Dýrtíðartabú Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 19. september 2011 10:15 Var ekki einhvern tímann ódýrt að borða fisk? Það er eins og mig rámi í það. Í það minnsta var fiskur mörgum sinnum í viku í matinn hjá flestum sem ég þekki. Jafnvel svo oft að það var sumum til ama. Í dag heitir það fagnaður ef ekki er grísahakk í kvöldmatinn. Dýrtíðargrísir reyna stundum að þyrla því ryki upp að það sé ekkert dýrt að kaupa hollan mat. Ekki sé nú ódýrara að kaupa kexið og snakkið. Eins og það sé einmitt það sem fólkið sem kaupir ekki fisk í kvöldmatinn sé að setja í staðinn í körfuna. Kex og snakk. Ég gat svona næstum skilið kunningja minn sem sagðist stundum langa til að ráðast á fólk með lífrænt grænmeti í körfu sem hvaða-hvaðar yfir kílóverði hollustunnar. Segir fólk bara geta hætt að éta kökurnar og kaupa fisk. Stór hópur fólks hefur einmitt hvorki efni á kexi né fiski. Og kvöldmaturinn er kjötfars. Kílóverðið talar sínu máli. Kílóverðið af kjötfarsi slagar upp í einn fjórða af kílóverði fisks úti í minni búð. Þeir sem smíðuðu línuna um að lífið væri of stutt fyrir vondan mat búa ekki í fátækustu hverfum borgarinnar og hafa ekki lent í óæðri endanum á þessu röri; auraráðin leyfa ekki holla fæðu. Það er ótrúlegt hve viðkvæmt það er að velta þeim steinum við að það sé dýrt að borða hollan mat. Eins og það sé móðgun við Lýðheilsustöð. Eins og feita fólkið sé að réttlæta það að geta haldið áfram að borða rusl með því að benda á verðið. Afsaki sig með kílóverðinu sem stendur þó þarna skýrum stöfum. Það þurfi bara að skipuleggja sig betur. En það skipuleggur enginn fáar krónur þannig að úr verði eitthvað meira en dugar fyrir klósettpappír og nauðsynjum. Nágranni vinnufélaga míns, átta ára, hefur aldrei farið í bíó þótt hann hafi alla ævi langað. Aurarnir eru bara ekki til. Hvorki fyrir fiski né miða. Því miður. En aftur að fiskinum, sem ég er með á heilanum, játa það. Ég les hverja einustu smáfrétt um hollusturannsóknir á fiski og veit hversu ljómandi vel mér líður snæði ég hann daglega. Ég gleymi því ekki þegar þá sjötugur kennari minn í málsögu í Háskóla Íslands, Helgi Guðmundsson, sagði mér að á ákveðnu skeiði lífs síns hefði hann einungis borðað fisk, alla daga vikunnar. Engar vísindalegar rannsóknir sem tengja þetta saman svo sem, en margir nemendur héldu að skekkja væri í kennitölu Helga, svo unglegur var hann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Var ekki einhvern tímann ódýrt að borða fisk? Það er eins og mig rámi í það. Í það minnsta var fiskur mörgum sinnum í viku í matinn hjá flestum sem ég þekki. Jafnvel svo oft að það var sumum til ama. Í dag heitir það fagnaður ef ekki er grísahakk í kvöldmatinn. Dýrtíðargrísir reyna stundum að þyrla því ryki upp að það sé ekkert dýrt að kaupa hollan mat. Ekki sé nú ódýrara að kaupa kexið og snakkið. Eins og það sé einmitt það sem fólkið sem kaupir ekki fisk í kvöldmatinn sé að setja í staðinn í körfuna. Kex og snakk. Ég gat svona næstum skilið kunningja minn sem sagðist stundum langa til að ráðast á fólk með lífrænt grænmeti í körfu sem hvaða-hvaðar yfir kílóverði hollustunnar. Segir fólk bara geta hætt að éta kökurnar og kaupa fisk. Stór hópur fólks hefur einmitt hvorki efni á kexi né fiski. Og kvöldmaturinn er kjötfars. Kílóverðið talar sínu máli. Kílóverðið af kjötfarsi slagar upp í einn fjórða af kílóverði fisks úti í minni búð. Þeir sem smíðuðu línuna um að lífið væri of stutt fyrir vondan mat búa ekki í fátækustu hverfum borgarinnar og hafa ekki lent í óæðri endanum á þessu röri; auraráðin leyfa ekki holla fæðu. Það er ótrúlegt hve viðkvæmt það er að velta þeim steinum við að það sé dýrt að borða hollan mat. Eins og það sé móðgun við Lýðheilsustöð. Eins og feita fólkið sé að réttlæta það að geta haldið áfram að borða rusl með því að benda á verðið. Afsaki sig með kílóverðinu sem stendur þó þarna skýrum stöfum. Það þurfi bara að skipuleggja sig betur. En það skipuleggur enginn fáar krónur þannig að úr verði eitthvað meira en dugar fyrir klósettpappír og nauðsynjum. Nágranni vinnufélaga míns, átta ára, hefur aldrei farið í bíó þótt hann hafi alla ævi langað. Aurarnir eru bara ekki til. Hvorki fyrir fiski né miða. Því miður. En aftur að fiskinum, sem ég er með á heilanum, játa það. Ég les hverja einustu smáfrétt um hollusturannsóknir á fiski og veit hversu ljómandi vel mér líður snæði ég hann daglega. Ég gleymi því ekki þegar þá sjötugur kennari minn í málsögu í Háskóla Íslands, Helgi Guðmundsson, sagði mér að á ákveðnu skeiði lífs síns hefði hann einungis borðað fisk, alla daga vikunnar. Engar vísindalegar rannsóknir sem tengja þetta saman svo sem, en margir nemendur héldu að skekkja væri í kennitölu Helga, svo unglegur var hann.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun