Til: Ríkisstjórnarinnar allrar en þó einkum Katrínar og Áslaugar Örnu Magga Stína skrifar 21. september 2020 14:00 Egypsku systkinin Abdalla, Rewida, Hamza og Mustafa eru nú ásamt foreldrum sínum, þeim Dooa og Ibrahim ekki einungis á flótta undan egypskum stjórnvöldum heldur íslenskum líka. Þau hafa ekki lengur leyfi til að hitta vini sína eða leika sér úti. Þeim er synjað um nætursvefn á öruggum stað - og þau skilja ekki, af hverju. Afhverju þau eru ekki gjaldgeng til þess að standa jafnfætis öðrum börnum í samfélaginu. Því svohljóðandi er dómur íslenskra stjórnvalda. Þeim er fyrirmunað að skilja af hverju þau eru ekki velkomin? Af hverju foreldrar þeirra eru dauðhrædd hverja stund? Af hverju þau megi ekki vera heima hjá sér? Af hverju þau þurfi að fara burt. Þau skilja ekki einu sinni almennilega hvert för þeirra er heitið, því þau þekkja Ísland vel og líta á það sem heimili sitt en ekki Egyptaland. Ég er enginn sál- eða sérfræðingur. Ég er foreldri sem átta mig vel á því á því að skaðinn sem nú þegar hefur verið unninn á sálarlífi Abdalla, Rewida, Hamza og Mustafa, er svo mikill og hræðilegur að hann verður sennilega aldrei að fullu bættur. Fyrir tilstuðlan íslenskra stjórnvalda þar sem fremstar fara þær Katrín Jakobsdóttir og Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, dragandi á eftir sér “barnamálaráðherrann” Ásmund Einar Daðason. Þau treystu sér í þann skítaverknað að ábyrgjast og standa þétt á bak við höfnun við beiðni fjölskyldunnar um hæli. Hundsuðu allar mannúðlegar forsendur sem þeim var ítrekað bent á að væru til staðar, gerðu það án þess að blása úr nös. Bæði forsætisráðherra og dómsmálaráðherra höfðu vald til þess að koma í veg fyrir ógæfuna en þær kusu - að gera það ekki. Þær höfnuðu þessum börnum og foreldrum þeirra þrátt fyrir mótmæli fagaðla, Umboðsmanns barna, Skólastjórans í skólanum sem þau sækja, sem og mótmæli almennra borgara. Við státum hér af ungri konu á „pólitískri framabraut” sem dómsmálaráðherra. Konu sem aldrei hefur þurft að líða skort eða neyð í þeim skilningi sem hér um ræðir og hefur engar forsendur til að setja sig í spor þeirra sem hún dæmir svo til og frá. Hún og stalla hennar, forsætisráðherrann sjálfur, kona henni aðeins eldri - sem er þar að auki sjálf foreldri, en treystir sér samt til að standa keik í stafni ríkisstjórnar sem kippir öllu öryggi undan óttaslegnum foreldrum með fjögur ung börn? Hvernig er þetta hægt? Það liggur beinast við að spyrja þær ráðherrana beint? Katrín og Áslaug Arna; Hvernig gátuð þið fengið það af ykkur gera þetta? Hvernig gátuð þið fengið það af ykkur að hanga eins og hundar á roði á ákvörðun sem er svo ómannúðleg og ógeðfelld að nánast öll íslenska þjóðin er í áfalli? Vera má að þið hafið hlotið strangt uppeldi í ykkar pólitísku flokkum en varla hafið þið alveg glatað öllu persónulegu sjálfstæði, eða hvað? Þið, sem manneskjur í æðstu valdastöðum, getið tekið sjálfstæðar ákvarðanir. Það er ykkar hlutverk. Þið eruð æðsta vald. Þið eruð á launum hjá okkur, íslensku þjóðinni til að taka ábyrgar ákvarðanir á meðan við störfum við annað. Ákvarðanir sem þjóðin sem þið eigið að þjónusta stendur á bak við. Ekki siðlausar ákvarðanir sem vinna sálarleg skemmdarverk á saklausum barnssálum og skelfingu lostnum foreldrum þeirra. Ekki ákvarðanir sem brjóta á mannréttindum, heldur ákvarðanir sem eru byggðar fyrst og fremst á þeim grundvallargildum sem við ætlum fyrirfram að ykkur hafi eins og flestum, verið innrætt í æsku. Þar sem umhyggja og umburðarlyndi, kærleikur og samlíðan með öðrum manneskjum, liggur til grundvallar. Þess háttar ákvarðanir. Ef eðlisávísunin segir ykkur hins vegar, Áslaug Arna og Katrín, að þið séuð með ykkar ákvörðunum, um að standa á bak við brottvísun egypsku fjölskyldunnar, virða alla mannréttindasáttmála að vettugi ef hún segir ykkur að þið séuð að breyta rétt þá ráðlegg ég, með vinsemd, hvíld frá öllum opinberum störfum um óákveðin tíma og hvet ykkur til að leita í ró og næði að manneskjunni í ykkur sjálfum. Ég skora á ykkur í framhaldi, Katrín og Áslaug Arna að rifja upp hvaða merkingu orðið samábyrgð hefur. Hvert viðtalið eftir annað sem við ykkur hefur verið tekið um mál fjölskyldunnar er óhugnarlega lýsandi fyrir þá firringu sem hlýtur að vera við lýði á meðal ykkar í ríkisstjórninni. Að leyfa sér til dæmis, Katrín, eftir að ákveðið var að brjóta á stjórnarskrárvörðum rétti egypsku systkinanna, að svara því til að mál fjölskyldunnar hafi ekki sérstaklega verið tekið fyrir á ríkisstjórnarfundi en málefni hælisleitenda hefðu verið verið rædd, heildstætt” er hreint og beint óhugnarlegt. „Rædd heildstætt”? Hvernig ræðir maður heildstætt um fjölskyldur á flótta, Katrín? Þegar tugir stóðu hrópandi fyrir utan ráðherrabústaðinn og afhentu dómsmálaráðherra fimmtán þúsund nafna undirskriftarlista, þá lætur þú eins og engin ástæða hafi verið til að gefa því nokkurn gaum á fundinum en ríkisstjórnin öll hafi bara spjallað almennt um “málefni” hælisleitenda. Þetta er svo sjokkerandi fyrir þann sem horfir á og hlustar, að agndofa, er sennilega eina orðið sem nær að lýsa áhrifunum. Kannski er það ætlunin. Hvað á maður að halda? Kannski er ætlunin að gera kaldlyndið og siðleysið svo hversdagslegt að það hætti að lokum að vekja eftirtekt? Er tilgangurinn að rækta mannúðarblindu og siðleysi meðal þjóðarinnar? Ef svo er, held ég þið hafið misreiknað dæmið hrapalega. Það mun ekki takast. Ekki hjá þessari þjóð. Foreldrum er eðlislæg sú tilfinning að þjást fyrir vanlíðan barna sinna. Börn þola að sama skapi ekkert verr en að foreldrum þeirra líði illa. Í báðar áttir gildir sá tilfinningalegi sári vanmáttur foreldra og barna að geta ekki tekið á sig vanlíðan hins. Spurningin sem liggur í loftinu er þessi: Hvernig hafa dagarnir liðið að undanförnu og hvarnig blasa næstu dagar við ykkur, Katrín og Áslaug Arna og svo ég ávarpi nú ríkisstjórnina alla? Hvernig munuð þið ná, sem teljið ykkur ábyrga ríkisstjórn, vakna að morgni hvers dags, næstu daga? Skottist þið bara í vinnuna og heilsið félögunum hressilega? Hvernig er ykkur innanbrjósts? Finnið þið til einhverrar vanlíðunar? Er eitthvað sem truflar hugarró? Ég spyr því ég er forvitin um mannlega hegðun. Standa vonir ykkar til að hádegismaturinn í mötuneytinu verði góður í dag? Ætlið þið í ræktina eða kannski út að hlaupa eftir vinnu? Ég gleðst einlæglega yfir því atlæti sem þið hafið átt að fagna í lífi ykkar. Hvort heldur ykkur dettur í hug að heilsa upp á fjölskyldu eða vini í frítíma, fara í ræktina, eða rölta hægt eftir göngustíg og finna haustið nálgast þá hvet ég ykkur til að gera hvaðeina sem hugurinn stendur til. Þið eigið skýlausan rétt á að lifa lífinu að eigin geðþótta og vera hamingjusöm. Þið búið við mikil lífsgæði og gegnið ábyrgðarstöðum. Það verður varla betra miðað við gildismat dagsins í dag. Hún er kannski svolítið snúin tilveran hjá ykkur á stundum en það er mjög gaman líka. Þið gegnið æðstu stjórnunarstöðum, eruð ráðherrar. Þið eruð útvalin, kjörin til að gegna einu mikilvægasta hlutverki í lýðræðissamfélagi. Þið eruð aðal og það er án nokkurs vafa ánægjulegt fyrir ykkur að hugsa til tækifæranna sem þið fenguð og nýttuð svo vel. Þar sem menntun ykkar kom að góðu gagni og þið fenguð að fást við það sem hugur ykkar stóð til. Þannig á það að vera, fyrir alla. Finnst ykkur það ekki? Ég mæli að endingu með að Sigríður Andersen verði ekki send aftur til að tala máli mismununar á öldum ljósvakans og hlýt að krefjast þess líka að barnamálaráðherra afsali sér titlinum. Frá: Möggu Stínu Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brottvísun egypskrar fjölskyldu Hælisleitendur Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur (2017-2024) Margrét Kristín Blöndal Mest lesið Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson skrifar Skoðun Ferðamannaþorpin - Náttúruvá Þóra B. Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson skrifar Sjá meira
Egypsku systkinin Abdalla, Rewida, Hamza og Mustafa eru nú ásamt foreldrum sínum, þeim Dooa og Ibrahim ekki einungis á flótta undan egypskum stjórnvöldum heldur íslenskum líka. Þau hafa ekki lengur leyfi til að hitta vini sína eða leika sér úti. Þeim er synjað um nætursvefn á öruggum stað - og þau skilja ekki, af hverju. Afhverju þau eru ekki gjaldgeng til þess að standa jafnfætis öðrum börnum í samfélaginu. Því svohljóðandi er dómur íslenskra stjórnvalda. Þeim er fyrirmunað að skilja af hverju þau eru ekki velkomin? Af hverju foreldrar þeirra eru dauðhrædd hverja stund? Af hverju þau megi ekki vera heima hjá sér? Af hverju þau þurfi að fara burt. Þau skilja ekki einu sinni almennilega hvert för þeirra er heitið, því þau þekkja Ísland vel og líta á það sem heimili sitt en ekki Egyptaland. Ég er enginn sál- eða sérfræðingur. Ég er foreldri sem átta mig vel á því á því að skaðinn sem nú þegar hefur verið unninn á sálarlífi Abdalla, Rewida, Hamza og Mustafa, er svo mikill og hræðilegur að hann verður sennilega aldrei að fullu bættur. Fyrir tilstuðlan íslenskra stjórnvalda þar sem fremstar fara þær Katrín Jakobsdóttir og Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir, dragandi á eftir sér “barnamálaráðherrann” Ásmund Einar Daðason. Þau treystu sér í þann skítaverknað að ábyrgjast og standa þétt á bak við höfnun við beiðni fjölskyldunnar um hæli. Hundsuðu allar mannúðlegar forsendur sem þeim var ítrekað bent á að væru til staðar, gerðu það án þess að blása úr nös. Bæði forsætisráðherra og dómsmálaráðherra höfðu vald til þess að koma í veg fyrir ógæfuna en þær kusu - að gera það ekki. Þær höfnuðu þessum börnum og foreldrum þeirra þrátt fyrir mótmæli fagaðla, Umboðsmanns barna, Skólastjórans í skólanum sem þau sækja, sem og mótmæli almennra borgara. Við státum hér af ungri konu á „pólitískri framabraut” sem dómsmálaráðherra. Konu sem aldrei hefur þurft að líða skort eða neyð í þeim skilningi sem hér um ræðir og hefur engar forsendur til að setja sig í spor þeirra sem hún dæmir svo til og frá. Hún og stalla hennar, forsætisráðherrann sjálfur, kona henni aðeins eldri - sem er þar að auki sjálf foreldri, en treystir sér samt til að standa keik í stafni ríkisstjórnar sem kippir öllu öryggi undan óttaslegnum foreldrum með fjögur ung börn? Hvernig er þetta hægt? Það liggur beinast við að spyrja þær ráðherrana beint? Katrín og Áslaug Arna; Hvernig gátuð þið fengið það af ykkur gera þetta? Hvernig gátuð þið fengið það af ykkur að hanga eins og hundar á roði á ákvörðun sem er svo ómannúðleg og ógeðfelld að nánast öll íslenska þjóðin er í áfalli? Vera má að þið hafið hlotið strangt uppeldi í ykkar pólitísku flokkum en varla hafið þið alveg glatað öllu persónulegu sjálfstæði, eða hvað? Þið, sem manneskjur í æðstu valdastöðum, getið tekið sjálfstæðar ákvarðanir. Það er ykkar hlutverk. Þið eruð æðsta vald. Þið eruð á launum hjá okkur, íslensku þjóðinni til að taka ábyrgar ákvarðanir á meðan við störfum við annað. Ákvarðanir sem þjóðin sem þið eigið að þjónusta stendur á bak við. Ekki siðlausar ákvarðanir sem vinna sálarleg skemmdarverk á saklausum barnssálum og skelfingu lostnum foreldrum þeirra. Ekki ákvarðanir sem brjóta á mannréttindum, heldur ákvarðanir sem eru byggðar fyrst og fremst á þeim grundvallargildum sem við ætlum fyrirfram að ykkur hafi eins og flestum, verið innrætt í æsku. Þar sem umhyggja og umburðarlyndi, kærleikur og samlíðan með öðrum manneskjum, liggur til grundvallar. Þess háttar ákvarðanir. Ef eðlisávísunin segir ykkur hins vegar, Áslaug Arna og Katrín, að þið séuð með ykkar ákvörðunum, um að standa á bak við brottvísun egypsku fjölskyldunnar, virða alla mannréttindasáttmála að vettugi ef hún segir ykkur að þið séuð að breyta rétt þá ráðlegg ég, með vinsemd, hvíld frá öllum opinberum störfum um óákveðin tíma og hvet ykkur til að leita í ró og næði að manneskjunni í ykkur sjálfum. Ég skora á ykkur í framhaldi, Katrín og Áslaug Arna að rifja upp hvaða merkingu orðið samábyrgð hefur. Hvert viðtalið eftir annað sem við ykkur hefur verið tekið um mál fjölskyldunnar er óhugnarlega lýsandi fyrir þá firringu sem hlýtur að vera við lýði á meðal ykkar í ríkisstjórninni. Að leyfa sér til dæmis, Katrín, eftir að ákveðið var að brjóta á stjórnarskrárvörðum rétti egypsku systkinanna, að svara því til að mál fjölskyldunnar hafi ekki sérstaklega verið tekið fyrir á ríkisstjórnarfundi en málefni hælisleitenda hefðu verið verið rædd, heildstætt” er hreint og beint óhugnarlegt. „Rædd heildstætt”? Hvernig ræðir maður heildstætt um fjölskyldur á flótta, Katrín? Þegar tugir stóðu hrópandi fyrir utan ráðherrabústaðinn og afhentu dómsmálaráðherra fimmtán þúsund nafna undirskriftarlista, þá lætur þú eins og engin ástæða hafi verið til að gefa því nokkurn gaum á fundinum en ríkisstjórnin öll hafi bara spjallað almennt um “málefni” hælisleitenda. Þetta er svo sjokkerandi fyrir þann sem horfir á og hlustar, að agndofa, er sennilega eina orðið sem nær að lýsa áhrifunum. Kannski er það ætlunin. Hvað á maður að halda? Kannski er ætlunin að gera kaldlyndið og siðleysið svo hversdagslegt að það hætti að lokum að vekja eftirtekt? Er tilgangurinn að rækta mannúðarblindu og siðleysi meðal þjóðarinnar? Ef svo er, held ég þið hafið misreiknað dæmið hrapalega. Það mun ekki takast. Ekki hjá þessari þjóð. Foreldrum er eðlislæg sú tilfinning að þjást fyrir vanlíðan barna sinna. Börn þola að sama skapi ekkert verr en að foreldrum þeirra líði illa. Í báðar áttir gildir sá tilfinningalegi sári vanmáttur foreldra og barna að geta ekki tekið á sig vanlíðan hins. Spurningin sem liggur í loftinu er þessi: Hvernig hafa dagarnir liðið að undanförnu og hvarnig blasa næstu dagar við ykkur, Katrín og Áslaug Arna og svo ég ávarpi nú ríkisstjórnina alla? Hvernig munuð þið ná, sem teljið ykkur ábyrga ríkisstjórn, vakna að morgni hvers dags, næstu daga? Skottist þið bara í vinnuna og heilsið félögunum hressilega? Hvernig er ykkur innanbrjósts? Finnið þið til einhverrar vanlíðunar? Er eitthvað sem truflar hugarró? Ég spyr því ég er forvitin um mannlega hegðun. Standa vonir ykkar til að hádegismaturinn í mötuneytinu verði góður í dag? Ætlið þið í ræktina eða kannski út að hlaupa eftir vinnu? Ég gleðst einlæglega yfir því atlæti sem þið hafið átt að fagna í lífi ykkar. Hvort heldur ykkur dettur í hug að heilsa upp á fjölskyldu eða vini í frítíma, fara í ræktina, eða rölta hægt eftir göngustíg og finna haustið nálgast þá hvet ég ykkur til að gera hvaðeina sem hugurinn stendur til. Þið eigið skýlausan rétt á að lifa lífinu að eigin geðþótta og vera hamingjusöm. Þið búið við mikil lífsgæði og gegnið ábyrgðarstöðum. Það verður varla betra miðað við gildismat dagsins í dag. Hún er kannski svolítið snúin tilveran hjá ykkur á stundum en það er mjög gaman líka. Þið gegnið æðstu stjórnunarstöðum, eruð ráðherrar. Þið eruð útvalin, kjörin til að gegna einu mikilvægasta hlutverki í lýðræðissamfélagi. Þið eruð aðal og það er án nokkurs vafa ánægjulegt fyrir ykkur að hugsa til tækifæranna sem þið fenguð og nýttuð svo vel. Þar sem menntun ykkar kom að góðu gagni og þið fenguð að fást við það sem hugur ykkar stóð til. Þannig á það að vera, fyrir alla. Finnst ykkur það ekki? Ég mæli að endingu með að Sigríður Andersen verði ekki send aftur til að tala máli mismununar á öldum ljósvakans og hlýt að krefjast þess líka að barnamálaráðherra afsali sér titlinum. Frá: Möggu Stínu
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun