Hallærislegur útlendingur Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 29. september 2010 06:00 Eftir að hafa búið um nokkra hríð á Spáni hættir mér til að gleyma því hversu hallærislegur ég er í augum margra heimamanna. Geng ég þó aldrei í sokkum og sandölum en slíkur útgangur er eitt aðalsmerki hallærislegra útlendinga. Fyrir kurteisis sakir hafa Spánverjar aldrei orð á þessu hallæri mínu en upp koma af og til atvik sem sýna mér svart á hvítu hversu ankannalegur ég er í þeirra augum. Eitt slíkt bar við um þarsíðustu helgi. Sat ég þá á troðfullri krá í bænum Priego de Córdoba og horfði á leik Atletico Madríd og Börsunga. Hef ég tamið mér þá háttsemi að ljúka ekki sundur munni þegar horft er á leik Börsunga en þetta uppáhaldslið mitt er afar óvinsælt hér í Anda-lúsíu. Hvert orð sem upp úr mér hrekkur gefur því tilefni til rifrildis við eldheita fylgismenn konungsliðsins sem því miður eru á hverju strái. Þegar langt er liðið á leikinn kemur stúlka á forskólaaldri inn á krána í fylgd með föður sínum. Sá ég þá að þar var komin mannvera sem hægt væri að eiga orðastað við. Var hún með marglitan skopparabolta og lék sér að honum í mannþrönginni. Fóru leikar vel fram uns boltinn skoppar út og undir bílaröð sem var á planinu fyrir utan. Grét stúlkan hástöfum og linnti ekki látum uns faðir hennar fór með hana í leitarleiðangur sem bar tilætlaðan árangur. Gengur þá stúlkan sigri hrósandi aftur inn á krána og heldur óhikað áfram að leika með boltann. Þegar boltaskoppið ber hana nálægt mér segi ég við hana: „Ég átti einu sinni svona bolta og lék mér þá með hann í þorpinu mínu sem er langt í burtu, rétt hjá Norðurheimskautinu." Hún horfði á mig líkt og krakkar horfa á trúð í skemmtigarði. Hélt ég því sögunni áfram. „Síðan skoppaði boltinn í burtu frá mér en ég fór hlaupandi á eftir honum. Fór hann býsna hratt svo ég hljóp og hljóp og hljóp, jafnvel þótt ég sæi boltann ekki lengur. Svo allt í einu fattaði ég að ég var kominn alla leið hingað til Priego de Córdoba." Barnið varð skelfingu lostið, hljóp beint til föður síns og bað hann um að geyma þennan stórhættulega bolta. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Skoðanir Mest lesið Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun 52 milljarðar/ári x 30 ár = EES Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Sársauki annarra og samúðarþreyta Guðrún Jónsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun
Eftir að hafa búið um nokkra hríð á Spáni hættir mér til að gleyma því hversu hallærislegur ég er í augum margra heimamanna. Geng ég þó aldrei í sokkum og sandölum en slíkur útgangur er eitt aðalsmerki hallærislegra útlendinga. Fyrir kurteisis sakir hafa Spánverjar aldrei orð á þessu hallæri mínu en upp koma af og til atvik sem sýna mér svart á hvítu hversu ankannalegur ég er í þeirra augum. Eitt slíkt bar við um þarsíðustu helgi. Sat ég þá á troðfullri krá í bænum Priego de Córdoba og horfði á leik Atletico Madríd og Börsunga. Hef ég tamið mér þá háttsemi að ljúka ekki sundur munni þegar horft er á leik Börsunga en þetta uppáhaldslið mitt er afar óvinsælt hér í Anda-lúsíu. Hvert orð sem upp úr mér hrekkur gefur því tilefni til rifrildis við eldheita fylgismenn konungsliðsins sem því miður eru á hverju strái. Þegar langt er liðið á leikinn kemur stúlka á forskólaaldri inn á krána í fylgd með föður sínum. Sá ég þá að þar var komin mannvera sem hægt væri að eiga orðastað við. Var hún með marglitan skopparabolta og lék sér að honum í mannþrönginni. Fóru leikar vel fram uns boltinn skoppar út og undir bílaröð sem var á planinu fyrir utan. Grét stúlkan hástöfum og linnti ekki látum uns faðir hennar fór með hana í leitarleiðangur sem bar tilætlaðan árangur. Gengur þá stúlkan sigri hrósandi aftur inn á krána og heldur óhikað áfram að leika með boltann. Þegar boltaskoppið ber hana nálægt mér segi ég við hana: „Ég átti einu sinni svona bolta og lék mér þá með hann í þorpinu mínu sem er langt í burtu, rétt hjá Norðurheimskautinu." Hún horfði á mig líkt og krakkar horfa á trúð í skemmtigarði. Hélt ég því sögunni áfram. „Síðan skoppaði boltinn í burtu frá mér en ég fór hlaupandi á eftir honum. Fór hann býsna hratt svo ég hljóp og hljóp og hljóp, jafnvel þótt ég sæi boltann ekki lengur. Svo allt í einu fattaði ég að ég var kominn alla leið hingað til Priego de Córdoba." Barnið varð skelfingu lostið, hljóp beint til föður síns og bað hann um að geyma þennan stórhættulega bolta.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun