Ferðast fram og til baka Marta María Friðriksdóttir skrifar 22. júlí 2011 06:00 Samgöngur eru merkilegt fyrirbæri. Seint um kvöld um miðja síðustu viku var mér skutlað út á Keflavíkurflugvöll á bíl sem gekk fyrir óhóflega dýru eldsneyti. Eftir að ég hafði tékkað inn, farið í gegnum öryggisskoðunina og ráfað stefnulaust um flugstöðina var haldið í flugvélina. Planið var að sofa alla leiðina til Kaupmannahafnar en sætisfélaginn var ekki á sömu skoðun. Sætisfélaginn var nefnilega mjög búttuð bandarísk kona sem sat hálfpartinn ofan á mér. Það hefði verið í lagi nema hún var á iði alla leiðina. Ekki tók svo betra við þegar sætisfélagi hennar kom, því hún fékk allsvakalegan áhuga á honum og þau áttu góðar stundir meðan þau kynntust í fluginu. Sætisfélagarnir töluðu stanslaust alla leiðina þannig að lítið varð um svefn. Kaupmannahöfn tók hins vegar vel á móti mér. Á flugvellinum var auðvelt að finna neðanjarðarlest sem gekk beint inn í borgina. Ekki nóg með það, heldur var auðvelt að finna strætóstöð strætós sem tók mig á áfangastað. Strætóinn kom líka fljótt og biðin var innan við mínúta, ekki eins og hér heima þar sem biðtíminn er oftast ríflega fimmtán mínútur, því strætóinn er alltaf nýfarinn þegar farþeginn kemur á stoppistöðina. Reiðhjól voru auðfundin í þessari stórborg og auðvelt var að ferðast á milli staða á þeim, þar sem sérstakir hjólreiðastígar eru fyrir hendi. Kaupmannahafnarbúar og annað hjólreiðafólk þar í borg kann líka umferðarreglurnar, gefur stefnuljós og stoppar á rauðu ljósi. Það er helst þegar strætófarþegar hoppa af og á að þeir þurfa að passa sig á hjólreiðafólki, sem gleymir að út úr þessum löngu bílum komi fólk af og til. Göngutúrar voru líka vel til fundnir í höfuðborg Danmerkur. Þó var ekki nógu sniðugt að ræða um næsta mann því það var aldrei að vita nema hann sneri sér við og svaraði á íslensku eins og innfæddur. Íslendingar voru enda úti um allt, barþjónninn, maðurinn á næsta götuhorni og fjölskyldan í vatnsstrætónum. Flugferðin til Íslands var álíka skemmtileg og ferðin út. Ég mætti glaðbeitt út á flugvöll eftir ánægjulega neðanjarðarlestarferð. Ferðin byrjaði á því að önnur hafði verið tékkuð inn á mínu nafni og þegar í flugvélina kom settust drafandi og drukknar konur við hliðina á mér. Virtust viðkunnanlegar en héldu fyrir mér vöku með því að spreyja ilmvatni í tíma og ótíma og bera á sig lyktarmikil krem. Svefninn varð stuttur í það skiptið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Marta María Friðriksdóttir Mest lesið Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Alþjóðalög eða lögleysa? Urður Hákonardóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun
Samgöngur eru merkilegt fyrirbæri. Seint um kvöld um miðja síðustu viku var mér skutlað út á Keflavíkurflugvöll á bíl sem gekk fyrir óhóflega dýru eldsneyti. Eftir að ég hafði tékkað inn, farið í gegnum öryggisskoðunina og ráfað stefnulaust um flugstöðina var haldið í flugvélina. Planið var að sofa alla leiðina til Kaupmannahafnar en sætisfélaginn var ekki á sömu skoðun. Sætisfélaginn var nefnilega mjög búttuð bandarísk kona sem sat hálfpartinn ofan á mér. Það hefði verið í lagi nema hún var á iði alla leiðina. Ekki tók svo betra við þegar sætisfélagi hennar kom, því hún fékk allsvakalegan áhuga á honum og þau áttu góðar stundir meðan þau kynntust í fluginu. Sætisfélagarnir töluðu stanslaust alla leiðina þannig að lítið varð um svefn. Kaupmannahöfn tók hins vegar vel á móti mér. Á flugvellinum var auðvelt að finna neðanjarðarlest sem gekk beint inn í borgina. Ekki nóg með það, heldur var auðvelt að finna strætóstöð strætós sem tók mig á áfangastað. Strætóinn kom líka fljótt og biðin var innan við mínúta, ekki eins og hér heima þar sem biðtíminn er oftast ríflega fimmtán mínútur, því strætóinn er alltaf nýfarinn þegar farþeginn kemur á stoppistöðina. Reiðhjól voru auðfundin í þessari stórborg og auðvelt var að ferðast á milli staða á þeim, þar sem sérstakir hjólreiðastígar eru fyrir hendi. Kaupmannahafnarbúar og annað hjólreiðafólk þar í borg kann líka umferðarreglurnar, gefur stefnuljós og stoppar á rauðu ljósi. Það er helst þegar strætófarþegar hoppa af og á að þeir þurfa að passa sig á hjólreiðafólki, sem gleymir að út úr þessum löngu bílum komi fólk af og til. Göngutúrar voru líka vel til fundnir í höfuðborg Danmerkur. Þó var ekki nógu sniðugt að ræða um næsta mann því það var aldrei að vita nema hann sneri sér við og svaraði á íslensku eins og innfæddur. Íslendingar voru enda úti um allt, barþjónninn, maðurinn á næsta götuhorni og fjölskyldan í vatnsstrætónum. Flugferðin til Íslands var álíka skemmtileg og ferðin út. Ég mætti glaðbeitt út á flugvöll eftir ánægjulega neðanjarðarlestarferð. Ferðin byrjaði á því að önnur hafði verið tékkuð inn á mínu nafni og þegar í flugvélina kom settust drafandi og drukknar konur við hliðina á mér. Virtust viðkunnanlegar en héldu fyrir mér vöku með því að spreyja ilmvatni í tíma og ótíma og bera á sig lyktarmikil krem. Svefninn varð stuttur í það skiptið.
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Í minningu sonar – og allra þeirra sem aldrei komu heim Kristín Dýrfjörð,Friðrik Þór Guðmundsson Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun