Andvökunætur Kristín Ólafsdóttir skrifar 18. janúar 2017 07:00 Undanfarin misseri hefur mér gengið afleitlega að sofna á kvöldin. Þetta er kannski eðlilegur fylgifiskur hækkandi aldurs. Eða bein afleiðing þess að í skólanum er ekki skyldumæting og ég skrönglast þ.a.l. fram úr um hádegisbil flesta virka daga. Þessi lífsstíll er auðvitað á skjön við fúnkerandi samfélag manna og ef það er til guð eða gáfaður dvergur eða fjörlegt hýbríð manns og geithafurs, sem menn tilbiðja í nafni stundvísi og sjálfsaga, þá er sá að refsa mér. Andvökunæturnar fylgja flestar ákveðinni uppskrift. Fyrst gerir líkamleg óværð vart við sig. Ég bylti mér og verð óþægilega meðvituð um eigin hjartslátt. Og þá, eins og spretthlaupari í rásblokk, tekur heilinn við sér. Hann byrjar að blaða kerfisbundið í formsatriðunum, þessu sem liggur tiltölulega grunnt í skömmustuskúffunni. Að ég hafi skrópað í tannlæknatíma í þrjú ár. Að ég eigi enn eftir að taka bílpróf. Að ég sé enn ekki byrjuð á BA-ritgerð. Hjartslátturinn verður örari. Í takt við hann og þvert á vilja minn fletti ég í gegnum niðurbældustu minningarnar. Ég er 9 ára og stíg óvart í blauta steypu á leiðinni heim úr skólanum og múrararnir taka því sem aðför að öllum löggiltum iðngreinum. Ég renn niður stigann á Prikinu sumarið 2014 og finn hvernig mjöðmin flest út á hverri einustu tröppu og allir viðstaddir fylgjast með. Ég reyni að kyssa sætan strák og hann segir „nei, sorrí“. Þetta er lögmál. Þegar líkaminn þarfnast hvíldarinnar sárast tekur höfuðið upp á því að framleiða, leikstýra og sýna kvikmynd byggða á öllu sem maður þráir heitast að gleyma. Ég stend nú í örvæntingarfullri leit að úrræðum. Hugræn atferlismeðferð kemur til greina. Sem og skurðaðgerð. Eða kannski þarf ég bara að byrja að mæta í skólann.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun Villtur lax eða villt græðgi – sveitin í skotlínu Jóhann Helgi Stefánsson Skoðun Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann Skoðun Hvað er að frétta af humrinum? Jónas Páll Jónasson Skoðun Hanna Katrín og Co, koma til bjargar Björn Ólafsson Skoðun Örlög Úkraínu varða frið og öryggi á Íslandi Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir Skoðun Sigrar og raunir íslenska hestsins Elín Íris Fanndal Skoðun Ilmurinn af jarðolíu er svo lokkandi Sævar Helgi Lárusson Skoðun Íslendingar flytja út fisk og líka ofbeldismenn Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun
Undanfarin misseri hefur mér gengið afleitlega að sofna á kvöldin. Þetta er kannski eðlilegur fylgifiskur hækkandi aldurs. Eða bein afleiðing þess að í skólanum er ekki skyldumæting og ég skrönglast þ.a.l. fram úr um hádegisbil flesta virka daga. Þessi lífsstíll er auðvitað á skjön við fúnkerandi samfélag manna og ef það er til guð eða gáfaður dvergur eða fjörlegt hýbríð manns og geithafurs, sem menn tilbiðja í nafni stundvísi og sjálfsaga, þá er sá að refsa mér. Andvökunæturnar fylgja flestar ákveðinni uppskrift. Fyrst gerir líkamleg óværð vart við sig. Ég bylti mér og verð óþægilega meðvituð um eigin hjartslátt. Og þá, eins og spretthlaupari í rásblokk, tekur heilinn við sér. Hann byrjar að blaða kerfisbundið í formsatriðunum, þessu sem liggur tiltölulega grunnt í skömmustuskúffunni. Að ég hafi skrópað í tannlæknatíma í þrjú ár. Að ég eigi enn eftir að taka bílpróf. Að ég sé enn ekki byrjuð á BA-ritgerð. Hjartslátturinn verður örari. Í takt við hann og þvert á vilja minn fletti ég í gegnum niðurbældustu minningarnar. Ég er 9 ára og stíg óvart í blauta steypu á leiðinni heim úr skólanum og múrararnir taka því sem aðför að öllum löggiltum iðngreinum. Ég renn niður stigann á Prikinu sumarið 2014 og finn hvernig mjöðmin flest út á hverri einustu tröppu og allir viðstaddir fylgjast með. Ég reyni að kyssa sætan strák og hann segir „nei, sorrí“. Þetta er lögmál. Þegar líkaminn þarfnast hvíldarinnar sárast tekur höfuðið upp á því að framleiða, leikstýra og sýna kvikmynd byggða á öllu sem maður þráir heitast að gleyma. Ég stend nú í örvæntingarfullri leit að úrræðum. Hugræn atferlismeðferð kemur til greina. Sem og skurðaðgerð. Eða kannski þarf ég bara að byrja að mæta í skólann.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu.
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun
Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir Skoðun
Aðför ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur að flóttafólki Hópur stjórnarkvenna í Solaris Skoðun