Clapton að koma 4. mars 2008 10:40 Miðasala á Clapton-tónleikana í Egilshöll hefst í dag. Ég fer. Annað er vitleysa. Clapton er náttúrlega guð. Man þegar ég hlustaði á gömlu Cream-plöturnar með ógnarstóru heyrnartólin utan um fermingarkollinn í Espilundinum heima. Upp úr miðri síðustu öld. Blind Faith. Yardbirds. Svo kom Derek-tímabilið, drykkjan og sullið og sódómurinn - og loks Rainbow-tónleikarnir ... sjálf upprisan ... búlivarðurinn og sólóið. Eins og gerst hafi í gær. Öll andlit Claptons. Ég man ekki betur en ég hafi átt allt heila vínil-safnið. Líf mitt var eiginlega Claptonskt á tímabili. Það lá við að ég tæki tónlistina fram yfir konur ... þetta var eitthvað umfram annað popp á áttunda áratugnum; einhver blúsaður sársauki ... Badge. Getur eitthvað toppað tónleikaútgáfuna? Sá Clapton á Parken í Danmörku um árið. Kallinn kann þetta í þaula; galdurinn einhver bræðsla blúss og fágaðs rokks ... já, hæfileg mixtúra þess villta og vandaða. Það er Clapton. Rétta blandan. Ég býst við því að þetta verði einu tónleikar Claptons á Íslandi, enda færist aldurinn yfir. Ætla menn að missa af þessu tækifæri? Það má heita heimóttarskapur. 8. ágúst. Sjáumst í Egilshöll. Og sökkvum okkur í kallinn ... -SER. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mannamál Sigmundar Ernis Mest lesið Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Hvernig hljómar 100.000 kr. mánaðarlegur samgöngustyrkur? Valur Elli Valsson Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sættir þú þig við þetta? Jón Pétur Zimsen Skoðun Augnablikið Magnús Jóhann Hjartarson Skoðun Árið 2023 kemur aldrei aftur Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Trumpistar eru víða Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir Skoðun
Miðasala á Clapton-tónleikana í Egilshöll hefst í dag. Ég fer. Annað er vitleysa. Clapton er náttúrlega guð. Man þegar ég hlustaði á gömlu Cream-plöturnar með ógnarstóru heyrnartólin utan um fermingarkollinn í Espilundinum heima. Upp úr miðri síðustu öld. Blind Faith. Yardbirds. Svo kom Derek-tímabilið, drykkjan og sullið og sódómurinn - og loks Rainbow-tónleikarnir ... sjálf upprisan ... búlivarðurinn og sólóið. Eins og gerst hafi í gær. Öll andlit Claptons. Ég man ekki betur en ég hafi átt allt heila vínil-safnið. Líf mitt var eiginlega Claptonskt á tímabili. Það lá við að ég tæki tónlistina fram yfir konur ... þetta var eitthvað umfram annað popp á áttunda áratugnum; einhver blúsaður sársauki ... Badge. Getur eitthvað toppað tónleikaútgáfuna? Sá Clapton á Parken í Danmörku um árið. Kallinn kann þetta í þaula; galdurinn einhver bræðsla blúss og fágaðs rokks ... já, hæfileg mixtúra þess villta og vandaða. Það er Clapton. Rétta blandan. Ég býst við því að þetta verði einu tónleikar Claptons á Íslandi, enda færist aldurinn yfir. Ætla menn að missa af þessu tækifæri? Það má heita heimóttarskapur. 8. ágúst. Sjáumst í Egilshöll. Og sökkvum okkur í kallinn ... -SER.