Bómullarlífið búið að eilífu Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 5. október 2009 12:31 Mánuði eftir að ég horfði klökk á eftir litlu dótturinni byrja í skóla, taldist mér til að á tímabilinu væru horfnar þrjár húfur, eitt buff, fjölmargir vettlingar og ullarsokkar auk gullfallegu lopapeysunnar frá ömmu. Þrátt fyrir talsverða vandvirkni höfðum við steingleymt að kenna barninu að passa sjálfu upp á fötin sín. Á tíu skrefa ferðalagi á frístundaheimilið eftir skólatíma getur greinilega allt gerst. Afföllin voru orðin umtalsverð og ullarsokkalagerinn yrði brátt á þrotum. Sama dag og gúmmístígvélin hurfu líka og í þeirra stað önnur skilin eftir, fjórum númerum of lítil, gerðist tvennt: Spáð var haugarigningu og mælirinn var fullur. Urrandi af geðvonsku æddi ég af stað eftir kvöldverkin út í myrkur og slagviðri í einu búðina sem opin er svona seint og selur hlífðarfatnað. Gramsaði þusandi fúl eftir réttum stærðum og gerðum af gúmmístígvélum og öðrum nauðsynjum. Það var ekki fyrr en á leiðinni löngu á afgreiðslukassann sem mér varð ljóst að ég var reyndar klædd náttfötum og þau stungu undarlega í stúf við háu hælaskóna. Sem betur fer býr kona á mínum aldri yfir töluverðri reynslu í að láta sem ekkert sé. Jafnvel kaldrifjaðir töffarar fara dálítið á taugum þegar litla rúsínubollan þeirra stígur fyrstu sjálfstæðu skrefin fyrir alvöru og hefur skólagöngu. Þeir dagar liðnir þegar tekið er á móti barninu með faðmlagi af hlýlegu staðforeldri í líki leikskólakennara. Hámarks öryggisgæsla fyrir bí, bómullarlífið búið að eilífu. Framvegis verður litla viðkvæma blómið að bjarga sér upp á eigin spýtur í hörðum heimi, sneisafullum af hrekkjusvínum. Jafnvel dásamlegar móttökur í nýja skólanum ná ekki að sefa nema verstu ekkasog foreldranna og fyrstu morgnana þarf að smala þeim út úr skólastofunni með valdi svo kennsla geti hafist. Sem betur fer líður öryggisleysið fljótlega hjá og fyrr en varir eru foreldrarnir farnir að haga sér nokkuð eðlilega í hinum nýja raunveruleika. Hætt að yfirheyra barnið í þaula um öll smáatriði lærdóms, athafna og nýrra félaga og reyna ekki lengur að slá í gegn með flottasta nestisboxinu. Furðu fljótt beinist athyglin einkum að því hvort vettlingar og húfa hafi skilað sér heim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Frídagar í klemmu Jón Júlíus Karlsson Skoðun Hvað ef ég hjóla bara í vinnuna? Eiríkur Búi Halldórsson Skoðun Staðreyndir eða „mér finnst“ Birta Karen Tryggvadóttir Skoðun Í skugga kerfis sem brást! Harpa Hildiberg Böðvarsdóttir Skoðun Ekki leiðrétting heldur skattahækkun: Afstaða Sjálfstæðisflokksins er skýr Guðrún Hafsteinsdóttir Skoðun Fasteignaviðskipti – tímabært að endurskoða leikreglurnar? Hlynur Júlísson Skoðun Fjármagna áfram hernað Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Litlu ljósin á Gaza Guðbrandur Einarsson Skoðun Óvandaður og einhliða fréttaflutningur RÚV af stríðinu á Gaza Birgir Finnsson Skoðun Helför Palestínumanna í beinni útsendingu – viljum við vera samsek? Ólafur Ingólfsson Skoðun
Mánuði eftir að ég horfði klökk á eftir litlu dótturinni byrja í skóla, taldist mér til að á tímabilinu væru horfnar þrjár húfur, eitt buff, fjölmargir vettlingar og ullarsokkar auk gullfallegu lopapeysunnar frá ömmu. Þrátt fyrir talsverða vandvirkni höfðum við steingleymt að kenna barninu að passa sjálfu upp á fötin sín. Á tíu skrefa ferðalagi á frístundaheimilið eftir skólatíma getur greinilega allt gerst. Afföllin voru orðin umtalsverð og ullarsokkalagerinn yrði brátt á þrotum. Sama dag og gúmmístígvélin hurfu líka og í þeirra stað önnur skilin eftir, fjórum númerum of lítil, gerðist tvennt: Spáð var haugarigningu og mælirinn var fullur. Urrandi af geðvonsku æddi ég af stað eftir kvöldverkin út í myrkur og slagviðri í einu búðina sem opin er svona seint og selur hlífðarfatnað. Gramsaði þusandi fúl eftir réttum stærðum og gerðum af gúmmístígvélum og öðrum nauðsynjum. Það var ekki fyrr en á leiðinni löngu á afgreiðslukassann sem mér varð ljóst að ég var reyndar klædd náttfötum og þau stungu undarlega í stúf við háu hælaskóna. Sem betur fer býr kona á mínum aldri yfir töluverðri reynslu í að láta sem ekkert sé. Jafnvel kaldrifjaðir töffarar fara dálítið á taugum þegar litla rúsínubollan þeirra stígur fyrstu sjálfstæðu skrefin fyrir alvöru og hefur skólagöngu. Þeir dagar liðnir þegar tekið er á móti barninu með faðmlagi af hlýlegu staðforeldri í líki leikskólakennara. Hámarks öryggisgæsla fyrir bí, bómullarlífið búið að eilífu. Framvegis verður litla viðkvæma blómið að bjarga sér upp á eigin spýtur í hörðum heimi, sneisafullum af hrekkjusvínum. Jafnvel dásamlegar móttökur í nýja skólanum ná ekki að sefa nema verstu ekkasog foreldranna og fyrstu morgnana þarf að smala þeim út úr skólastofunni með valdi svo kennsla geti hafist. Sem betur fer líður öryggisleysið fljótlega hjá og fyrr en varir eru foreldrarnir farnir að haga sér nokkuð eðlilega í hinum nýja raunveruleika. Hætt að yfirheyra barnið í þaula um öll smáatriði lærdóms, athafna og nýrra félaga og reyna ekki lengur að slá í gegn með flottasta nestisboxinu. Furðu fljótt beinist athyglin einkum að því hvort vettlingar og húfa hafi skilað sér heim.
Ekki leiðrétting heldur skattahækkun: Afstaða Sjálfstæðisflokksins er skýr Guðrún Hafsteinsdóttir Skoðun
Ekki leiðrétting heldur skattahækkun: Afstaða Sjálfstæðisflokksins er skýr Guðrún Hafsteinsdóttir Skoðun