Fram líða stundir Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 12. mars 2014 07:00 Það er óþægilega mikið að gera hjá mér um þessar mundir. Þetta er auðvitað sjálfskaparvíti, ég tek að mér allt sem mér dettur í hug, bý mér til verkefni þess á milli, fresta svo öllu fram á síðustu stundu og skil svo ekkert í stressinu. Ég reyni að temja mér að segja nei við nýjum verkefnum og einbeita mér að þeim sem ég glími við nú þegar. En svo hringir amma. „Ætlarðu ekki að mæta?“ Maður segir ekki nei við ömmu sína. „Jú, auðvitað mæti ég. Passar svona líka stórvel,“ laug ég. Þetta passaði alls ekki vel, því ég átti að vera í skólanum. En maður segir ekki nei við ömmu sína. Svo ég skrópaði í skólanum til að spila félagsvist við eldri borgara. Égvar orðin virkilega stressuð fyrir þessari atrennu þegar ég mætti. Það var sprengidagur, dauf saltkjötsangan í loftinu og eldri borgararnir voru í ham, orkumiklir eftir hádegismatinn. „Nei, hér eru mættar dúkkulísur,“ sagði ókunnugur maður og blikkaði mig. Ég beit í tunguna á mér, brosti og sagði „já, já,“ rosalega hátt. Áður en leikar hófust fékk ég leiðbeiningar um hvernig best væri að skrá niður stigin á sem einfaldastan hátt. „Þegar fólk er komið yfir hundraðið fer það að ruglast í þessu,“ útskýrði maður sem sjálfur var ekki deginum eldri en 85. Fljótlegagleymdi ég verkefnunum sem biðu mín heima, enda orðin mjög áköf í spilunum. Þessir eldri borgarar voru stórskemmtilegir. Ég lærði alls konar orðatiltæki sem ég hef ekki hugmynd um hvað þýða, fékk að sjá ævafornt húðflúr og heyra söguna á bak við það sem reyndist vera nokkuð dæmigerð djammsaga, hlustaði á fjörgamlar konur spekúlera hvort þessi eða hinn pólitíkusinn væri drykkjumaður og í hléinu drakk ég kaffi með ömmu, ömmusystur og afabróður. Það gerist ekki mikið betra. Eftir hlé kom upp ágreiningur um hver ætti að sitja hjá eina umferð og allt virtist ætla um koll að keyra, en þá heyrðist róandi rödd í kallkerfinu: „Verið þið róleg, elskurnar mínar, það eina sem við eigum enn þá nóg af, það er tími.“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun Áhrif veiðigjalda ná út fyrir atvinnugreinina Ásgerður Kristín Gylfadóttir Skoðun Setjum kraft í íslenskukennslu fullorðinna Anna Linda Sigurðardóttir Skoðun Ekkert kerfi lifir af pólitískan geðþótta Guðrún Hafsteinsdóttir Skoðun RÚV - ljósritunarstofa ríkisins? Birgir Finnsson Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun Komum heil heim eftir hvítasunnuhelgina Ágúst Mogensen Skoðun Að vera hvítur og kristinn Guðbrandur Einarsson Skoðun Opinber skýring til Sigurjóns Þórðarsonar Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson Skoðun
Það er óþægilega mikið að gera hjá mér um þessar mundir. Þetta er auðvitað sjálfskaparvíti, ég tek að mér allt sem mér dettur í hug, bý mér til verkefni þess á milli, fresta svo öllu fram á síðustu stundu og skil svo ekkert í stressinu. Ég reyni að temja mér að segja nei við nýjum verkefnum og einbeita mér að þeim sem ég glími við nú þegar. En svo hringir amma. „Ætlarðu ekki að mæta?“ Maður segir ekki nei við ömmu sína. „Jú, auðvitað mæti ég. Passar svona líka stórvel,“ laug ég. Þetta passaði alls ekki vel, því ég átti að vera í skólanum. En maður segir ekki nei við ömmu sína. Svo ég skrópaði í skólanum til að spila félagsvist við eldri borgara. Égvar orðin virkilega stressuð fyrir þessari atrennu þegar ég mætti. Það var sprengidagur, dauf saltkjötsangan í loftinu og eldri borgararnir voru í ham, orkumiklir eftir hádegismatinn. „Nei, hér eru mættar dúkkulísur,“ sagði ókunnugur maður og blikkaði mig. Ég beit í tunguna á mér, brosti og sagði „já, já,“ rosalega hátt. Áður en leikar hófust fékk ég leiðbeiningar um hvernig best væri að skrá niður stigin á sem einfaldastan hátt. „Þegar fólk er komið yfir hundraðið fer það að ruglast í þessu,“ útskýrði maður sem sjálfur var ekki deginum eldri en 85. Fljótlegagleymdi ég verkefnunum sem biðu mín heima, enda orðin mjög áköf í spilunum. Þessir eldri borgarar voru stórskemmtilegir. Ég lærði alls konar orðatiltæki sem ég hef ekki hugmynd um hvað þýða, fékk að sjá ævafornt húðflúr og heyra söguna á bak við það sem reyndist vera nokkuð dæmigerð djammsaga, hlustaði á fjörgamlar konur spekúlera hvort þessi eða hinn pólitíkusinn væri drykkjumaður og í hléinu drakk ég kaffi með ömmu, ömmusystur og afabróður. Það gerist ekki mikið betra. Eftir hlé kom upp ágreiningur um hver ætti að sitja hjá eina umferð og allt virtist ætla um koll að keyra, en þá heyrðist róandi rödd í kallkerfinu: „Verið þið róleg, elskurnar mínar, það eina sem við eigum enn þá nóg af, það er tími.“
Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson Skoðun
Við stöndum með Anahitu og Elissu Valgerður Árnadóttir,Rósa Líf Darradóttir,Aldís Amah Hamilton,Þorgerður María Þorbjarnardóttir,Árni Finnsson Skoðun