Þunglynd herðatré Brynhildur Björnsdóttir skrifar 9. september 2011 06:00 Haustið er doppótt. Doppur eru skemmtilegar. Þær lífga upp á umhverfið og eru oft í skemmtilegum litum. Enska orðið yfir doppumynstur er „polka dot", mjög glaðlegt orð. Doppur eru gleði. Ég, viðskiptavinkonan sem hlýtur að eiga að kaupa doppóttu fötin, kaupi það. En á tískusýningunum þar sem doppurnar voru kynntar var gleðin sem fyrr fjarri góðum leiða. Af einhverjum ástæðum virðist það þvælast fyrir heildrænni upplifun af hátískufötum að einhvers staðar í kringum þau glitti í bros. Á tískusýningarpöllunum fyrir haustlínuna sýndust fyrirsæturnar að venju ýmist annars hugar, fúlar eða sorgmæddar. Tískusýningar virðast vera ómennskir vinnustaðir, fullir af ótta, streitu og leiða. Á þetta ekki að vera eftirsóknarvert starf fyrir ungar stúlkur? Af frásögnum að dæma (og America"s Next Top Model) er venjulegur dagur í vinnunni hjá fyrirsætu í besta falli leiðinlegur, í versta falli niðurlægjandi. Ég þekki konu sem var lærlingur í hátískuhúsi. Lýsingar hennar á því hvernig rætt var um kornunga fyrirsætu á meðan henni var skipað að fara í og úr nærfötunum eftir því hvað hentaði flíkinni sem hún átti að sýna rændu mig trú á mannkynið í smástund á eftir. Það er ekkert skrýtið að fyrirsætur á tískusýningarpöllum líti út fyrir að vera óhamingjusamar. Fötin eru oftar en ekki límd á þær með teppalímbandi svo þau fari betur eða næld í flýti milli skiptinga og þá skiptir minnstu máli hvort nælist í hold. Þær eru víst oft svangar og þyrstar eftir hlaup milli verkefna. Og svo getur ekki verið gaman að láta glápa á sig og tala um sig eins og maður skipti engu máli daginn út og inn. Fyrirsætur á tískusýningum eiga víst ekki að vera manneskjur. Þær eiga ekki að sýna svipbrigði eða tilfinningar. Þær eru lifandi gínur sem eiga að sýna hvernig mynstur hreyfast og efni falla, þunglyndisleg herðatré á fæti. Ég er enginn hagfræðingur en ég ímynda mér að varning eigi yfirleitt að selja. En af hverju á ég, viðskiptavinkonan sem á að kaupa þessi doppuföt, að heillast af þessari óhamingju? Er einhverjum hagur í því að mér finnist hún eftirsóknarverð og töff? Að mig langi til að vera leið allan daginn? Ég á sjálfsagt eftir að kaupa mér eitthvað doppótt í vetur. Þegar ég verð búin að sjá alvöru, glaðar konur doppast um í einhvern tíma. Þunglynd herðatré selja mér ekki neitt. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Brynhildur Björnsdóttir Mest lesið Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson Skoðun
Haustið er doppótt. Doppur eru skemmtilegar. Þær lífga upp á umhverfið og eru oft í skemmtilegum litum. Enska orðið yfir doppumynstur er „polka dot", mjög glaðlegt orð. Doppur eru gleði. Ég, viðskiptavinkonan sem hlýtur að eiga að kaupa doppóttu fötin, kaupi það. En á tískusýningunum þar sem doppurnar voru kynntar var gleðin sem fyrr fjarri góðum leiða. Af einhverjum ástæðum virðist það þvælast fyrir heildrænni upplifun af hátískufötum að einhvers staðar í kringum þau glitti í bros. Á tískusýningarpöllunum fyrir haustlínuna sýndust fyrirsæturnar að venju ýmist annars hugar, fúlar eða sorgmæddar. Tískusýningar virðast vera ómennskir vinnustaðir, fullir af ótta, streitu og leiða. Á þetta ekki að vera eftirsóknarvert starf fyrir ungar stúlkur? Af frásögnum að dæma (og America"s Next Top Model) er venjulegur dagur í vinnunni hjá fyrirsætu í besta falli leiðinlegur, í versta falli niðurlægjandi. Ég þekki konu sem var lærlingur í hátískuhúsi. Lýsingar hennar á því hvernig rætt var um kornunga fyrirsætu á meðan henni var skipað að fara í og úr nærfötunum eftir því hvað hentaði flíkinni sem hún átti að sýna rændu mig trú á mannkynið í smástund á eftir. Það er ekkert skrýtið að fyrirsætur á tískusýningarpöllum líti út fyrir að vera óhamingjusamar. Fötin eru oftar en ekki límd á þær með teppalímbandi svo þau fari betur eða næld í flýti milli skiptinga og þá skiptir minnstu máli hvort nælist í hold. Þær eru víst oft svangar og þyrstar eftir hlaup milli verkefna. Og svo getur ekki verið gaman að láta glápa á sig og tala um sig eins og maður skipti engu máli daginn út og inn. Fyrirsætur á tískusýningum eiga víst ekki að vera manneskjur. Þær eiga ekki að sýna svipbrigði eða tilfinningar. Þær eru lifandi gínur sem eiga að sýna hvernig mynstur hreyfast og efni falla, þunglyndisleg herðatré á fæti. Ég er enginn hagfræðingur en ég ímynda mér að varning eigi yfirleitt að selja. En af hverju á ég, viðskiptavinkonan sem á að kaupa þessi doppuföt, að heillast af þessari óhamingju? Er einhverjum hagur í því að mér finnist hún eftirsóknarverð og töff? Að mig langi til að vera leið allan daginn? Ég á sjálfsagt eftir að kaupa mér eitthvað doppótt í vetur. Þegar ég verð búin að sjá alvöru, glaðar konur doppast um í einhvern tíma. Þunglynd herðatré selja mér ekki neitt.
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun