Í háskólanum Bergsteinn Sigurðsson skrifar 1. febrúar 2011 06:00 Eftir um það bil sjö ára hlé er ég byrjaður aftur í háskóla. Sem er indælt. Það er gaman í tímum og kaffið á Háskólatorgi ódýrt. Einn ókosturinn við vorönnina er hins vegar hin óumflýjanlegu leiðindi háskólapólitíkurinnar Ég er strax byrjaður að kvíða símtölunum frá einhverjum 21 árs guðfræðinema sem heldur að hann geti hreyft við tómlæti mínu með ræðu um mikilvægi þess að fjölga fjöltengjum í fjölmennustu stofunum eða koma í veg fyrir fleiri stöðumæla. Óþol mitt gagnvart stúdentapólitíkinni helgast sjálfsagt af því að á sínum tíma var ég viðriðinn hana; skipaði 13. sæti Röskvu vorið 2001 ef ég man rétt. Ég veit í sjálfu sér ekki hvers vegna nokkrum fannst akkur í að hafa einhvern eins og mig á lista. Ég hafði nákvæmlega engan áhuga á hagsmunamálum stúdenta. Engu að síður tóku að birtast eftir mig í einhverjum Röskvubæklingum lærðar greinar um skort á fjölskyldustefnu innan Háskólans. Þetta voru svo sem ekkert vitlausar greinar, þannig séð; eini gallinn var sá að ég kannaðist ekkert við að hafa skrifað þær. Áhugaleysi mitt á stúdentapólitík kom sér öllu verr þegar ég var beðinn um að mæta upp í eitthvert símaver í úthringingar, sem gekk í stuttu máli út á það að ónáða fólk heima hjá sér um kvöld og helgar og spyrja hvort einhverjar spurningar brynnu á þeim varðandi stefnu Röskvu í fjölskyldumálum. Sem það gerði langsjaldnast. Í þau örfáu skipti sem einhver vildi sannarlega vita eitthvað um stefnu Röskvu stóð ég fullkomlega á gati. „Til hvers í andskotanum ertu þá að hringja í mig?“ spurði einn sem ég hringdi í. Ég gat ekki annað en tekið undir með honum en hvatti hann samt til að „kjósa rétt“. Þetta voru sannarlega ekki eintóm leiðindi. Röskva hafði betur þetta árið og kosningavakan var þar af leiðandi þónokkuð skemmtileg. Eftir það var skyldum mínum nokkurn veginn lokið; ég mætti reyndar á einn formlegan fund, sem var satt best að segja ein leiðinlegasta lífsreynsla sem ég hef þurft að þola. Þeim sem eru að stíga sín fyrstu skref í stúdentapólitík, burtséð frá fyrir hvaða hreyfingu, ráðlegg ég þetta: Ekki taka þátttöku þína í stúdentapólitík of hátíðlega; hún hefur engan annan tilgang en að veita þér útrás fyrir þína eigin félagsþörf og kemur líklega hvorki til með að hafa áhrif nokkurn annan en þá sem þurfa að umbera þig næstu vikurnar. Og ef þú sérð nafnið mitt á úthringilistanum þínum, værirðu þá til í að tússa bara yfir það, takk. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Skoðanir Mest lesið Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun
Eftir um það bil sjö ára hlé er ég byrjaður aftur í háskóla. Sem er indælt. Það er gaman í tímum og kaffið á Háskólatorgi ódýrt. Einn ókosturinn við vorönnina er hins vegar hin óumflýjanlegu leiðindi háskólapólitíkurinnar Ég er strax byrjaður að kvíða símtölunum frá einhverjum 21 árs guðfræðinema sem heldur að hann geti hreyft við tómlæti mínu með ræðu um mikilvægi þess að fjölga fjöltengjum í fjölmennustu stofunum eða koma í veg fyrir fleiri stöðumæla. Óþol mitt gagnvart stúdentapólitíkinni helgast sjálfsagt af því að á sínum tíma var ég viðriðinn hana; skipaði 13. sæti Röskvu vorið 2001 ef ég man rétt. Ég veit í sjálfu sér ekki hvers vegna nokkrum fannst akkur í að hafa einhvern eins og mig á lista. Ég hafði nákvæmlega engan áhuga á hagsmunamálum stúdenta. Engu að síður tóku að birtast eftir mig í einhverjum Röskvubæklingum lærðar greinar um skort á fjölskyldustefnu innan Háskólans. Þetta voru svo sem ekkert vitlausar greinar, þannig séð; eini gallinn var sá að ég kannaðist ekkert við að hafa skrifað þær. Áhugaleysi mitt á stúdentapólitík kom sér öllu verr þegar ég var beðinn um að mæta upp í eitthvert símaver í úthringingar, sem gekk í stuttu máli út á það að ónáða fólk heima hjá sér um kvöld og helgar og spyrja hvort einhverjar spurningar brynnu á þeim varðandi stefnu Röskvu í fjölskyldumálum. Sem það gerði langsjaldnast. Í þau örfáu skipti sem einhver vildi sannarlega vita eitthvað um stefnu Röskvu stóð ég fullkomlega á gati. „Til hvers í andskotanum ertu þá að hringja í mig?“ spurði einn sem ég hringdi í. Ég gat ekki annað en tekið undir með honum en hvatti hann samt til að „kjósa rétt“. Þetta voru sannarlega ekki eintóm leiðindi. Röskva hafði betur þetta árið og kosningavakan var þar af leiðandi þónokkuð skemmtileg. Eftir það var skyldum mínum nokkurn veginn lokið; ég mætti reyndar á einn formlegan fund, sem var satt best að segja ein leiðinlegasta lífsreynsla sem ég hef þurft að þola. Þeim sem eru að stíga sín fyrstu skref í stúdentapólitík, burtséð frá fyrir hvaða hreyfingu, ráðlegg ég þetta: Ekki taka þátttöku þína í stúdentapólitík of hátíðlega; hún hefur engan annan tilgang en að veita þér útrás fyrir þína eigin félagsþörf og kemur líklega hvorki til með að hafa áhrif nokkurn annan en þá sem þurfa að umbera þig næstu vikurnar. Og ef þú sérð nafnið mitt á úthringilistanum þínum, værirðu þá til í að tússa bara yfir það, takk.
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Tóbakslausar nikótínvörur - Tímabært að horfast í augu við staðreyndir Bjarni Freyr Guðmundsson Skoðun