Lífið er eins og að horfa á leik Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 5. júlí 2016 07:00 Ég sit í mannþröng mikilli, syng þjóðsönginn í bringuna á mér - sönghæfileikar leyfa ekki meira - og horfi á sjónvarpsskjá sem hangir yfir mér líkt og stjarna yfir vitringunum forðum. Svo allt í einu hljómar Eldgamla Ísafold af svo miklum þunga að jörðin skelfur. Ég hafði ekki tekið eftir því en ég er umvafinn Englendingum. Ég verð hvekktur mjög. Lít í kringum mig og sé urmul af bjórbullum jafn ófrýnilegum og tröllum í íslenskum barnabókmenntum. Ég fer að hugsa með mér hversu ómenningarleg enska þjóðin sé, kemst meira að segja að því að besti rithöfundur þeirra hafi verið Pólverji sem kallaði sig Joseph Conrad. Svo skorar Englendingar úr víti og allir öskra jeee! Eins og fáráðlingar. Ég ætla ekki að segja frá hugleiðingum mínum sem leiddu til þeirrar niðurstöðu að Englendingar væru upp til hópa hinir mestu örvitar. Korteri síðar var ég farinn að titra af unun eins og eitt eilífðar smáblóm. Um sama leyti komst ég að þeirri niðurstöðu að allir Bretar væru, inn við beinið, hið besta fólk. Mikil menningarþjóð og þakka mætti fyrir ríkulegt framlag þeirra til heimsmenningarinnar. Á því andartaki komst Joseph Conrad ekki í landslið enskra rithöfunda. Svo kom það fyrir að ensk kona féll í yfirlið á næsta borði. Þá varð samkennd svo mikil að ég fann ekki hvar sál mín endaði og sál allra Breta byrjaði. Er ekki lífið eins og að horfa á fótboltaleik? Þegar maður er óttasleginn og illa gengur er fólkið ömurlegt. Þegar vel gengur er fólk til fyrirmyndar. Og svo gerist stundum eitthvað sem minnir mann á að við sitjum öll saman í þessari súpu sem við köllum líf.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Sumargjöf Þórunn Sigurðardóttir Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Gagnsæi og inntak Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Hagkvæmur kostur utan friðlands Jóna Bjarnadóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson Skoðun Morðæðið á Gaza - Vitfirringin má ekki eyðileggja mennskuna Jón Baldvin Hannesson Skoðun
Ég sit í mannþröng mikilli, syng þjóðsönginn í bringuna á mér - sönghæfileikar leyfa ekki meira - og horfi á sjónvarpsskjá sem hangir yfir mér líkt og stjarna yfir vitringunum forðum. Svo allt í einu hljómar Eldgamla Ísafold af svo miklum þunga að jörðin skelfur. Ég hafði ekki tekið eftir því en ég er umvafinn Englendingum. Ég verð hvekktur mjög. Lít í kringum mig og sé urmul af bjórbullum jafn ófrýnilegum og tröllum í íslenskum barnabókmenntum. Ég fer að hugsa með mér hversu ómenningarleg enska þjóðin sé, kemst meira að segja að því að besti rithöfundur þeirra hafi verið Pólverji sem kallaði sig Joseph Conrad. Svo skorar Englendingar úr víti og allir öskra jeee! Eins og fáráðlingar. Ég ætla ekki að segja frá hugleiðingum mínum sem leiddu til þeirrar niðurstöðu að Englendingar væru upp til hópa hinir mestu örvitar. Korteri síðar var ég farinn að titra af unun eins og eitt eilífðar smáblóm. Um sama leyti komst ég að þeirri niðurstöðu að allir Bretar væru, inn við beinið, hið besta fólk. Mikil menningarþjóð og þakka mætti fyrir ríkulegt framlag þeirra til heimsmenningarinnar. Á því andartaki komst Joseph Conrad ekki í landslið enskra rithöfunda. Svo kom það fyrir að ensk kona féll í yfirlið á næsta borði. Þá varð samkennd svo mikil að ég fann ekki hvar sál mín endaði og sál allra Breta byrjaði. Er ekki lífið eins og að horfa á fótboltaleik? Þegar maður er óttasleginn og illa gengur er fólkið ömurlegt. Þegar vel gengur er fólk til fyrirmyndar. Og svo gerist stundum eitthvað sem minnir mann á að við sitjum öll saman í þessari súpu sem við köllum líf.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.