Strengir 18. júlí 2007 08:00 Einmitt þegar hver réttlát sál hugsar vart um annað en þorskkvóta og kolefnisjöfnun get ég varla vikið Glitni úr huga mér. Daglega og oft á dag verður mér hugsað til þeirrar ágætu stofnunar. Ekki þó sökum ískyggilegs lánakostnaðar eða vaxtastefnu, heldur vegna ímyndar hreysti og þolgæðis sem bankinn hefur komið sér upp með stuðningi við Reykjavíkurmaraþonið. Sífellt fleiri sófakartöflur sjást nú á óttaslegnum hlaupum um götur borgarinnar því Stóridagur nálgast óðfluga og ekki lengur er hægt að humma æfingarnar fram af sér. Sumir fullorðnir minnast æsku þegar þeir gátu hlaupið þindarlaust dagana langa og blésu ekki úr nös. Núorðið eru þannig gaselluhlaup aðeins í draumum mínum, bitur raunveruleikinn er annar. Mitt harðneskjulega æfingatímabil hófst sem kunnugt er á síðustu menningarnótt þegar ég sór þess dýran eið í votta viðurvist að hlaupa tíu kílómetra að ári. Á þeim tíma sem liðinn er síðan hef ég lært eitt og annað um sjálfa mig, en einkum að mér finnst alveg rosalega erfitt að hlaupa. Mun þægilegra er að ganga eða jafnvel keyra bara. Þannig myndi ég vissulega ferðast einvörðungu ef ekki væri fyrir árans eiðinn. Hans vegna hef ég auk þess komist að því hvernig er að fá raunverulegar harðsperrur. Eftir óvenjulega langdreginn hlaupatúr sem entist svo lengi vegna þrjósku mannsins míns í hlutverki sérlegs kvalara, birtust svo magnaðar harðsperrur að ég hélt ég væri komin með brjósklos. Í þrjá daga hökti ég um heimilið og dró á eftir mér þann fótinn sem geymdi mögulegt brjósklosið, eða jafnlengi og ég komst upp með það. Gestir héldu að ég væri að gera grín að fötluðum með göngulaginu og hvorki heitir bakstrar né fagmannlegar jógateygjur gerðu nokkurt gagn. Um síðir var kvalara minn farið að gruna uppgerð, mundaði keyrið og benti orðalaust á íþróttaskóna í fatahenginu. Eftir svona tvo kílómetra var brjósklosið því miður horfið í skuggann af allskyns öðrum hlaupastingjum sem ég vissi ekki áður að fólk þyrfti að læra að harka af sér til að geta hlaupið þessa skitnu bæjarlengd. Ef til væri kvörtunardeild í kaupfélagi tilverunnar myndi ég örugglega nefna það með mörgu öðru. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Fjárskipti við slit óvígðrar sambúðar: Meginreglur og frávik Sveinn Ævar Sveinsson Skoðun Hæðarveiki og lyf Ari Trausti Guðmundsson Skoðun Landsvirkjun hafin yfir lög Björg Eva Erlendsdóttir Skoðun Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun Stjórnmálin verða að virka Bjarni Benediktsson Skoðun Vegið að börnum í pólitískri aðför að ferðaþjónustunni Skoðun Ferðamannaiðnaður? Nei, ferðaþjónusta! Guðmundur Björnsson Skoðun „Já, hvað með bara að skjóta hann!“ Þórhildur Hjaltadóttir Skoðun 80.000 manna klóakrennsli í Dýrafjörð í boði Arctic Fish Jón Kaldal Skoðun Trump les tölvupóstinn þinn Mörður Áslaugarson Skoðun
Einmitt þegar hver réttlát sál hugsar vart um annað en þorskkvóta og kolefnisjöfnun get ég varla vikið Glitni úr huga mér. Daglega og oft á dag verður mér hugsað til þeirrar ágætu stofnunar. Ekki þó sökum ískyggilegs lánakostnaðar eða vaxtastefnu, heldur vegna ímyndar hreysti og þolgæðis sem bankinn hefur komið sér upp með stuðningi við Reykjavíkurmaraþonið. Sífellt fleiri sófakartöflur sjást nú á óttaslegnum hlaupum um götur borgarinnar því Stóridagur nálgast óðfluga og ekki lengur er hægt að humma æfingarnar fram af sér. Sumir fullorðnir minnast æsku þegar þeir gátu hlaupið þindarlaust dagana langa og blésu ekki úr nös. Núorðið eru þannig gaselluhlaup aðeins í draumum mínum, bitur raunveruleikinn er annar. Mitt harðneskjulega æfingatímabil hófst sem kunnugt er á síðustu menningarnótt þegar ég sór þess dýran eið í votta viðurvist að hlaupa tíu kílómetra að ári. Á þeim tíma sem liðinn er síðan hef ég lært eitt og annað um sjálfa mig, en einkum að mér finnst alveg rosalega erfitt að hlaupa. Mun þægilegra er að ganga eða jafnvel keyra bara. Þannig myndi ég vissulega ferðast einvörðungu ef ekki væri fyrir árans eiðinn. Hans vegna hef ég auk þess komist að því hvernig er að fá raunverulegar harðsperrur. Eftir óvenjulega langdreginn hlaupatúr sem entist svo lengi vegna þrjósku mannsins míns í hlutverki sérlegs kvalara, birtust svo magnaðar harðsperrur að ég hélt ég væri komin með brjósklos. Í þrjá daga hökti ég um heimilið og dró á eftir mér þann fótinn sem geymdi mögulegt brjósklosið, eða jafnlengi og ég komst upp með það. Gestir héldu að ég væri að gera grín að fötluðum með göngulaginu og hvorki heitir bakstrar né fagmannlegar jógateygjur gerðu nokkurt gagn. Um síðir var kvalara minn farið að gruna uppgerð, mundaði keyrið og benti orðalaust á íþróttaskóna í fatahenginu. Eftir svona tvo kílómetra var brjósklosið því miður horfið í skuggann af allskyns öðrum hlaupastingjum sem ég vissi ekki áður að fólk þyrfti að læra að harka af sér til að geta hlaupið þessa skitnu bæjarlengd. Ef til væri kvörtunardeild í kaupfélagi tilverunnar myndi ég örugglega nefna það með mörgu öðru.
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun
Greiðsla með Vísakorti tryggir ekki endurgreiðslu – forfallatryggingar gagnslausar þegar mest á reynir Erna Guðmundsdóttir Skoðun