Gaman að vera fyndin? 13. júní 2004 00:01 Þóra Karítas rifjar upp erfiðar bernskuminningar Það er svo gaman að vera fyndin. Þegar vel tekst til og fólk hlær að smellnum brandara eða jafnvel bara litlu, vel tímasettu kommenti, þá líður manni eitthvað svo vel. Ég finn þó sjaldan fyrir þessu því ég hef einstaklega vanþroskaða hæfileika til að segja brandara. Ég byrja iðullega á pönslæninu og reyni svo að útskýra það fyrir fólki svo engum þurfi nú að líða jafnilla og mér þegar ég heyrði brandarann fyrst.Ég gleymi því augnabliki seint þegar ég gerði mér grein fyrir því að ég væri ekkert sérstaklega sniðug manneskja. Það var á leikskólanum. Bróðir minn, sem er einu ári eldri en ég, geislaði af sjálfsöryggi þegar hann reitti af sér hvern brandarann á fætur öðrum. Hann fékk félaga okkar, strax fimm ára gamall, til að liggja í krampakasti af hlátri yfir öllum sniðugu hlutunum sem honum datt í hug og allir hinir krakkarnir á leikskólanum virtust hafa eitthvað fyndnara til málanna að leggja en ég.Einhvern tímann, á leikskólatímabilinu, bugaðist ég svo af eigin vanmætti í þessum efnum að ég fór að gráta. Gráturinn olli móður minni töluverðum áhyggjum. Ég var nefninlega svo bældur krakki að ég grét sjaldnast fyrir framan fólk og í þeim tilvikum sem það gerðist skammaðist ég mín fyrir hvert tár og gat með engu móti látið upp um kjánalegar ástæður tilfinninga minna. En mamma gafst ekki upp á mér og það er kannski þess vegna sem ég get gengið með sæmilega beint bak um götur borgarinnar í dag.Ástæðuna fékk hún upp úr mér snöktandi. "Ég hef ekki húmor, snökt, snökt," sagði ég við mömmu og það undarlega gerðist. Ég kom einhverjum til að hlæja. Mamma hló og hló en eftir því sem hlátur hennar varð hvellari jókst táraframleiðslan hjá mér og enn þann dag í dag finnst mér erfitt að vera fyndin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stuð milli stríða Mest lesið Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson Skoðun
Þóra Karítas rifjar upp erfiðar bernskuminningar Það er svo gaman að vera fyndin. Þegar vel tekst til og fólk hlær að smellnum brandara eða jafnvel bara litlu, vel tímasettu kommenti, þá líður manni eitthvað svo vel. Ég finn þó sjaldan fyrir þessu því ég hef einstaklega vanþroskaða hæfileika til að segja brandara. Ég byrja iðullega á pönslæninu og reyni svo að útskýra það fyrir fólki svo engum þurfi nú að líða jafnilla og mér þegar ég heyrði brandarann fyrst.Ég gleymi því augnabliki seint þegar ég gerði mér grein fyrir því að ég væri ekkert sérstaklega sniðug manneskja. Það var á leikskólanum. Bróðir minn, sem er einu ári eldri en ég, geislaði af sjálfsöryggi þegar hann reitti af sér hvern brandarann á fætur öðrum. Hann fékk félaga okkar, strax fimm ára gamall, til að liggja í krampakasti af hlátri yfir öllum sniðugu hlutunum sem honum datt í hug og allir hinir krakkarnir á leikskólanum virtust hafa eitthvað fyndnara til málanna að leggja en ég.Einhvern tímann, á leikskólatímabilinu, bugaðist ég svo af eigin vanmætti í þessum efnum að ég fór að gráta. Gráturinn olli móður minni töluverðum áhyggjum. Ég var nefninlega svo bældur krakki að ég grét sjaldnast fyrir framan fólk og í þeim tilvikum sem það gerðist skammaðist ég mín fyrir hvert tár og gat með engu móti látið upp um kjánalegar ástæður tilfinninga minna. En mamma gafst ekki upp á mér og það er kannski þess vegna sem ég get gengið með sæmilega beint bak um götur borgarinnar í dag.Ástæðuna fékk hún upp úr mér snöktandi. "Ég hef ekki húmor, snökt, snökt," sagði ég við mömmu og það undarlega gerðist. Ég kom einhverjum til að hlæja. Mamma hló og hló en eftir því sem hlátur hennar varð hvellari jókst táraframleiðslan hjá mér og enn þann dag í dag finnst mér erfitt að vera fyndin.
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun