísland eftir ragnarök 29. júní 2011 10:00 Það er fátt notalegra en að hoppa upp í flugvél um sumarnótt við Miðjarðarhafið, fá sér svo léttan blund í náttmyrkrinu og rumska ekki fyrr en nætursólin gægist yfir norðurheimskautið. Þar sem ég er svo brenndur af því að hafa verið hér á landi í hruninu ákvað ég síðan í geislum nætursólar að taka sérstaklega vel eftir því, meðan á dvöl minni stæði hér á landi, hvernig land og þjóð hefðu breyst frá því að örlaganornirnar veittu þeim þessar þungu lexíur. Ég man það vel að þegar allt var að fara á hvolf taldi ég fullvíst að ekkert yrði sem áður. Innra með mér var ég sífellt að kveðja þetta gamla, góða Ísland og bjó mig meira að segja undir að þurfa að ganga í lörfum þegar Levi’s-buxurnar, sem ég keypti á vordögum 2005, væru úr sér gengnar. Ég drakk hvert rauðvínsglas líkt og það væri hið hinsta þar sem slíkur lúxus myndi hverfa í tómið með Íslandi hinu gamla. Það var alltaf verið að tala um að við myndum fara svona og svona langt aftur í tímann, rétt eins og líðandi stund væri einungis fyrir þá efnameiri. Ég var farinn að lesa Öldina okkar til að gera mér í hugarlund hvað við ættum í vændum. Þegar ég var síðan kominn að umfjölluninni um Thomsensbíl greip örlaganornin í stýrið og ég hélt af landi brott. Svo var það hugarfarið sem átti að taka slíkum stökkbreytingum að ég var farinn að halda að eflaust þyrfti maður að kynnast sínum íslensku vinum og ættingjum upp á nýtt. Nú er ég kominn til baka, hef meira að segja dvalið hér nokkra daga við rannsókn mína. Þótt rannsókninsé enn á byrjunarstigi hef ég strax greint gífurlegar breytingar. Ég man til dæmis ekki eftir slíkum kulda í júnímánuði fyrir hrun. Síðan er Gillz orðinn skornari, eflaust vegna mikils samdráttar. En hvað sem þessum breytingum áhrærir hef ég nú þegar ákveðið hvað gera skuli næst þegar heimurinn virðist vera að farast. Þá ætla ég að minnast orða Nóbelskáldsins okkar þegar hann sagði: „Þegar öllu er á botninn hvolft, þá fer allt einhvernveginn, þótt margur efist um það á tímabili.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Ofurgróði sjávarútvegs? – Hættið að afvegaleiða! Elliði Vignisson Skoðun „Fáum við einkunn fyrir þetta?“ Hulda Dögg Proppé Skoðun Falleinkunn skólakerfis? Helga Þórisdóttir Skoðun Sakar aðra um það sem hún gerir sjálf Sigurjón Þórðarson Skoðun Rafbíllinn er ekki bara umhverfisvænn – hann er líka hagkvæmari Óskar Páll Þorgilsson Skoðun Hvers vegna berðu kross? Hrafnhildur Sigurðardóttir Skoðun Þannig gerum við þetta? Ísak Ernir Kristinsson Skoðun Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Halldór 28.06.2025 Halldór Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun
Það er fátt notalegra en að hoppa upp í flugvél um sumarnótt við Miðjarðarhafið, fá sér svo léttan blund í náttmyrkrinu og rumska ekki fyrr en nætursólin gægist yfir norðurheimskautið. Þar sem ég er svo brenndur af því að hafa verið hér á landi í hruninu ákvað ég síðan í geislum nætursólar að taka sérstaklega vel eftir því, meðan á dvöl minni stæði hér á landi, hvernig land og þjóð hefðu breyst frá því að örlaganornirnar veittu þeim þessar þungu lexíur. Ég man það vel að þegar allt var að fara á hvolf taldi ég fullvíst að ekkert yrði sem áður. Innra með mér var ég sífellt að kveðja þetta gamla, góða Ísland og bjó mig meira að segja undir að þurfa að ganga í lörfum þegar Levi’s-buxurnar, sem ég keypti á vordögum 2005, væru úr sér gengnar. Ég drakk hvert rauðvínsglas líkt og það væri hið hinsta þar sem slíkur lúxus myndi hverfa í tómið með Íslandi hinu gamla. Það var alltaf verið að tala um að við myndum fara svona og svona langt aftur í tímann, rétt eins og líðandi stund væri einungis fyrir þá efnameiri. Ég var farinn að lesa Öldina okkar til að gera mér í hugarlund hvað við ættum í vændum. Þegar ég var síðan kominn að umfjölluninni um Thomsensbíl greip örlaganornin í stýrið og ég hélt af landi brott. Svo var það hugarfarið sem átti að taka slíkum stökkbreytingum að ég var farinn að halda að eflaust þyrfti maður að kynnast sínum íslensku vinum og ættingjum upp á nýtt. Nú er ég kominn til baka, hef meira að segja dvalið hér nokkra daga við rannsókn mína. Þótt rannsókninsé enn á byrjunarstigi hef ég strax greint gífurlegar breytingar. Ég man til dæmis ekki eftir slíkum kulda í júnímánuði fyrir hrun. Síðan er Gillz orðinn skornari, eflaust vegna mikils samdráttar. En hvað sem þessum breytingum áhrærir hef ég nú þegar ákveðið hvað gera skuli næst þegar heimurinn virðist vera að farast. Þá ætla ég að minnast orða Nóbelskáldsins okkar þegar hann sagði: „Þegar öllu er á botninn hvolft, þá fer allt einhvernveginn, þótt margur efist um það á tímabili.“