Stórir dagar Kristín Ólafsdóttir skrifar 9. nóvember 2016 07:00 9. nóvember 2016. Gærdagurinn var stór. Í gær rættust allir draumar og þrár og dýpstu, pervertískustu kenndir einnar manneskju, sem kjörin var forseti Bandaríkjanna. Risastór dagur fyrir bæði hana og heimsbyggðina. Sjálf er ég 23 ára og mig dreymir ýmislegt. Held ég alveg örugglega. Ég hef a.m.k. einsett mér einhvers konar grugguga samsuðu af markmiðum, sem ég vinn nú misötullega að, og ég á yfir 150 þúsund íslenskar krónur lagðar inn á sparnaðarreikning. Ég varð einnig þeirrar gæfu aðnjótandi að fæðast í vestrænu ríki sem er viðunandi vel liðið í alþjóðasamfélagi. Líf mitt er í ákveðnum farvegi, eða í það minnsta að þreifa fyrir sér í leit að einum slíkum. Við mér blasa stórir dagar. Ég er samt logandi hrædd. Hvað ef ég fer á mis við stóru dagana, sem renna aðeins upp í kjölfar þrotlausrar, ástríðufullrar vinnu í átt að tilteknu, skýru takmarki? Hvað ef ég ramba aldrei á það sem mig langar raunverulega til að gera og reika bara stefnulaust í gegnum lífið og ranka loksins við mér á dánarbeðinum og hef ekki afrekað neitt og það er of seint að gera nokkuð í því vegna þess að ég er bókstaflega dauð? Hvað ef ég er kannski alveg fullkomlega týnd? Þetta lúxusvandamál óákveðinnar forréttindastelpu á þrítugsaldri – að hafa ekki enn hent reiður á tilgangi sínum í jarðlífinu – heldur henni nefnilega í algjörum heljargreipum. Og það er kannski bara allt í lagi, svona í bili. Það er enn þá nægur tími til stefnu og það má alveg vera hrædd. Sérstaklega þegar stórir dagar eru í vændum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið 56.000 krónur í vasa Kópavogsbúa Ásdís Kristjánsdóttir Skoðun Ef þið þurfið að segja upphátt að þið séuð ekki rasistar... Nichole Leigh Mosty Skoðun Af hverju byggjum við innan gróinna hverfa? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun NordAN: Vegið að norrænni forvarnarstefnu Siv Friðleifsdóttir Skoðun Hugleiðingar og skoðanaskipti um rasisma og útlendingahatur Ole Anton Bieltvedt Skoðun Er stríðsglæpamaður í rútunni? Ragnhildur Hólmgeirsdóttir, Hrönn Guðmundsdóttir Skoðun Bensínstöðvardíll og Birkimelur Helgi Áss Grétarsson Skoðun Halldór 31.05.2025 Halldór Gigt, vinnumarkaðurinn, fjölgun hlutastarfa og viðeigandi aðlögun Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun
9. nóvember 2016. Gærdagurinn var stór. Í gær rættust allir draumar og þrár og dýpstu, pervertískustu kenndir einnar manneskju, sem kjörin var forseti Bandaríkjanna. Risastór dagur fyrir bæði hana og heimsbyggðina. Sjálf er ég 23 ára og mig dreymir ýmislegt. Held ég alveg örugglega. Ég hef a.m.k. einsett mér einhvers konar grugguga samsuðu af markmiðum, sem ég vinn nú misötullega að, og ég á yfir 150 þúsund íslenskar krónur lagðar inn á sparnaðarreikning. Ég varð einnig þeirrar gæfu aðnjótandi að fæðast í vestrænu ríki sem er viðunandi vel liðið í alþjóðasamfélagi. Líf mitt er í ákveðnum farvegi, eða í það minnsta að þreifa fyrir sér í leit að einum slíkum. Við mér blasa stórir dagar. Ég er samt logandi hrædd. Hvað ef ég fer á mis við stóru dagana, sem renna aðeins upp í kjölfar þrotlausrar, ástríðufullrar vinnu í átt að tilteknu, skýru takmarki? Hvað ef ég ramba aldrei á það sem mig langar raunverulega til að gera og reika bara stefnulaust í gegnum lífið og ranka loksins við mér á dánarbeðinum og hef ekki afrekað neitt og það er of seint að gera nokkuð í því vegna þess að ég er bókstaflega dauð? Hvað ef ég er kannski alveg fullkomlega týnd? Þetta lúxusvandamál óákveðinnar forréttindastelpu á þrítugsaldri – að hafa ekki enn hent reiður á tilgangi sínum í jarðlífinu – heldur henni nefnilega í algjörum heljargreipum. Og það er kannski bara allt í lagi, svona í bili. Það er enn þá nægur tími til stefnu og það má alveg vera hrædd. Sérstaklega þegar stórir dagar eru í vændum.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.