Enn beini ég orðum að forsætis- og dómsmálaráðherra en það er sannarlega, af gefnu tilefni Margrét Kristín Blöndal skrifar 10. nóvember 2020 15:15 Eins og rifjað hefur verið upp ítrekað að undanförnu hefur forsætisráðherra vor lýst einu og öðru yfir. Hún hefur hún sagt að það sé sín skoðun að almannahagur eigi að vera í forgangi á víðsjárverðum tímum, hún hefur talað um skoðun sína á harkalegri framkvæmd laga á fólki í viðkvæmri stöðu, hún hefur talað um ríka ástæðu þess að hlusta eftir því þegar almenningi er misboðið og hún hefur sett spurningamerki við að framfylgja lögum sem byggja ekki á mannúð: „Frú forseti. Þegar framkvæmd laga sem varðar fólk í sérstaklega viðkvæmri stöðu, börn, hefur það í för með sér að réttlætiskennd jafn margra er misboðið, þá er ástæða til að hlusta. Þegar UNICEF og Rauði krossinn biðja okkur að hlusta er ástæða til að hlusta, hlusta og velta því fyrir sér hvort við séum að framfylgja lögum sem eiga að byggjast á mannúð með þeim hætti sem við eigum að gera þannig að þau uppfylli skyldur barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem við höfum undirgengist. Það er nefnilega ástæða til að hlusta og velta því fyrir sér. Það er niðurstaðan sem fulltrúar sex flokka af sjö hér á Alþingi komust að, að það væri ástæða til að hlusta. Ég velti því fyrir mér hvort fulltrúar þess flokks sem ekki kýs að styðja þessa breytingu ættu ekki að hlusta. Ég segi já við þessari breytingu.“ Katrín er svo komin í valdamesta embætti landsins og þar hefur hún setið í næstum heilt kjörtímabil en hefur ekki enn, séð ástæðu til að fylgja þessum skoðunum sínum eftir. Nú heyrist ekki hljóð úr horni, hún situr hjá og lætur eins og ekkert sé, þegar Landsréttardómari, sem er þar að auki fyrrum starfsmaður Kærunefndar Útlendingamála, dæmir fjölskylduna, þær Coumba og Marie, þriggja og sex ára og pabba þeirra og mömmu, þau Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf til brottrekstrar og enn og aftur er okkur algerlega misboðið. Fjölskyldan frá Senegal sem hefur verið hér á landi í á sjöunda ár.Vísir/SigurjónÓ Allur almenningur sér í hendi sér að dómurinn er fráleitur og óréttlátur. Í málsmeðferðinni hefur ekkert tillit verið til stöðu barnanna og þar með fótumtreður dómsyfirvaldið vísvitandi réttindi þeirra eða sýnir makalausa vanhæfni. Sprengir upp tilveru fjölskyldunnar sem búið hefur hér, lifað og starfað í sjö ár, tilveru þar sem Bassirou og Mahe hafa fylgt stelpunum sínum í skólann á hverjum morgni áður en þau ganga til starfa í þágu íslensks samfélags. Þau hafa borgað skattinn með glöðu geði þrátt fyrir að hafa ekki notið sömu réttinda og aðrir skattgreiðendur. Þess í stað er þeim haldið, alveg ókeypis í sársaukafullum klóm kvíða, ótta og óvissu um hvort þau fái að vera hér þar sem þau hafa skapað sér tilveru og vilja byggja framtíð sína og dætra sinna áhyggjulaust eða fara burt til lands, þar sem þau eru ekki velkomin og getur reynst þeim hættulegt. Lands, sem stelpurnar hafa aldrei séð eða komið til en eru þó löngu orðnar meðvitaðar um að foreldrar þeirra vilji alls ekki vera þar af einhverjum ástæðum. Það er nóg. Nú hefur þeim verið haldið milli vonar og ótta í sjö ár og niðurstaðan eftir sjö ár er algerlega óásættanleg. Dómurinn kveður upp að burt skuli þau, og vonin er að engu orðin. Þau skulu umyrðalaust hlíta því að missa heimili sitt, samband við vini sína og vandamenn og það einmitt nú, á tímum faraldurs þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírus! Börnin að leik í snjónum.Vísir/Vilhelm Maria og Coumba hafa verið ríkisfangslausar frá fæðingu! Það eitt er bara óskiljanlegt að mínu viti og það er fyrirmyndarríkið, okkar, sem dæmir þau eftir allan þennan tíma óvissu og án réttinda, ekki boðleg hér, svo þeim skuli úthýst, með valdbeitingu, sýnist yfirvaldinu það nauðsynlegt. Nú situr forsætisráðherra, Katrín Jakobsdóttir hljóð hjá á meðan dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir framfylgir hættulegri stefnu flokks síns með dyggri aðstoð stofnanna sem undir hana heyra þar sem hver óhæfugjörningurinn er framin um annann þverann. Báðar láta þær eins og þær heyri ekki einu sinni óminn af reiði almennings sem vill alls ekki að fjölskyldan verði rekin burt. Rúmlega tuttugu þúsund manns hafa þegar skrifað undir mótmæli þess efnis. Þau eiga nefnilega heima hér. Coumba og Maria eru fæddar hér á landi, hafa verið hér alla ævi og við viljum að þær og foreldrar þeirra verði látin í friði. Sýnið þeim þá sjálfsögðu kurteisi að biðja þau afsökunar á því að hafa valdið þeim skaða sem þegar er orðinn og látið þau svo í friði. Hvað er annars að frátta af þeirri mannúð sem svo títt var nefnd þarna í ræðustól um árið? Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf hafa búið hér og starfað í næstum sjö ár enn á nú að vísa úr landiVísir/Vilhelm Það fer sannarlega ekki hjá því að bæði dómsmála og forsætisráðherra tjá sig um eitt og annað opinberlega, hvort heldur það eru hugmyndir um að vista fólk á “afmörkuðu svæði” eftir að ákveðið hefur verið að vísa því úr landi svo að það “týnist” nú örugglega ekki eða nýfengnar hugmyndir Katrínar um ráð til að sporna við kynbundnu ofbeldi sem hún tjáði í kvöldfréttum í gær eftir fund “Heimsþings kvenna í valdastöðum” um hættu á versnandi stöðu kvenna (væntanlega ekki í valdastöðum) í Covid 19. Auðvitað getum við alltaf reitt okkur á að forréttindastéttin horfi endurtekið, ástúðlega og skilningsrík úr fjarlægð niður til almúgans, það er ekkert nýtt. Það gerði Marie Antonette líka. Þar er bara mætt hin fullkomna firring, síendurtekin. Hættið að beita Mariu og Coumba, mömmu þeirra og pabba því andlega ofbeldi sem felst í að yfirvöld hér hafi haldið þeim í sársaukafullum klóm kvíða og óvissu, um hvort þau séu boðleg eða óboðleg og skuli því hypja sig, hverfa á brott frá heimili sínu, slíta bönd við vini og vandamenn og það einmitt nú, á þessum tímum Covid 19 faraldursins þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírusinn! Það alveg kristaltært og á allra vitorði að íslensk stjórnvöld brjóta ítrekað lögfestar skuldbindingar sínar á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Hverju sætir það? Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna er ekki annars flokks grínplagg og þar stendur skýrt og greinilega í 3. grein, 1. tölulið: "Það sem barni er fyrir beztu skal ávallt hafa forgang, þegar félagsmálastofnun á vegum hins opinbera eða einkaaðila, dómstólar, stjórnvöld eða löggjafarstofnanir gera ráðstafanir, sem varða börn”. Þetta hefur verið margtuggið ofan í hálsmálið á hverjum sem vill heyra og er alls ekki torskilið. Ég lýsi hér um leið eftir þeim aðilum sem starfa beinlínis við að gæta hagsmuna barna! Umboðsmaður barna, Salvör Nordal og starfsfólk þeirrar stofnunnar. https://www.barn.is/ Þeir átta talsmenn barna á Alþingi sem með undirritun yfirlýsingar skuldbundu sig til þess að hafa barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna að leiðarljósi í störfum sínum á þinginu og “leitast við að tileinka sér barnvæn sjónarmið sem og að hafa hagsmuni barna að leiðarljósi.” Þetta eru þingmennirnir Inga Sæland, Líneik Anna Sævarsdóttir, Gunnar Bragi Sveinsson, Jón Þór Ólafsson, Oddný G. Harðardóttir, Andrés Ingi Jónsson, Bryndís Haraldsdóttir og Þorsteinn Víglundsson ásamt varamönnum. Hvar gætir þessa í ykkar störfum? Mér leikur forvitni á að vita það? Við berum skýlausa ábyrgð á velferð allra barna í kringum okkur. Magga Stína Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hælisleitendur Margrét Kristín Blöndal Mest lesið Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Ilmurinn af jarðolíu er svo lokkandi Sævar Helgi Lárusson skrifar Skoðun Hvað er að frétta af humrinum? Jónas Páll Jónasson skrifar Skoðun Þeir greiða sem njóta, eða hvað? Jóhannes Þór Skúlason,Pálmi Viðar Snorrason skrifar Skoðun Samskiptasáttmáli; skúffuskjal eða stórgott verkfæri Helena Katrín Hjaltadóttir,Íris Helga G. Baldursdóttir skrifar Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal skrifar Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson skrifar Skoðun Góðir grannar Landsvirkjunar og við hin Kjartan Ágústsson skrifar Skoðun Hittumst á rauðum sokkum 1. maí Finnbjörn A. Hermannsson,Kolbrún Halldórsdóttir,Magnús Þór Jónsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi orkuspáa Ingvar Júlíus Baldursson skrifar Skoðun Þegar innflutningurinn ræður ríkjum Anton Guðmundsson skrifar Skoðun Vladímír Pútín: Hvað er að marka hann? Steinar Björgvinsson skrifar Skoðun Örlög Úkraínu varða frið og öryggi á Íslandi Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Vegamál á tímum skattahækkana og vantrausts Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Konur og menntun Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris skrifar Skoðun Hanna Katrín og Co, koma til bjargar Björn Ólafsson skrifar Sjá meira
Eins og rifjað hefur verið upp ítrekað að undanförnu hefur forsætisráðherra vor lýst einu og öðru yfir. Hún hefur hún sagt að það sé sín skoðun að almannahagur eigi að vera í forgangi á víðsjárverðum tímum, hún hefur talað um skoðun sína á harkalegri framkvæmd laga á fólki í viðkvæmri stöðu, hún hefur talað um ríka ástæðu þess að hlusta eftir því þegar almenningi er misboðið og hún hefur sett spurningamerki við að framfylgja lögum sem byggja ekki á mannúð: „Frú forseti. Þegar framkvæmd laga sem varðar fólk í sérstaklega viðkvæmri stöðu, börn, hefur það í för með sér að réttlætiskennd jafn margra er misboðið, þá er ástæða til að hlusta. Þegar UNICEF og Rauði krossinn biðja okkur að hlusta er ástæða til að hlusta, hlusta og velta því fyrir sér hvort við séum að framfylgja lögum sem eiga að byggjast á mannúð með þeim hætti sem við eigum að gera þannig að þau uppfylli skyldur barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna sem við höfum undirgengist. Það er nefnilega ástæða til að hlusta og velta því fyrir sér. Það er niðurstaðan sem fulltrúar sex flokka af sjö hér á Alþingi komust að, að það væri ástæða til að hlusta. Ég velti því fyrir mér hvort fulltrúar þess flokks sem ekki kýs að styðja þessa breytingu ættu ekki að hlusta. Ég segi já við þessari breytingu.“ Katrín er svo komin í valdamesta embætti landsins og þar hefur hún setið í næstum heilt kjörtímabil en hefur ekki enn, séð ástæðu til að fylgja þessum skoðunum sínum eftir. Nú heyrist ekki hljóð úr horni, hún situr hjá og lætur eins og ekkert sé, þegar Landsréttardómari, sem er þar að auki fyrrum starfsmaður Kærunefndar Útlendingamála, dæmir fjölskylduna, þær Coumba og Marie, þriggja og sex ára og pabba þeirra og mömmu, þau Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf til brottrekstrar og enn og aftur er okkur algerlega misboðið. Fjölskyldan frá Senegal sem hefur verið hér á landi í á sjöunda ár.Vísir/SigurjónÓ Allur almenningur sér í hendi sér að dómurinn er fráleitur og óréttlátur. Í málsmeðferðinni hefur ekkert tillit verið til stöðu barnanna og þar með fótumtreður dómsyfirvaldið vísvitandi réttindi þeirra eða sýnir makalausa vanhæfni. Sprengir upp tilveru fjölskyldunnar sem búið hefur hér, lifað og starfað í sjö ár, tilveru þar sem Bassirou og Mahe hafa fylgt stelpunum sínum í skólann á hverjum morgni áður en þau ganga til starfa í þágu íslensks samfélags. Þau hafa borgað skattinn með glöðu geði þrátt fyrir að hafa ekki notið sömu réttinda og aðrir skattgreiðendur. Þess í stað er þeim haldið, alveg ókeypis í sársaukafullum klóm kvíða, ótta og óvissu um hvort þau fái að vera hér þar sem þau hafa skapað sér tilveru og vilja byggja framtíð sína og dætra sinna áhyggjulaust eða fara burt til lands, þar sem þau eru ekki velkomin og getur reynst þeim hættulegt. Lands, sem stelpurnar hafa aldrei séð eða komið til en eru þó löngu orðnar meðvitaðar um að foreldrar þeirra vilji alls ekki vera þar af einhverjum ástæðum. Það er nóg. Nú hefur þeim verið haldið milli vonar og ótta í sjö ár og niðurstaðan eftir sjö ár er algerlega óásættanleg. Dómurinn kveður upp að burt skuli þau, og vonin er að engu orðin. Þau skulu umyrðalaust hlíta því að missa heimili sitt, samband við vini sína og vandamenn og það einmitt nú, á tímum faraldurs þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírus! Börnin að leik í snjónum.Vísir/Vilhelm Maria og Coumba hafa verið ríkisfangslausar frá fæðingu! Það eitt er bara óskiljanlegt að mínu viti og það er fyrirmyndarríkið, okkar, sem dæmir þau eftir allan þennan tíma óvissu og án réttinda, ekki boðleg hér, svo þeim skuli úthýst, með valdbeitingu, sýnist yfirvaldinu það nauðsynlegt. Nú situr forsætisráðherra, Katrín Jakobsdóttir hljóð hjá á meðan dómsmálaráðherra, Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir framfylgir hættulegri stefnu flokks síns með dyggri aðstoð stofnanna sem undir hana heyra þar sem hver óhæfugjörningurinn er framin um annann þverann. Báðar láta þær eins og þær heyri ekki einu sinni óminn af reiði almennings sem vill alls ekki að fjölskyldan verði rekin burt. Rúmlega tuttugu þúsund manns hafa þegar skrifað undir mótmæli þess efnis. Þau eiga nefnilega heima hér. Coumba og Maria eru fæddar hér á landi, hafa verið hér alla ævi og við viljum að þær og foreldrar þeirra verði látin í friði. Sýnið þeim þá sjálfsögðu kurteisi að biðja þau afsökunar á því að hafa valdið þeim skaða sem þegar er orðinn og látið þau svo í friði. Hvað er annars að frátta af þeirri mannúð sem svo títt var nefnd þarna í ræðustól um árið? Bassirou Ndiaye og Mahe Diouf hafa búið hér og starfað í næstum sjö ár enn á nú að vísa úr landiVísir/Vilhelm Það fer sannarlega ekki hjá því að bæði dómsmála og forsætisráðherra tjá sig um eitt og annað opinberlega, hvort heldur það eru hugmyndir um að vista fólk á “afmörkuðu svæði” eftir að ákveðið hefur verið að vísa því úr landi svo að það “týnist” nú örugglega ekki eða nýfengnar hugmyndir Katrínar um ráð til að sporna við kynbundnu ofbeldi sem hún tjáði í kvöldfréttum í gær eftir fund “Heimsþings kvenna í valdastöðum” um hættu á versnandi stöðu kvenna (væntanlega ekki í valdastöðum) í Covid 19. Auðvitað getum við alltaf reitt okkur á að forréttindastéttin horfi endurtekið, ástúðlega og skilningsrík úr fjarlægð niður til almúgans, það er ekkert nýtt. Það gerði Marie Antonette líka. Þar er bara mætt hin fullkomna firring, síendurtekin. Hættið að beita Mariu og Coumba, mömmu þeirra og pabba því andlega ofbeldi sem felst í að yfirvöld hér hafi haldið þeim í sársaukafullum klóm kvíða og óvissu, um hvort þau séu boðleg eða óboðleg og skuli því hypja sig, hverfa á brott frá heimili sínu, slíta bönd við vini og vandamenn og það einmitt nú, á þessum tímum Covid 19 faraldursins þar sem heimsbyggðin er öll með stjarfa af ótta við skæðan vírusinn! Það alveg kristaltært og á allra vitorði að íslensk stjórnvöld brjóta ítrekað lögfestar skuldbindingar sínar á Barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna. Hverju sætir það? Barnasáttmáli Sameinuðu þjóðanna er ekki annars flokks grínplagg og þar stendur skýrt og greinilega í 3. grein, 1. tölulið: "Það sem barni er fyrir beztu skal ávallt hafa forgang, þegar félagsmálastofnun á vegum hins opinbera eða einkaaðila, dómstólar, stjórnvöld eða löggjafarstofnanir gera ráðstafanir, sem varða börn”. Þetta hefur verið margtuggið ofan í hálsmálið á hverjum sem vill heyra og er alls ekki torskilið. Ég lýsi hér um leið eftir þeim aðilum sem starfa beinlínis við að gæta hagsmuna barna! Umboðsmaður barna, Salvör Nordal og starfsfólk þeirrar stofnunnar. https://www.barn.is/ Þeir átta talsmenn barna á Alþingi sem með undirritun yfirlýsingar skuldbundu sig til þess að hafa barnasáttmála Sameinuðu þjóðanna að leiðarljósi í störfum sínum á þinginu og “leitast við að tileinka sér barnvæn sjónarmið sem og að hafa hagsmuni barna að leiðarljósi.” Þetta eru þingmennirnir Inga Sæland, Líneik Anna Sævarsdóttir, Gunnar Bragi Sveinsson, Jón Þór Ólafsson, Oddný G. Harðardóttir, Andrés Ingi Jónsson, Bryndís Haraldsdóttir og Þorsteinn Víglundsson ásamt varamönnum. Hvar gætir þessa í ykkar störfum? Mér leikur forvitni á að vita það? Við berum skýlausa ábyrgð á velferð allra barna í kringum okkur. Magga Stína
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Samskiptasáttmáli; skúffuskjal eða stórgott verkfæri Helena Katrín Hjaltadóttir,Íris Helga G. Baldursdóttir skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg á flestar félagslegar íbúðir en Garðabær rekur lestina Heimir Már Pétursson skrifar
Skoðun Hittumst á rauðum sokkum 1. maí Finnbjörn A. Hermannsson,Kolbrún Halldórsdóttir,Magnús Þór Jónsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris skrifar
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun