Grunur um morgunmat Svavar Hávarðsson skrifar 17. apríl 2013 10:00 Auðvitað get ég ekki fullyrt neitt, en ég held að við bræðurnir höfum bara einu sinni migið á okkur á sama tíma. Það var úr hlátri þegar mamma trúði okkur fyrir því að grunur léki á að hún væri haldin alvarlegum sjúkdómi. Áður en þú dregur þá ályktun að við bræðurnir séum skíthælar, báðir tveir, þá get ég útskýrt hvernig í þessu lá. Mamma og pabbi höfðu skroppið til Reykjavíkur til að útrétta. Í leiðinni var ferðin auðvitað nýtt til þess sjá framan í lækna, eins og gengur. Við bræðurnir vorum boðnir í kjötbollur à la Hávarður eitt kvöldið en að áti loknu setti gamla settið okkur niður og mamma stundi upp eftirfarandi: „Strákar mínir, lækninn grunar að ég sé með seríós.“ Á augnabliki áttaði ég mig á því að líkur voru taldar á því að mamma væri með húðsjúkdóminn sóríasis, en myndin af mömmu með gróft tilfelli af morgunmat leitaði á mig. Alvarleiki málsins var auðvitað mikill, en mér fannst allt í einu eins og kjötfarsið væri að reyna að brjótast upp úr belgnum á mér. Áður en ég hljóp í áttina að postulíninu áttaði ég mig á því að eitthvað allt annað var þarna á ferðinni. Mér varð litið snöggt í áttina til Björgólfs bróður míns og sá þá að hann var að skipta litum. Augu okkar mættust – og þá varð ekki aftur snúið. Við biluðumst úr hlátri. Í augum foreldra okkar voru vonbrigðin augljós, en þegar dúraði hjá okkur bræðrum gátum við útskýrt hvernig í þessu lá. Eftir stendur ein besta minning mín um stund í faðmi fjölskyldunnar, auðvitað vegna þess að læknirinn hafði rangt fyrir sér. Kvöldið var nefnilega stórkostlega skemmtilegt, ekki síst vegna þess að annað af sama meiði var rifjað upp í beinu framhaldi. „Ég er farin heim að serða sárasta hungrið,“ tilkynnti Stína systir einhvern tímann þegar hún sársvöng ætlaði að kanna innihaldið í ísskápnum sínum. Það var líka rifjað upp að kær fjölskylduvinur söng árum saman „Allir saman nú, öryrki á túr, og síðan ekki söguna meir“ við eitt ástsælasta lag Stuðmanna. Hvaða djúpu þjóðfélagsádeilu er ég að koma á framfæri með svo lúmskum hætti? Hana færð þú ekki frá mér í dag, en vonandi tókst mér að kalla fram hjá þér bros. Það var það eina sem mér gekk til. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Svavar Hávarðsson Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Opið bréf til stjórnvalda Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir Skoðun
Auðvitað get ég ekki fullyrt neitt, en ég held að við bræðurnir höfum bara einu sinni migið á okkur á sama tíma. Það var úr hlátri þegar mamma trúði okkur fyrir því að grunur léki á að hún væri haldin alvarlegum sjúkdómi. Áður en þú dregur þá ályktun að við bræðurnir séum skíthælar, báðir tveir, þá get ég útskýrt hvernig í þessu lá. Mamma og pabbi höfðu skroppið til Reykjavíkur til að útrétta. Í leiðinni var ferðin auðvitað nýtt til þess sjá framan í lækna, eins og gengur. Við bræðurnir vorum boðnir í kjötbollur à la Hávarður eitt kvöldið en að áti loknu setti gamla settið okkur niður og mamma stundi upp eftirfarandi: „Strákar mínir, lækninn grunar að ég sé með seríós.“ Á augnabliki áttaði ég mig á því að líkur voru taldar á því að mamma væri með húðsjúkdóminn sóríasis, en myndin af mömmu með gróft tilfelli af morgunmat leitaði á mig. Alvarleiki málsins var auðvitað mikill, en mér fannst allt í einu eins og kjötfarsið væri að reyna að brjótast upp úr belgnum á mér. Áður en ég hljóp í áttina að postulíninu áttaði ég mig á því að eitthvað allt annað var þarna á ferðinni. Mér varð litið snöggt í áttina til Björgólfs bróður míns og sá þá að hann var að skipta litum. Augu okkar mættust – og þá varð ekki aftur snúið. Við biluðumst úr hlátri. Í augum foreldra okkar voru vonbrigðin augljós, en þegar dúraði hjá okkur bræðrum gátum við útskýrt hvernig í þessu lá. Eftir stendur ein besta minning mín um stund í faðmi fjölskyldunnar, auðvitað vegna þess að læknirinn hafði rangt fyrir sér. Kvöldið var nefnilega stórkostlega skemmtilegt, ekki síst vegna þess að annað af sama meiði var rifjað upp í beinu framhaldi. „Ég er farin heim að serða sárasta hungrið,“ tilkynnti Stína systir einhvern tímann þegar hún sársvöng ætlaði að kanna innihaldið í ísskápnum sínum. Það var líka rifjað upp að kær fjölskylduvinur söng árum saman „Allir saman nú, öryrki á túr, og síðan ekki söguna meir“ við eitt ástsælasta lag Stuðmanna. Hvaða djúpu þjóðfélagsádeilu er ég að koma á framfæri með svo lúmskum hætti? Hana færð þú ekki frá mér í dag, en vonandi tókst mér að kalla fram hjá þér bros. Það var það eina sem mér gekk til.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun