Blessaður! Kolbeinn Tumi Daðason skrifar 21. mars 2014 06:00 „Bíddu, er bara öllum hleypt inn í Hörpu?“ sagði ég brosandi við tónleikagest í glæsibyggingunni við höfnina á dögunum. Sá hafði þegar fengið sér sæti og kom ég auga á hann þar sem ég klöngraðist yfir aðra gesti í leit að mínu eigin. „Uuu, já,“ svaraði maðurinn sem ég taldi mig aldeilis þekkja vel. Auðvitað kom á daginn að viðkomandi var alls ekki Steini Halldórs heldur einhver sláandi líkur honum. Maðurinn klórar sér eflaust enn í hausnum yfir því hver hafi kastað á hann kveðju. Ég hef aldrei kunnað að meta fólk sem heilsar ekki öðru fólki sem það þekkir. Stundum mætir maður einhverjum úti á götu sem maður kannast við en lítur ekki einu sinni upp. „Djöfull er hann merkilegur með sig,“ hef ég stundum hugsað en í seinni tíð hef ég velt fyrir mér öðrum möguleikum. Viðkomandi geti verið feiminn, utan við sig eða einfaldlega ómannglöggur. Hvað sem því líður legg ég mig fram um að heilsa fólki og þá helst með nafni. Mér líður vel að heyra nafn mitt og veit að það gildir um fleira fólk. Á hinn bóginn er sérstaklega pínlegt þegar maður rangnefnir fólk. Það gerði ég, einu sinni sem oftar, í brúðkaupi um árið þar sem ég reyndi svo að redda mér með því að nefna til sögunnar gælunafn mannsins. Kom á daginn að viðkomandi kunni sérstaklega illa við umrætt gælunafn. Stundum tekst manni samt að bjarga sér fyrir horn. Þannig gekk ég fram hjá Vesturbæjarlauginni um daginn og sá kunnuglegt andlit nálgast. „Blessaður, Davíð,“ sagði ég en sá strax eftir orðum mínum eftir því sem við nálguðumst. Vegfarandinn, sem ég þekkti minna en ekki neitt, horfði spurnaraugum á mig þar til ég endurtók, algjörlega ósjálfrátt og af meiri krafti en áður, „Blessaður!“ Manninum brá svo að hann gat ekki annað en kastað á mig kveðju og skildu svo leiðir okkar, tveggja stórra spurningarmerkja. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Tumi Daðason Mest lesið Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Köstum ekki verðmætum á glæ Ingvar Jónsson Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon Skoðun Verkafólk kaupir aðgang að íslenskum auðlindum af Norðmönnum Arndís Kristjánsdóttir Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun
„Bíddu, er bara öllum hleypt inn í Hörpu?“ sagði ég brosandi við tónleikagest í glæsibyggingunni við höfnina á dögunum. Sá hafði þegar fengið sér sæti og kom ég auga á hann þar sem ég klöngraðist yfir aðra gesti í leit að mínu eigin. „Uuu, já,“ svaraði maðurinn sem ég taldi mig aldeilis þekkja vel. Auðvitað kom á daginn að viðkomandi var alls ekki Steini Halldórs heldur einhver sláandi líkur honum. Maðurinn klórar sér eflaust enn í hausnum yfir því hver hafi kastað á hann kveðju. Ég hef aldrei kunnað að meta fólk sem heilsar ekki öðru fólki sem það þekkir. Stundum mætir maður einhverjum úti á götu sem maður kannast við en lítur ekki einu sinni upp. „Djöfull er hann merkilegur með sig,“ hef ég stundum hugsað en í seinni tíð hef ég velt fyrir mér öðrum möguleikum. Viðkomandi geti verið feiminn, utan við sig eða einfaldlega ómannglöggur. Hvað sem því líður legg ég mig fram um að heilsa fólki og þá helst með nafni. Mér líður vel að heyra nafn mitt og veit að það gildir um fleira fólk. Á hinn bóginn er sérstaklega pínlegt þegar maður rangnefnir fólk. Það gerði ég, einu sinni sem oftar, í brúðkaupi um árið þar sem ég reyndi svo að redda mér með því að nefna til sögunnar gælunafn mannsins. Kom á daginn að viðkomandi kunni sérstaklega illa við umrætt gælunafn. Stundum tekst manni samt að bjarga sér fyrir horn. Þannig gekk ég fram hjá Vesturbæjarlauginni um daginn og sá kunnuglegt andlit nálgast. „Blessaður, Davíð,“ sagði ég en sá strax eftir orðum mínum eftir því sem við nálguðumst. Vegfarandinn, sem ég þekkti minna en ekki neitt, horfði spurnaraugum á mig þar til ég endurtók, algjörlega ósjálfrátt og af meiri krafti en áður, „Blessaður!“ Manninum brá svo að hann gat ekki annað en kastað á mig kveðju og skildu svo leiðir okkar, tveggja stórra spurningarmerkja.