Sögulegar lexíur: Jafnvægi milli sérkennslu fyrir innflytjendur og félagslegrar samþættingar Anna Kristín Jensdóttir skrifar 23. október 2024 11:30 Menntun barna innflytjenda stendur frammi fyrir einstöku verkefni, þar sem þarf að finna jafnvægi milli sérhæfðs stuðnings og nauðsynlegrar samfélagslegrar samþættingar. Sérskólar eða bekkir sem eru sérstaklega ætlaðir börnum innflytjenda geta veitt þann nauðsynlega stuðning sem þarf til að læra tungumálið, aðlagast menningu og takast á við tilfinningalega erfiðleika. Hins vegar minnir sagan okkur á þau hættulegu áhrif sem aðgreining getur haft, eins og sést í Þýskalandi á fjórða áratugnum. Þessi sögulega reynsla varar okkur við því að velmeinandi áætlanir í dag gætu óvart skapað samfélagslegar gjár, sem gætu leitt til dýpri félagslegra vandamála. Að finna jafnvægi milli stuðnings og aðgreiningar Ríki eins og Þýskaland, Svíþjóð og Kanada hafa beitt mismunandi aðferðum til að takast á við menntun barna innflytjenda. Sumar þeirra fela í sér sérstaka móttökubekki eða tungumálanámsbrautir, en aðrar reyna að samþætta innflytjendabörn strax í almennum bekkjum. Munurinn á þessum nálgunum liggur í því hversu mikið er lögð áhersla á sértækan stuðning gegn því að forðast varanlega aðgreiningu. Móttökuskólar eða móttökubekkir geta oft boðið upp á mjög nauðsynlegan stuðning, þar sem kennarar eru sérhæfðir í kennslu innflytjenda og skilja þeirra einstöku þarfir. Slíkir skólar geta skapað öruggt umhverfi þar sem börn finna sig ekki yfirbuguð af nýju tungumáli og menningu. Hins vegar getur langtímaaðgreining leitt til félagslegrar einangrunar, þar sem börnin verða ólíklegri til að tengjast jafnöldrum sínum og umhverfi í nýju landi. Söguleg fyrirmynd: Lexíur frá Þýskalandi á fjórða áratugnum Atburðirnir í Þýskalandi á fjórða áratugnum sýna á dramatískan hátt hvernig aðgreining á samfélögum getur haft hörmulegar afleiðingar. Nasistastjórnin beitti sérskipulagðri aðgreiningu, sérstaklega gegn gyðingum og öðrum minnihlutahópum. Gyðingabörnum var bannað að fara í almenningsskóla, sem einangraði þau frá samfélaginu. Þessi menntunarlega aðgreining var hluti af víðtækari stefnu um að útiloka ákveðna hópa, sem leiddi að lokum til kerfisbundinnar ofsóknar og þjóðarmorðs. Þó að samhengi dagsins í dag sé allt annað en í Þýskalandi á þeim tíma, þá kennir sagan okkur að þegar einn hópur er aðskilinn frá hinum, getur það leitt til frekari útilokunar. Menntastefnur, jafnvel þær sem eru vel meinandi, verða að gæta sín á því að búa ekki til kerfi sem einangrar innflytjendabörn og hindrar þau í að vera fullgildir þátttakendur í samfélaginu. Slík aðgreining, ef hún er látin viðgangast, getur orðið til þess að dýpka félagslegar gjár sem erfitt er að brúa. Núverandi hættur á félagslegri sundrungu Í fjölmenningarsamfélögum nútímans eru raunverulegar hættur á félagslegri sundrungu enn til staðar. Þegar innflytjendabörn eru menntuð aðskilin frá jafnöldrum sínum missir samfélagið af tækifæri til menningarsamskipta og gagnkvæms skilnings. Það hægir ekki aðeins á félagslegri samþættingu innflytjendabarnanna, heldur missir líka heimafólkið af dýrmætum tækifærum til að læra um nýja menningu og víkka sjóndeildarhringinn. Aðgreining getur einnig stuðlað að fordómum og neikvæðum staðalímyndum. Ef innflytjendabörn eru álitin "öðruvísi" getur það skapað fleiri hindranir í framtíðinni, hvort sem það er á vinnumarkaði eða í samfélagslegum samskiptum. Það er hætta á að sérstakir skólar eða bekkir fyrir innflytjendur, ef ekki er vel passað upp á hvernig þeir eru framkvæmdir, stuðli að myndun aðskildra samfélaga innan ríkisins—samfélaga sem eru ólíklegri til að tengjast og byggja brú milli sín. Að tryggja þátttöku: Leiðin fram á við Lausnin liggur í því að finna jafnvægi milli þess að veita innflytjendum nauðsynlegan menntunarlegan stuðning og tryggja að þeir séu þátttakendur í stærra samfélagi. Sérskólar eða bekkir ættu að vera taldir tímabundin aðgerð frekar en varanleg lausn. Endanlegt markmið hlýtur að vera að innflytjendabörn fái tækifæri til að verða hluti af almennum skólum og samfélagi, þannig að þau geti lært og vaxið með jafnöldrum sínum. Auk þess þarf að fjárfesta í kennaramenntun, meta erlenda kennaramenntun að verðleikum, fjölga úrræðum og efla teymisvinnu til að styðja við samþættingu innflytjenda innan almennra skóla. Þannig er hægt að tryggja að bæði innflytjendabörn og heimabörn fái tækifæri til að vaxa saman og byggja upp félagsleg tengsl sem eru grundvöllur samheldins samfélags. Víðari áhrif: Einn hópur í dag, annar á morgun Sagan kennir okkur einnig að þegar við réttlætum útilokun eins hóps, verður auðveldara að réttlæta útilokun annarra í framtíðinni. Ef við sköpum sérskóla fyrir innflytjendabörn, hvað stöðvar okkur frá því að aðgreina aðra minnihlutahópa í framtíðinni? Lexíur frá fjórða áratugnum í Þýskalandi eru skýrar: einangrun, þegar hún er stofnanavædd, getur fljótt leitt til víðtækari félagslegrar útilokunar. Í dag, þar sem fjölbreytni á að vera fagnað, verðum við að tryggja að menntakerfið sé innifalið, jafnt og miði að samstöðu frekar en sundrungu. Að lokum er áskorunin um menntun barna innflytjenda vandasöm og krefst ígrundunar og jafnvægis. Þó að sérhæfður stuðningur sé mikilvægur, verðum við að varast að búa til menntakerfi sem stuðlar að aðgreiningu eða einangrun. Sagan sýnir okkur hættuna á slíkri aðgreiningu og ef við byrjum að aðgreina einn hóp, opnum við dyrnar fyrir frekari útilokun. Verkefni okkar er að byggja brýr, ekki veggi, og tryggja að hvert barn, óháð bakgrunni, fái tækifæri til að dafna í sameinuðu og samþættu samfélagi. Höfundur er náms- og starfsráðgjafi sem hefur starfað á svið stjórnsýslunnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Innflytjendamál Mest lesið Falsfréttastjóri RÚV dýpkar holuna sína Einar Steingrímsson Skoðun Ákall um breytingar Gissur Freyr Gissurarson Skoðun Ekki er allt sem sýnist Ólafur Helgi Marteinsson Skoðun Vanfjármögnun vísindanna Magnús Hallsson,Styrmir Hallsson Skoðun Laun kvenna og karla Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Skóli án aðgreiningar: Hentar ýktasta mynd skólastefnunnar öllum börnum? Jóna Sigríður Valbergsdóttir Skoðun Hvernig talar maður við tölvur og hafa vélar rökhugsun? Henning Arnór Úlfarsson Skoðun Verkin sem ríkisstjórnin verður dæmd af Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Þegar barn óttast önnur börn Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Hrynur sjávarútvegur? Stefán Ólafsson Skoðun Skoðun Skoðun Ekki er allt sem sýnist Ólafur Helgi Marteinsson skrifar Skoðun Skóli án aðgreiningar: Hentar ýktasta mynd skólastefnunnar öllum börnum? Jóna Sigríður Valbergsdóttir skrifar Skoðun Vilji til að rjúfa kyrrstöðu í húsnæðiskreppunni Finnbjörn A. Hermannsson skrifar Skoðun Grænt ál frá Íslandi er mikilvægt fyrir sjálfstæða Evrópu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Þegar barn óttast önnur börn Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Falsfréttastjóri RÚV dýpkar holuna sína Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Ákall um breytingar Gissur Freyr Gissurarson skrifar Skoðun Veit sem sagt Grímur betur? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hvernig talar maður við tölvur og hafa vélar rökhugsun? Henning Arnór Úlfarsson skrifar Skoðun Laun kvenna og karla Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Verkin sem ríkisstjórnin verður dæmd af Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Open Letter to new HÍ Rector re Disability Support Hópur starfsfólks og nemenda við HÍ skrifar Skoðun Vanfjármögnun vísindanna Magnús Hallsson,Styrmir Hallsson skrifar Skoðun Kárhóll og Kína: Þegar vísindi verða pólitísk tól Davíð Michelsen skrifar Skoðun Mál Ásthildar Lóu Þórsdóttur – Hvernig manneskjur viljum við vera? Hulda Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Ríkisstjórn gegn fjölskyldusameiningum? Þorbjörg Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Lýðræðið deyr í myrkrinu Heiðar Örn Sigurfinnsson skrifar Skoðun Færni til framtíðar Álfheiður Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Ofbeldi Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Lestu Gaza Móheiður Hlíf Geirlaugsdóttir skrifar Skoðun Ný fjármálaáætlun - tækifæri til að efna loforðin um bætt geðheilbrigði Sandra B. Franks skrifar Skoðun 10 ár og bull í lokin Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Opið bréf til atvinnuvegaráðherra: 48 daga, nei takk Gísli Gunnar Marteinsson skrifar Skoðun Á nú að opinbera það að ég veit í rauninni ekki neitt? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Háskóli Höfuðborgarinnar, ekki Íslands Arent Orri Claessen,Gunnar Ásgrímsson skrifar Skoðun Hrynur sjávarútvegur? Stefán Ólafsson skrifar Skoðun Iftar, agape og Eid: Kristnir og múslimar við sama borð Hilal Kücükakin Kizilkaya,Sigurvin Lárus Jónsson skrifar Skoðun Bætt skipulag fyrir stúdenta Aðalsteinn Haukur Sverrisson ,Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Frá sögulegum minjum til sviðsettrar upplifunar: Um sanngildi og Disneyvæðingu Sólheimasands Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Staðan á húsnæðismarkaði: Offramboð af röngu meðaltali Egill Lúðvíksson skrifar Sjá meira
Menntun barna innflytjenda stendur frammi fyrir einstöku verkefni, þar sem þarf að finna jafnvægi milli sérhæfðs stuðnings og nauðsynlegrar samfélagslegrar samþættingar. Sérskólar eða bekkir sem eru sérstaklega ætlaðir börnum innflytjenda geta veitt þann nauðsynlega stuðning sem þarf til að læra tungumálið, aðlagast menningu og takast á við tilfinningalega erfiðleika. Hins vegar minnir sagan okkur á þau hættulegu áhrif sem aðgreining getur haft, eins og sést í Þýskalandi á fjórða áratugnum. Þessi sögulega reynsla varar okkur við því að velmeinandi áætlanir í dag gætu óvart skapað samfélagslegar gjár, sem gætu leitt til dýpri félagslegra vandamála. Að finna jafnvægi milli stuðnings og aðgreiningar Ríki eins og Þýskaland, Svíþjóð og Kanada hafa beitt mismunandi aðferðum til að takast á við menntun barna innflytjenda. Sumar þeirra fela í sér sérstaka móttökubekki eða tungumálanámsbrautir, en aðrar reyna að samþætta innflytjendabörn strax í almennum bekkjum. Munurinn á þessum nálgunum liggur í því hversu mikið er lögð áhersla á sértækan stuðning gegn því að forðast varanlega aðgreiningu. Móttökuskólar eða móttökubekkir geta oft boðið upp á mjög nauðsynlegan stuðning, þar sem kennarar eru sérhæfðir í kennslu innflytjenda og skilja þeirra einstöku þarfir. Slíkir skólar geta skapað öruggt umhverfi þar sem börn finna sig ekki yfirbuguð af nýju tungumáli og menningu. Hins vegar getur langtímaaðgreining leitt til félagslegrar einangrunar, þar sem börnin verða ólíklegri til að tengjast jafnöldrum sínum og umhverfi í nýju landi. Söguleg fyrirmynd: Lexíur frá Þýskalandi á fjórða áratugnum Atburðirnir í Þýskalandi á fjórða áratugnum sýna á dramatískan hátt hvernig aðgreining á samfélögum getur haft hörmulegar afleiðingar. Nasistastjórnin beitti sérskipulagðri aðgreiningu, sérstaklega gegn gyðingum og öðrum minnihlutahópum. Gyðingabörnum var bannað að fara í almenningsskóla, sem einangraði þau frá samfélaginu. Þessi menntunarlega aðgreining var hluti af víðtækari stefnu um að útiloka ákveðna hópa, sem leiddi að lokum til kerfisbundinnar ofsóknar og þjóðarmorðs. Þó að samhengi dagsins í dag sé allt annað en í Þýskalandi á þeim tíma, þá kennir sagan okkur að þegar einn hópur er aðskilinn frá hinum, getur það leitt til frekari útilokunar. Menntastefnur, jafnvel þær sem eru vel meinandi, verða að gæta sín á því að búa ekki til kerfi sem einangrar innflytjendabörn og hindrar þau í að vera fullgildir þátttakendur í samfélaginu. Slík aðgreining, ef hún er látin viðgangast, getur orðið til þess að dýpka félagslegar gjár sem erfitt er að brúa. Núverandi hættur á félagslegri sundrungu Í fjölmenningarsamfélögum nútímans eru raunverulegar hættur á félagslegri sundrungu enn til staðar. Þegar innflytjendabörn eru menntuð aðskilin frá jafnöldrum sínum missir samfélagið af tækifæri til menningarsamskipta og gagnkvæms skilnings. Það hægir ekki aðeins á félagslegri samþættingu innflytjendabarnanna, heldur missir líka heimafólkið af dýrmætum tækifærum til að læra um nýja menningu og víkka sjóndeildarhringinn. Aðgreining getur einnig stuðlað að fordómum og neikvæðum staðalímyndum. Ef innflytjendabörn eru álitin "öðruvísi" getur það skapað fleiri hindranir í framtíðinni, hvort sem það er á vinnumarkaði eða í samfélagslegum samskiptum. Það er hætta á að sérstakir skólar eða bekkir fyrir innflytjendur, ef ekki er vel passað upp á hvernig þeir eru framkvæmdir, stuðli að myndun aðskildra samfélaga innan ríkisins—samfélaga sem eru ólíklegri til að tengjast og byggja brú milli sín. Að tryggja þátttöku: Leiðin fram á við Lausnin liggur í því að finna jafnvægi milli þess að veita innflytjendum nauðsynlegan menntunarlegan stuðning og tryggja að þeir séu þátttakendur í stærra samfélagi. Sérskólar eða bekkir ættu að vera taldir tímabundin aðgerð frekar en varanleg lausn. Endanlegt markmið hlýtur að vera að innflytjendabörn fái tækifæri til að verða hluti af almennum skólum og samfélagi, þannig að þau geti lært og vaxið með jafnöldrum sínum. Auk þess þarf að fjárfesta í kennaramenntun, meta erlenda kennaramenntun að verðleikum, fjölga úrræðum og efla teymisvinnu til að styðja við samþættingu innflytjenda innan almennra skóla. Þannig er hægt að tryggja að bæði innflytjendabörn og heimabörn fái tækifæri til að vaxa saman og byggja upp félagsleg tengsl sem eru grundvöllur samheldins samfélags. Víðari áhrif: Einn hópur í dag, annar á morgun Sagan kennir okkur einnig að þegar við réttlætum útilokun eins hóps, verður auðveldara að réttlæta útilokun annarra í framtíðinni. Ef við sköpum sérskóla fyrir innflytjendabörn, hvað stöðvar okkur frá því að aðgreina aðra minnihlutahópa í framtíðinni? Lexíur frá fjórða áratugnum í Þýskalandi eru skýrar: einangrun, þegar hún er stofnanavædd, getur fljótt leitt til víðtækari félagslegrar útilokunar. Í dag, þar sem fjölbreytni á að vera fagnað, verðum við að tryggja að menntakerfið sé innifalið, jafnt og miði að samstöðu frekar en sundrungu. Að lokum er áskorunin um menntun barna innflytjenda vandasöm og krefst ígrundunar og jafnvægis. Þó að sérhæfður stuðningur sé mikilvægur, verðum við að varast að búa til menntakerfi sem stuðlar að aðgreiningu eða einangrun. Sagan sýnir okkur hættuna á slíkri aðgreiningu og ef við byrjum að aðgreina einn hóp, opnum við dyrnar fyrir frekari útilokun. Verkefni okkar er að byggja brýr, ekki veggi, og tryggja að hvert barn, óháð bakgrunni, fái tækifæri til að dafna í sameinuðu og samþættu samfélagi. Höfundur er náms- og starfsráðgjafi sem hefur starfað á svið stjórnsýslunnar.
Skóli án aðgreiningar: Hentar ýktasta mynd skólastefnunnar öllum börnum? Jóna Sigríður Valbergsdóttir Skoðun
Skoðun Skóli án aðgreiningar: Hentar ýktasta mynd skólastefnunnar öllum börnum? Jóna Sigríður Valbergsdóttir skrifar
Skoðun Grænt ál frá Íslandi er mikilvægt fyrir sjálfstæða Evrópu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar
Skoðun Open Letter to new HÍ Rector re Disability Support Hópur starfsfólks og nemenda við HÍ skrifar
Skoðun Mál Ásthildar Lóu Þórsdóttur – Hvernig manneskjur viljum við vera? Hulda Steingrímsdóttir skrifar
Skoðun Ný fjármálaáætlun - tækifæri til að efna loforðin um bætt geðheilbrigði Sandra B. Franks skrifar
Skoðun Iftar, agape og Eid: Kristnir og múslimar við sama borð Hilal Kücükakin Kizilkaya,Sigurvin Lárus Jónsson skrifar
Skoðun Frá sögulegum minjum til sviðsettrar upplifunar: Um sanngildi og Disneyvæðingu Sólheimasands Guðmundur Björnsson skrifar
Skóli án aðgreiningar: Hentar ýktasta mynd skólastefnunnar öllum börnum? Jóna Sigríður Valbergsdóttir Skoðun