Sama heygarðshornið 1. júlí 2004 00:01 Ég kynntist Fear Factory fyrst á Ozzfest-hátíðinni á Bretlandi fyrir einhverjum árum síðan og hef, fyrir tilviljun, séð hana tvisvar síðan. Get seint talist til dyggra unnenda hljómsveitarinnar, hljómur hennar er full vélrænn fyrir minn smekk sem gerir tónlistina illflytjanlega á tónleikum, þó að þar séu Fear Factory-menn alveg ágætir. Eftir að hljómsveitin hafði tímabundið lagt upp laupana var ákveðið að bassaleikarinn, Christian Olde Wolbers, myndi færa sig yfir á gítarinn og var Byron Stroud úr Strapping Young Lad fenginn til að plokka bassastrengina. Platan Archetype er afrakstur þessarar nýju myndar sem Fear Factory tók á sig eftir að gítarleikarinn Dino Cazares hvarf á braut. Tónlistin er sem fyrr í tæknilegri kantinum, en það gefur manni einna mest efni til að gleðjast að útkoman er ekki jafn vélræn og áður. Wolbers gefur Dino lítið eftir sem gítarleikari, þéttleikinn ekkert síðri en á þeirra fyrri verkum. Hins vegar hefði hljómborðið alveg mátt missa sín, finnst það óþarft á köflum og ekki eiga við. Sköpun Fear Factory kemur víða við á þessari plötu, hljómsveitin tekur oft grimma grindcore-keyrslu, á til að detta niður í melódíska kafla með ágætum árangri og vélbyssulegu gítarriffin eru sem fyrr mjög áberandi. Söngurinn hjá Burton C. Bell er þó oft kæfður með bjögunareffektum, hefði vafalítið hljómað betur án þeirra og maður áttar sig ekki alveg á tilgangi þeirra. Lagið Human Shields hitti mig þó beint í mark, en þar fer hljómsveitin í nettan Deftones-gír sem fer henni alveg ágætlega. Það hefði verið gaman að heyra þá félaga gera meira í þeim stíl á þessari plötu, sem er að hljómnum undanskildum full keimlík því sem þeir hafa gert áður. Archetype er ekkert meistaraverk, lumar bara á sprettum hér og þar, en er mér þó meira að skapi en fyrri verk hljómsveitarinnar. Smári Jósepsson Fear Factory: Archetype Tónlist Mest lesið Hljóp annað maraþon á tánum og minntist Bríetar Irmu Lífið Helgi í Góu minnist Pattýjar og ljóstrar upp um fjölskylduleyndarmál Lífið Hárprúður Eiður heillar Lífið Sagði nei takk við Durex en já við Netflix Lífið Stjörnulífið: „Hógværasti maður á jörðinni“ Lífið Júlíana Sara tekur við af Ásu Ninnu í Bakaríinu Lífið Lára og lyfjaprinsinn gáfu dótturinni nafn Lífið Afmælisdagurinn bara „venjulegur dagur“ og á ekki von á gjöfum Lífið „Tárast yfirleitt einu sinni á dag“ Lífið Fékk líflátshótanir í kjölfar ummæla um óbólusetta Lífið Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira
Ég kynntist Fear Factory fyrst á Ozzfest-hátíðinni á Bretlandi fyrir einhverjum árum síðan og hef, fyrir tilviljun, séð hana tvisvar síðan. Get seint talist til dyggra unnenda hljómsveitarinnar, hljómur hennar er full vélrænn fyrir minn smekk sem gerir tónlistina illflytjanlega á tónleikum, þó að þar séu Fear Factory-menn alveg ágætir. Eftir að hljómsveitin hafði tímabundið lagt upp laupana var ákveðið að bassaleikarinn, Christian Olde Wolbers, myndi færa sig yfir á gítarinn og var Byron Stroud úr Strapping Young Lad fenginn til að plokka bassastrengina. Platan Archetype er afrakstur þessarar nýju myndar sem Fear Factory tók á sig eftir að gítarleikarinn Dino Cazares hvarf á braut. Tónlistin er sem fyrr í tæknilegri kantinum, en það gefur manni einna mest efni til að gleðjast að útkoman er ekki jafn vélræn og áður. Wolbers gefur Dino lítið eftir sem gítarleikari, þéttleikinn ekkert síðri en á þeirra fyrri verkum. Hins vegar hefði hljómborðið alveg mátt missa sín, finnst það óþarft á köflum og ekki eiga við. Sköpun Fear Factory kemur víða við á þessari plötu, hljómsveitin tekur oft grimma grindcore-keyrslu, á til að detta niður í melódíska kafla með ágætum árangri og vélbyssulegu gítarriffin eru sem fyrr mjög áberandi. Söngurinn hjá Burton C. Bell er þó oft kæfður með bjögunareffektum, hefði vafalítið hljómað betur án þeirra og maður áttar sig ekki alveg á tilgangi þeirra. Lagið Human Shields hitti mig þó beint í mark, en þar fer hljómsveitin í nettan Deftones-gír sem fer henni alveg ágætlega. Það hefði verið gaman að heyra þá félaga gera meira í þeim stíl á þessari plötu, sem er að hljómnum undanskildum full keimlík því sem þeir hafa gert áður. Archetype er ekkert meistaraverk, lumar bara á sprettum hér og þar, en er mér þó meira að skapi en fyrri verk hljómsveitarinnar. Smári Jósepsson Fear Factory: Archetype
Tónlist Mest lesið Hljóp annað maraþon á tánum og minntist Bríetar Irmu Lífið Helgi í Góu minnist Pattýjar og ljóstrar upp um fjölskylduleyndarmál Lífið Hárprúður Eiður heillar Lífið Sagði nei takk við Durex en já við Netflix Lífið Stjörnulífið: „Hógværasti maður á jörðinni“ Lífið Júlíana Sara tekur við af Ásu Ninnu í Bakaríinu Lífið Lára og lyfjaprinsinn gáfu dótturinni nafn Lífið Afmælisdagurinn bara „venjulegur dagur“ og á ekki von á gjöfum Lífið „Tárast yfirleitt einu sinni á dag“ Lífið Fékk líflátshótanir í kjölfar ummæla um óbólusetta Lífið Fleiri fréttir Þú heyrðir rétt: klassík getur verið skemmtileg Smashing Pumpkins pumpuðu upp stemningu – en listin varð undir hávaðanum Kynferðisleg gremja, sænskur senuþjófur og náttúruklám Ræðst framtíð grínmyndarinnar hér? Aumkunarverð endurvinnsla og ferskt framhald Áferðarfallegir en óeftirminnilegir fjórmenningar Sjá meira