Í æsku fór ég alltaf í klippingu með mömmu og þegar það var búið að blása og rúlla hana var klipptur þvertoppur á mig og mér hrósað fyrir þykkt hrosshársins sem guð blessaði mig með. Ég hélt áfram að fara í klippingu til sömu hárgreiðslukonu þegar ég varð stærri. Síðan fór hún í frí og hárgreiðsluveröld mín hrundi. Sú sem leysti hana af klippti í eyrað á mér. Sú næsta var kaffiandfúl. Ég prófaði nokkrar nýjar. En þær bara skildu mig ekki.
Ég er léleg í rabbi um hversdaginn svo spjallið reyndist mér erfitt. Ertu í skóla? eða: Vá hvað hárið á þér er þurrt. Var hárið á þér skorið með hníf síðast? og svo framvegis. Uppgjafaraugun sem störðu í hársvörðinn á mér reyndust mér ofviða, ég var of meðvirk með þessum blessuðu konum. Ég ákvað að taka málin í mínar eigin hendur, fór í grínbúð og keypti bleikan lit í hárið. Það var upphafið að rússíbanareið sem kallast Hárgreiðsluleikur fyrir fullorðna. Hárið hefur verið ýmist bleikt, rautt, fjólublátt eða blátt á þessu tímabili og stundum marglitt. Fyrir ekki svo löngu sá ég svo mynd sem tekin var af hausnum á mér og ég fór að skellihlæja að þessum trúðshaus sem reyndist svo vera minn eiginn. Tár runnu niður kinnar trúðsins. Nú var nóg komið.
Ég tók skref út úr þægindahring aflitunarefnis í pakka og pantaði tíma í klippingu. Ég vann mikla rannsóknarvinnu, skoðaði allar hárgreiðslustofur í Reykjavík sem ég fann á netinu og keyrði framhjá mörgum. Labbaði inn á nokkrar og bakkaði út þegar ég sá hryllingssvipinn á starfsfólkinu þegar það sá strýið á mér stingast inn um dyrnar.
Að endingu fann ég stofu þar sem tók á móti mér stelpa sem sagðist vera til í að bjarga mér. Hún virtist fordómalaus.
Pantaði tíma. Mætti og fékk kaffi. Hún renndi höndum gegnum hár mitt, festi puttana í nokkrum flækjuhnoðrum. ,,Vó, hefurðu verið að klippa þig sjálf eða?“
Ég starði á hana í speglinum. Ég ákvað að svara henni heiðarlega.
Já. Só?
