„Þetta er ekki mjög töff en ég get ekki að þessu gert“

Hildur er dóttir Kristínar Ingólfsdóttur fyrrum rektors Háskóla Íslands og Einars Sigurðssonar, fyrrum forstjóra MS. Einar tengja líka margir við Icelandair þar sem hann starfaði um árabil eða fjölmiðlana; fyrrum forstjóri Árvakurs en líka gamall fréttaþulur af RÚV, þar sem hann sá líka um Kastljós. Einar var líka einn af stofnendum Bylgjunnar.

Var pabbi þinn þá frægur þegar þú varst lítil?

„Nei ég man nú ekki eftir að hafa upplifað það þannig. Kannski helst að maður tæki eftir því að stundum heilsaði fólk honum úti í búð sem hann vissi ekki hvaða fólk var, en hefur þá örugglega verið fólk sem þekkti hann af skjánum,“ svarar Hildur og hlær.

Í helgarviðtali Atvinnulífsins að þessu sinni ætlum við að kynnast nýjum forstjóra Advania: Hildi.

Konunni sem kynntist manninum sínum á blindu stefnumóti, sér um allt sem snýr að smíðum og  viðhaldsvinnu heima hjá sér, finnst sjúklega gaman að dansa, leikur sér með Legó og er ævintýralega skipulögð.

Fordekruð af ást

Hildur er fædd árið 1982 og það má í raun segja að hún hafi verið einbirnin fyrstu tólf árin. Því það var ekki fyrr en þá sem hún eignaðist yngri systur.

„Ég var fordekruð, ekki bara af foreldrum mínum heldur líka vegna þess að ég var fyrsta barnabarnið báðum megin. Ég fékk því alla athyglina,“ segir Hildur en bætir við:

„Ég er þó ekki að tala um að hafa verið dekruð með dóti eða drasli, heldur frekar góðri athygli og nærveru.“

Að eignast systur var algjör himnasending.

„Við systurnar erum mjög nánar og ég varð auðvitað eins og aukamamma. Aldursmunurinn á milli okkar er samt það mikill að þegar ég eignaðist mitt yngsta barn var hún að eignast sitt elsta,“ segir Hildur og flissar pínu.

Í æsku stundaði Hildur dans. Ballett í fyrstu en síðar áttaði hún sig á því að jazzballettinn var miklu skemmtilegri.

„Miklu færri reglur!“ útskýrir hún.

Heima fyrir var Hildur alin upp við að allir gengju í öll verk. Líka pabbinn.

„Ég man að vinkonum mínum fannst þetta oft skrýtið. Að pabbi væri svona duglegur að greiða mér, hjálpa mér með búninga fyrir dansinn eða að ryksuga,“ segir Hildur; hlær en hristir höfuðið yfir því viðhorfi sem ríkti þá.

Gelgjuárin gengu nokkuð snurðulaus fyrir sig.

„Ég var feimin og myndi lýsa mér sem Besta barn. Var einkunnar-sjúk og spilaði meira að segja á fiðlu líka,“ segir Hildur og brosir.

Í MR kynntist hún góðum hópi vina sem meira og minna hélt allur áfram í verkfræðina í Háskóla Íslands.

Hvers vegna verkfræði?

„Vegna þess að ég elska stærðfræði og eðlisfræði. Mér finnst þetta svo skemmtileg fög,“ segir Hildur af svo mikilli innlifun að hún hreinlega ljómar eins og sólin.

Er virkilega hægt að elska fag eins og stærðfræði svona mikið?

„Já ég veit að þetta er ekki mjög töff en ég get ekki að þessu gert. Mér finnst þetta svakalega skemmtilegt. Í raun jafn gaman og að leysa gátur,“ útskýrir Hildur.

Til að setja hlutina í tímalínu má nefna að Kristín móðir Hildar og fyrsti kvenkyns rektor Háskóla Íslands, var ekki orðin rektor þegar Hildur var í verkfræðináminu.

„Nei ég útskrifast í júní 2005 og hún tók við viku síðar það ár,“ segir Hildur en bætir við:

„En ég hafði auðvitað fylgst með henni í hennar vísindastarfi í gegnum árin því hún var prófessor í lyfjafræði áður en hún varð rektor. Ég náði samt að taka þátt í kosningunum og minnir meira að segja að ég hafi borið titilinn kosningastjóri.“

Blinda stefnumótið

Áður en við vindum okkur í starfsframann, skulum við fá að kynnast Hildi aðeins betur sem persónu.

Hildur er gift Sölva Davíðssyni forstöðumanni lögfræðisviðs Festi. Synirnir eru þrír; Pétur sem er ellefu ára, Birkir sem er níu ára og Bjarki sem er þriggja ára.

„En heldur að hann sé tólf!“ segir Hildur um þann yngsta.

Hildur og Sölvi kynntust á blindu stefnumóti.

Tvær gamlar sálir árið 2012 að sögn Hildar.

Löngu fyrir tíma Tinder.

„Jafnöldrur mínar og vinkonur voru í samböndum og komnar í fæðingarorlof en ég var einhleypan. Einhvern tíma þegar við vorum á spjallinu lýsti ég því yfir að það að fara á eitthvað djamm niður í bæ til að eltast við eitthvað væri einfaldlega eitthvað sem ég meikaði ekki. „Ég verð þá bara ein!“ tilkynnti ég þeim,“ segir Hildur og hlær.

„Sölvi er bróðir einnar vinkonu minnar þannig að stuttu síðar var mér tilkynnt að ég yrði einfaldlega að hitta hann. Því hann væri að segja nákvæmlega það sama og ég.“

Hildur vissi reyndar aðeins af Sölva, en þekkti hann ekki.

„Því hann spilaði fótbolta með KR og auðvitað hafði maður svolítið verið að skottast á KR vellinum.“

Úr varð að Sölvi gekk hreint til verks, hringdi í Hildi og bauð henni út að borða.

„Og við höfum verið saman síðan!“

Hildur er enn að dansa og hefur lengi kennt.

„Ég er enn að því oft smala ég saman einhverjum miðaldra kerlingum og við dönsum brjálaða hip hop dansa,“ segir Hildur og skellihlær.

Hildur segir dansinn samt einstaklega gott tjáningarform fyrir feimið fólk eins og hana.

„Því í dansinum lærir maður að setja sig í stellingar, að koma fram og ég segi oft að dansinn sé svo bæði góð hreyfing en líka góð leið til að læra á sálina.“

Þegar Hildur fór í nám til Bretlands, segir hún dansinn hafa orðið mjög ríkjandi.

„Dansinn var eiginlega hliðarlíf hjá mér. Því á daginn var ég verkfræðingur en á kvöldin dansaði ég Mamma mia!“ segir Hildur og skellir upp úr.

„Þetta var rosalega skemmtilegur tími og þarna dansaði ég til dæmis með fullt af fólki sem hafði svo lengi dansað í söngsýningunni Cats að það var eiginlega farið að hreyfa sig eins og köttur í daglega lífinu.“

Uppgangur á Íslandi en ekki í London

Meistaranámið sem Hildur nam í London var Computational Neuroscience.

„Sem ég hef eiginlega aldrei náð að þýða á íslensku almennilega,“ segir Hildur nokkuð hugsi.

Síðar lauk Hildur líka stjórnunarnámi í Harvard.

Í London bjó Hildur í fjögur ár; 2005-2009.

„Ég elskaði að búa í London. Þekkti borgina nokkuð vel því að mamma og pabbi höfðu verið þar í námi. Fékk húsnæði á frábærum stað rétt hjá skólanum og var aldrei neitt lítil í mér að vera flytja út, þá 22 ára. Frekar bara spennt og ánægð, komst inn í nám sem mikil samkeppni ríkir um að komast í og fékk tækifæri til að vinna í rannsóknarhópi prófessors sem mig langaði mikið að vinna með.“

Það sem Hildi fannst standa upp úr í London var að kynnast menningunni beint í æð en eins líka að kynnast fólki frá mörgum ólíkum heimshornum.

„Það er svo þroskandi. Því margir sem þarna voru höfðu ekki alist upp í svona bómull eins og ég. Fólk var þarna í námi sem hafði kannski upplifað stríð og fleira. Mér fannst þessi tími kenna mér mikið um þessa dínamík sem heimurinn er.“

Að flytja heim, rétt eftir bankahrun og búsáhaldabyltingu fannst mörgum vinum Hildar algjör klikkun.

Hvernig upplifðir þú bankahrunið, verandi búsett í London á þeim tíma?

„Ég sat á skrifstofunni í vinnunni og horfði þar á ræðu Geirs Haarde og man að eftir að henni lauk, störðu allir á mig eins og eitt stórt spurningamerki og spurði: Bíddu hvað var að gerast?“

Því árin fyrir hrun voru alls ekki eins í London og þau höfðu verið á Íslandi.

Það var ekkert þessi uppgangur hjá almenningi í London eins og var á Íslandi. Venjulegt fólk í London var því ekkert að upplifa sams konar tímabil og fólk hér. 

Í raun var uppgangurinn eitthvað sem maður sá bara þegar maður kom hingað heim. Hitti kannski fólk sem hafði tveimur árum áður verið með mér í háskólanámi en voru nú farin að fjárfesta og gera alls konar.“

Þegar þetta var, starfaði Hildur hjá líftækni-sprotafyrirtæki. Í gegnum þá vinnu, hitti hún fyrir fólk frá Össuri á ráðstefnu. Sem leiddi til þess að hún var ráðin þangað fljótlega.

Í upphafi árs 2009 ákvað Hildur því að flytja heim.

„Með tvær ferðatöskur.“

Ævintýraárin í Össuri

Hildur starfaði hjá Össuri í sextán ár.

„Starfsemi Össurar kveikti strax í mér. Gildin þeirra og hugsjónin. Enda upplifði ég strax vinnuna mína sem eitthvað sem skiptir miklu máli,“ segir Hildur og útskýrir:

„Að hitta kannski mann sem hafði misst fót. Og rétta honum nýjan fót. Þetta var magnað að upplifa. Sérstaklega vitandi það að nýr fótur er í raun lítið brot af því ferli sem viðkomandi manneskja þarf að fara í gegnum; Andlega hliðin ekkert síst erfið.“

Hildur starfaði fyrir Össur víða um heim. Ferðaðist oft og fór til dæmis til borga eins og Washington DC, Boston, LA, Berlinar, Parísar, Bologna, Eindhoven, Shanghai og svo lengi mætti telja.

„Í þessu starfi kynntist maður því hversu ólík heilbrigðiskerfin geta verið út í heimi. Þar sem það er alls ekkert gefið að fólk fái greiðsluþátttöku á vörum eins og vörum Össurar. Ég var því fljótt farin að lobbía fyrir greiðsluþátttöku hér og þar um heiminn, vildi hafa áhrif og reyndi að tala fyrir því eins og ég gat.“

Samhliða urðu ýmsar breytingar á einkahögum Hildar. Því þótt hún hefði áður verið í langtímasambandi, gerðust hlutirnir mjög hratt þegar hún og Sölvi tóku saman.

„Við kynntumst árið 2012 og elsti strákurinn fæddist árið 2013. Það má því segja að við höfum farið beint í það verkefni að búa til börn,“ segir Hildur og skellihlær.

En hvernig gekk að vera með þrjá litla stráka á heimili og í starfi sem til dæmis kallaði oft á ferðalög og fjarveru?

Ég myndi segja að blandan af miklu langlundargeði Sölva, gott bakland og ævintýralegt skipulag hjá mér þar sem ég set allt í excel, hafi látið þetta ganga mjög vel.“

Að vera verkfræðingur og lögmaður segir Hildur vera eins og tveir ólíkir heimar sem mætast.

„Ég hafði til dæmis ekki séð bréfaklemmu í mörg ár fyrr en ég kynntist Sölva.“

Flestir vinir hans voru lögmenn og flestir vinir hennar verkfræðingar.

„En einhvern veginn hefur okkur tekist að láta þessa tvo heima blandast vel saman.“

Forstjórastóll Advania

Hildur viðurkennir að það hafi verið ofboðslega stórt skref fyrir hana að ákveða að hætta hjá Össuri.

Eitthvað sem hún íhugaði lengi.

Og fannst erfið ákvörðun.

„Ákvörðunin um að hætta var mér ekki léttvæg og ég viðurkenni að mér fannst rosalega skrýtið að ganga þaðan út síðasta daginn minn í febrúar,“ segir Hildur.

Sem tilkynnt var sem nýr forstjóri Advania 26.febrúar síðastliðin og hóf störf þar nokkrum dögum síðar.

„En ég bara fann að það var kominn tími til að breyta til. Því að miklu leyti fannst mér sjálfsmyndin mín vera orðin svo samofin Össuri og var komin í ákveðin þægindaramma,“ segir Hildur og bætir við:

Ég sagði því upp undir lok síðasta árs og fór ekki að þreifa fyrir mér með nýtt starf fyrr en ég var búin að taka þessa stóru ákvörðun. 

Annars hefði mér einfaldlega liðið eins og ég væri byrjuð að deita nýjan án þess að vera skilin.“

Hildur segir aðskilnaðinn við Össur hafa verið afar fallegan enda hafi hún starfað þar með toppfólki. Það sama upplifi hún hjá Advania.

Það skilja samt allir hugsjónina sem fylgir starfi eins og því að hjálpa fólki að fá nýjan útlim eins og Össur starfar við. Hvernig ertu að upplifa eitthvað sambærilegt hjá Advania?

„Ég hef alltaf verið tækninörd og upplifi Advania því í mjög spennandi geira. Þetta er fyrirtæki sem kemur að öllum lögum samfélagsins og hefur mikla tengingu við nýsköpun. Tækniframfarirnar og þá ekki síst það sem framundan er með gervigreindinni þýðir að Advania er fyrirtæki sem er í návígi við að hjálpa fyrirtækjum og stofnunum að þróast og skara enn betur fram úr,“ segir Hildur og nefnir sem dæmi hversu mikil tækifæri felast í heilbrigðisgeiranum með aukinni tæknivæðingu. Svo ekki sé talað um menntamálin, sem Hildur einfaldlega segist sérstök áhugamanneskja um.

Það sem Advania hefur staðið fyrir, til dæmis í mannauðsmálum, talar vel til mín og ég hef sjálf trú á því að reynslan mín af því að starfa í alþjóðlegu umhverfi muni nýtast vel í starfinu mínu hér.“

Finnst allt svo skemmtilegt

Heima fyrir segir Hildur þriðju vaktina í fínu jafnvægi. Gengið sé samstíga í öll verk.

„Sölvi sér samt alfarið um eldamennskuna, ég er alveg afleit í því,“ segir Hildur en bætir við:

„Á móti kemur sé ég alfarið um alla smíða- og viðhaldsvinnu. Sem er mjög gott því að þá fæ ég að ráða!“

Svo framtakssöm getur hún þó orðið í smíðunum að lítil verk eins og að bæta við fataskáp í forstofunni breytist í að rífa niður vegg og fara í mun stærri framkvæmdir.

„En ég get mikið séð um þetta sjálf þannig að þetta er svo sem ekki mjög íþyngjandi,“ segir hún feimnislega.

Almennt lýsir hún þeim hjónum sem mjög heimakærum.

„Við reynum að djöflast ekki í vinnunni þegar við erum heima. Því þá einbeitum við okkur að því að vera heima og leika við strákana.“

En virkar þetta alveg; til dæmis nú þegar þú ert orðin forstjóri?

„Nei auðvitað kemur það fyrir hjá okkur báðum að við þurfum að segja strákunum að nú þurfi mamma eða pabbi aðeins að tala í símann vegna vinnunnar eða að skreppa í vinnuna á skringilegum tímum. Ég held samt að þetta snúist mikið um að setja sér sín eigin mörk,“ segir Hildur og bætir við:

„Sem þýðir þá líka að setja sér mörk gagnvart öðrum. Ég reyni til dæmis að senda ekki út óþarfa tölvupósta á kvöldin eða um helgar. Óháð því hvort ég kannski skrifa tölvupóstana þá. Ég bíð samt með að senda þá þar til á mánudagsmorgni.“

Í fríum elskar fjölskyldan allt sem snýr að skíðum. Bláfjöll og Hlíðarfjall eru nefnd sérstaklega. Fjölskyldan hefur líka gott aðgengi að athvarfi í Borgarfirði þar sem foreldrar Hildar eiga bústað.

„Okkur finnst líka gaman að veiða,“ segir Hildur og bætir þar við enn einu áhugamálinu.

Hildur viðurkennir að kunna lítið að slaka á í forminu: Að gera ekkert.

„Mér finnst líka rosalega gaman að leysa þrautir sem þýðir að mér finnst mjög gaman í Legó. Að leysa þrautir og ráðgátur er að vissu leyti leið fyrir mig að kúpla mig frá öðru. Þess vegna hefur mér kannski fundist stærðfræði og eðlisfræði svo skemmtileg.“

Það sama segir hún um smíðarnar.

„Smíði fyrir mig er ákveðin slökun; það að brasa í einhverju heima og vera að gera við. Því mér finnst mjög gott og nærandi að vinna með höndunum og fæ í raun mun meira út úr því heldur en að gera ekkert,“ segir Hildur.

Og hlær enn einu sinni.

Áður en hún segir hálf afsakandi.

Mér finnst eiginlega bara allt svo skemmtilegt. 

Þess vegna finnst mér einfaldlega alltaf svo gaman.“