Ilmandi smákökur Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 3. desember 2009 06:00 Það brakaði í snjónum undan fótum mínum þar sem ég dró sleðann á eftir mér snemma morguns og ískalt loftið fyllti lungun. Á sleðanum sat litla skottan og var ekki síður ánægð með veðurfarið, sagðist finna svo góða lykt af snjónum. Enn þá var aldimmt nema ljósastaurarnir vísuðu okkur veginn. Það voru fáir á ferli þetta snemma og þeir sem við mættum voru álíka útbúnir og við, á snjóþotu eða sleða og dúðaðir upp fyrir haus. Farþegarnir sem sátu sleðana voru glaðir, borðuðu snjó og köstuðu honum yfir sig. Ég fagnaði líka þegar fór að snjóa um daginn. Þó að kuldinn bíti í kinnar þá finnst mér snjórinn alltaf lýsa upp skammdegið. Við áttum ekki langa ferð fyrir höndum mæðgurnar, bara rétt út götuna og fyrir hornið. En þótt leiðin sé stutt getur hún dregist á langinn á svona morgnum og við vorum heldur ekkert að flýta okkur. Þræddum okkur gegnum hvern skafl og skoðuðum spor í snjónum eftir jólaköttinn og aðrar kynjaverur. Ég var hálfpartinn annars hugar. Ég átti erfitt með að hrista úr höfði mér frásögn fólks sem ég sá í sjónvarpinu um daginn sem hafði misst allt á síðasta ári, þrátt fyrir að vera reglufólk sem stóð í skilum með sitt. Ég gæti trúað að þessi saga ætti við um marga aðra. Nú er það að gerast það sem ég vissi að meðaljóninn sem settur var til hliðar í „björgunaraðgerðunum" svokölluðu, er að sligast. Fólkið sem féll ekki í hóp þeirra „sem mest þurfa á aðstoð að halda" á síðasta ári er komið í þann flokk í dag eftir að hafa borgað og borgað linnulaust. Ég hristi þessar hugsanir af mér þegar litla skottan minnti mig á að við þyrftum að halda för okkar áfram. Í gluggum húsanna við götuna tindruðu jólaljósin sem hafa verið að tínast upp síðustu daga og þar fyrir innan mátti sjá fólk tygja sig til vinnu. Röndóttum flannelnáttfötum og rjúkandi kaffibollum brá fyrir milli gardína og einhver söng í sturtunni. Einhverjir höfðu líka tekið daginn snemma til annars en að drífa sig í vinnuna því smákökuilmur fyllti skyndilega vitin þar sem ég þrammaði áfram með sleðann. Ilminn lagði gegnum frostið og við fengum vatn í munninn. Vangavelturnar um bágt ástandið í þjóðfélaginu viku fyrir notalegri tilfinningu í maganum. Jólin eru að koma. Veturinn verður kannski ekki svo langur eftir allt saman. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Halldór 28.06.2025 Halldór Hvar er auðlindarentan? Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Miðflokkurinn – Rödd skynseminnar í borginni Ómar Már Jónsson Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson Skoðun Þjónusta sem gleður – skilar sér beint í kassann Margrét Reynisdóttir Skoðun Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Virði barna og ungmenna Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun
Það brakaði í snjónum undan fótum mínum þar sem ég dró sleðann á eftir mér snemma morguns og ískalt loftið fyllti lungun. Á sleðanum sat litla skottan og var ekki síður ánægð með veðurfarið, sagðist finna svo góða lykt af snjónum. Enn þá var aldimmt nema ljósastaurarnir vísuðu okkur veginn. Það voru fáir á ferli þetta snemma og þeir sem við mættum voru álíka útbúnir og við, á snjóþotu eða sleða og dúðaðir upp fyrir haus. Farþegarnir sem sátu sleðana voru glaðir, borðuðu snjó og köstuðu honum yfir sig. Ég fagnaði líka þegar fór að snjóa um daginn. Þó að kuldinn bíti í kinnar þá finnst mér snjórinn alltaf lýsa upp skammdegið. Við áttum ekki langa ferð fyrir höndum mæðgurnar, bara rétt út götuna og fyrir hornið. En þótt leiðin sé stutt getur hún dregist á langinn á svona morgnum og við vorum heldur ekkert að flýta okkur. Þræddum okkur gegnum hvern skafl og skoðuðum spor í snjónum eftir jólaköttinn og aðrar kynjaverur. Ég var hálfpartinn annars hugar. Ég átti erfitt með að hrista úr höfði mér frásögn fólks sem ég sá í sjónvarpinu um daginn sem hafði misst allt á síðasta ári, þrátt fyrir að vera reglufólk sem stóð í skilum með sitt. Ég gæti trúað að þessi saga ætti við um marga aðra. Nú er það að gerast það sem ég vissi að meðaljóninn sem settur var til hliðar í „björgunaraðgerðunum" svokölluðu, er að sligast. Fólkið sem féll ekki í hóp þeirra „sem mest þurfa á aðstoð að halda" á síðasta ári er komið í þann flokk í dag eftir að hafa borgað og borgað linnulaust. Ég hristi þessar hugsanir af mér þegar litla skottan minnti mig á að við þyrftum að halda för okkar áfram. Í gluggum húsanna við götuna tindruðu jólaljósin sem hafa verið að tínast upp síðustu daga og þar fyrir innan mátti sjá fólk tygja sig til vinnu. Röndóttum flannelnáttfötum og rjúkandi kaffibollum brá fyrir milli gardína og einhver söng í sturtunni. Einhverjir höfðu líka tekið daginn snemma til annars en að drífa sig í vinnuna því smákökuilmur fyllti skyndilega vitin þar sem ég þrammaði áfram með sleðann. Ilminn lagði gegnum frostið og við fengum vatn í munninn. Vangavelturnar um bágt ástandið í þjóðfélaginu viku fyrir notalegri tilfinningu í maganum. Jólin eru að koma. Veturinn verður kannski ekki svo langur eftir allt saman.